Είχα από καιρό σταματήσει να βλέπω ταινίες σε ρυθμούς που το έκανα παλιότερα. Είδα όμως προχθές μια από τις καλύτερες που έχω δεί τα τελευταία χρόνια. Το Trumbo, η εξιστόρηση της ζωής του Dalton Trumbo, ενός εκ των κορυφαίων σεναριογράφων των Η.Π.Α. την περίοδο ακριβώς μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι πραγματικό έργο τέχνης με την πλήρη σημασία της έννοιας.
Η ιστορία ξεκινά το 1947, όπου ο πρωταγωνιστής πρωτοστατεί στην απεργία σεναριογράφων και τεχνικών της βιομηχανίας παραγωγής ταινιών του Hollywood, με αίτημα την καλύτερη αμοιβή τους από τις εισπράξεις των ταινιών. Εκτός από έναν εκ των κορυφαίων σεναριογράφων της εποχής, ο Trumbo ήταν και ένθερμος κομμουνιστής, μέλος του αμερικανικού κομμουνιστικού κόμματος.
Αυτές του ακριβώς οι πεποιθήσεις είναι που στρέφουν εναντίον το ιδιαίτερα ισχυρό αντικομμουνιστικό μπλόκ του Hollywood. Μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για τις απαρχές του Ψυχρού Πολέμου. Η ηγεσία του αντικομμουνιστικού μπλόκ της αμερικανικής βιομηχανίας κινηματογράφου αποτελείται από την αρθρογράφο Hedda Hopper(Helen Mirren) και τον πασίγνωστο John Wayne(David James Elliot).
Έτσι λοιπόν ξεκινά μια σειρά δικαστικών περιπετειών για τον Trumbo και τους συντρόφους του, κομμουνιστές και μη για την προάσπιση των δικαιωμάτων τους στην εργασία. Οι προσπάθειές τους δεν έχουν αίσιο τέλος και όλοι τους βρίσκονται στη μαύρη λίστα της κινηματογραφικής βιομηχανίας, χωρίς να έχουν το δικαίωμα να δουλέψουν. Μάλιστα ο Trumbo περνά και μια περίοδο 11 μηνών στη φυλακή.
Από εκεί και πέρα, ο Trumbo αναζητεί και βρίσκει εταιρίες παραγωγής οι οποίες να είναι διατεθειμένες να αγοράσουν τα σενάριά του, υπογράφοντας με ψευδώνυμα. Στην πορεία του αυτή, τα σενάριά του κερδίζουν 2 βραβεία Όσκαρ. Τελικά, έχοντας φτάσει στη δεκαετία του ’60, του δίνεται η ευκαιρία από τον Kirk Douglas να γράψει το σενάριο της πασίγνωστης ταινίας Spartacus, η οποία του χαρίζει και πάλι την καταξίωση.
Η ταινία περιγράφει γλαφυρά το ψυχροπολεμικό κλίμα της εποχής, όπου ο κομμουνιστικός κίνδυνος για τις Η.Π.Α. ήταν αναγκαίο να σκιάζει τα πάντα. Έτσι, ακόμα κι όταν δεν υπήρχε, επινοούνταν. Το σημαντικότερο όμως προσόν της ταινίας είναι ο πρωταγωνιστής της.
Γι’ ακόμη μια φορά, ο Bryan Cranston είναι καθηλωτικός. Η εκφραστικότητά του, τα ξεσπάσματά του και ειδικά οι σκηνές όπου γράφει τα σενάριά του στη μπανιέρα του σπιτιού του, δίνουν πραγματικά μια τρομερή ένταση στην ταινία. Ως εκ τούτου είναι και υποψήφιος για το Όσκαρ Ά ανδρικού ρόλου στην τελετή απονομής που θα γίνει την ερχόμενη Κυριακή.
Συνολικά, η ταινία του Jay Roch είναι σίγουρο πως είναι μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Η ζωή ενός σεναριογράφου που έγινε σενάριο δε θα μπορούσε εξάλλου να είναι κάτι διαφορετικό.
