Το ψάρεμα

Ψάρεμα, όποιος το έχει δοκιμάσει ή το κάνει χρόνια ξέρει ότι μέσω αυτού φτάνεις στο απόλυτο ζεν. Ηρεμείς, αδειάζεις, δε σκέφτεσαι τίποτα. Είσαι εσύ και η θάλασσα. Τίποτα άλλο δε σε ενδιαφέρει. Σκοτούρες, βαρετή καθημερινότητα, υποχρεώσεις, αφραγκίες, γκρίνια όλα για λίγες ώρες φεύγουν απ το μυαλό σου και μένεις εσύ και τα ψάρια.

Υποβρύχιο με ψαροντούφεκο ή καμάκι, με πεταχτάρι ή καλάμι από την ακτή, καθετή ή παραγάδι από βάρκα, όλα αξίζει να τα δοκιμάσει κανείς. Σπάροι, σαργοί, κέφαλοι, τσιπούρες, χταπόδια, σουπιές, καλαμάρια, θράψαλα, λιθρίνια, λαβράκια απ’ όλα έχει ο βυθός.

Το υποβρύχιο ειδικά είναι το αγαπημένο μου. Γυρνάς στο περιβάλλον που ξεκίνησε η ζωή και τη βλέπεις μπροστά σου να κινείται. Μέσα σε τρύπες να ξεπροβάλει με τη μορφή ενός χταποδιού που κόβει κίνηση. Κάτω από βράχια με τη μορφή ενός ροφού που ανοιγοκλείνει το στόμα του. Κοντά στην επιφάνεια με τη μορφή ενός κοπαδιού από κεφαλόπουλα. Στον πάτο, εκεί στην άμμο, με τη μορφή μερικών λιθρινιών που μοιάζουν να βόσκουν σαν κοπάδι θαλάσσιες αγελάδες. Όλα είναι εκεί να περιμένουν να τα «πάρεις», άμα μπορέσεις φυσικά.

Το ψάρεμα από την ακτή επίσης λατρεμένο. Εσύ, καλή παρέα, καφεδάκι, ψυγειάκι, καρεκλίτσες, καλάμια, πεταχτάρια και δολώματα είναι εκεί για να συνθέσουν ένα ωραίο σκηνικό χαλάρωσης και χαμόγελων. Η θάλασσα μπροστά σου απέραντη, γεμάτη με τους καρπούς της. Λίγη υπομονή και θα πάρεις μερικούς για να τηγανίσεις το βράδυ ή το επόμενο μεσημέρι με συνοδεία τσίπουρου.

Με βάρκα; Άλλη φάση. Δυστυχώς μόνο μικρός το δοκίμασα. Δεν έχω πολλές μνήμες. Αλλά το σκηνικό είναι ανάλογο με αυτό της ακτής. Στα εργαλεία σου μπορείς να προσθέσεις παραγάδι ή να κατεβάσεις μια πετονιά στον πάτο της θάλασσας με το δόλωμα επάνω να περιμένει κάτι να τσιμπήσει.

Η θάλασσα είναι μάνα αδερφέ. Η μεγαλύτερη μάνα που υπάρχει στον κόσμο. Φροντίζει πάντα για τα παιδιά της, εμάς. Χαρίζει απλόχερα. Αλλά δυστυχώς πλέον δεν έχει πολλά να δώσει. Τη φτώχειναν οι τράτες που ξηλώνουν όλους τους καρπούς της πριν προλάβουν να μεγαλώσουν, την τσάκισαν αυτοί που ψαρεύουν με δυναμίτη, την έκαναν να κλάψει όσοι ερασιτέχνες και μη σκότωναν τα παιδιά της ανήλικα ακόμα. Παρ’ όλα αυτά ακόμα δίνει. Οτιδήποτε μπορεί.

Γι αυτό αδερφέ ψαρά μην είσαι κάφρος. Πέτα πάλι μέσα τα ψάρια που είναι ακόμα μικρά, υπάρχουν κι άλλα μεγαλύτερα. Μην χτυπάς τα χταπόδια που καλά καλά δεν έχουν γίνει μεγαλύτερα από τη χούφτα σου, δώστους ένα-δύο μήνες και τότε θα χουν γίνει αρκετά μεγάλα ώστε να κάνουν έναν ωραιότατο μεζέ. Εγώ ήδη ξεκίνησα να αλλάζω, να μην είμαι ασυνείδητος, να τους δίνω χρόνο να μεγαλώσουν. Σειρά σου και σένα.

Μην ξεχνάτε η θάλασσα όσο πάει και γίνεται πιο φτωχή, σε λίγο δε θα χει τίποτα να δώσει στα παιδιά της. Σε μας! Πρέπει να την αγαπάμε, να τη φροντίζουμε.

ΥΓ.1. Αν θέλουμε να ξαναζήσουμε μέρες σαν τις παλιές, που τα ψάρια τσιμπούσαν πριν καλά καλά φτάσει το βαρίδι στον πάτο, που σήκωνες πέτρα στο 1 μέτρο βάθος και πεταγόταν 2κιλο χταπόδι, που κολυμπούσες και έβλεπες ζωή παντού, πρέπει να τη φροντίζουμε. Να μη τη μολύνουμε και να μην κόβουμε τους καρπούς της πριν ωριμάσουν. Τις θυμάσαι αυτές τις μέρες αδερφέ;

ΥΓ.2. Μια καλή ιδέα θα ήταν να εφαρμοστεί ότι και στο κυνήγι. Να απαγορεύεται το ψάρεμα για 1-2 μήνες κάθε χρόνο. Αλλά ποίος να συμφωνήσει μαζί μου; Ποία κυβέρνηση να το εφαρμόσει; Ποίος, ακόμα κι αν γίνει αυτό, να το σεβαστεί; Ποίος δε θα με αναθεματίσει μόνο και μόνο που το σκέφτηκα;