Tα παρακάτω δεν αποτελούν απλώς προσωπική μου άποψη αλλά προσωπική μαρτυρία, δηλαδή τα έζησα από μέσα και εσύ που θα γυρίσεις και θα με πεις ότι δεν έγιναν έτσι… σάλτα και … κάνε καμιά δουλειά.
Απαγόρευση μετακίνησης οπαδών.
Ο πιο αισχρός και απαράδεκτος νόμος που έχει ψηφιστεί.
Τί θα πει ρε φίλε απαγορεύεις Έλληνες πολίτες να μετακινηθούν από ένα μέρος σε άλλο και να δουν την αγαπημένη τους ομάδα να παίζει ποδόσφαιρο ή μπάσκετ ή κάποιο άλλο άθλημα σε κάποιο άλλο γήπεδο; (όπως πολύ σωστά έχει γράψει και στο παρελθόν ο Ισοβίτης… α ρε Ισοβίτη γιατί σταμάτησες να γράφεις… ήσουν για μας ο θείος που θα καθόταν με τη νεολαία, αλλά διέφερες από τους άλλους τέτοιους θείους γιατί τα έλεγες ωραία)
Ο λαός του ΠΑΟΚ όμως δεν καταλαβαίνει από κάτι τέτοια. Ο λαός του ΠΑΟΚ είναι περήφανος λεβέντης και το απέδειξε για άλλη μια φορά στο Δημοτικό γήπεδο Περιστερίου. Τι εννοώ;
Τελειώνω από τη δουλειά και τρέχω να προφτάσω λεωφορεία και μετρό για να προλάβω να μπω στο γήπεδο. Φτάνω στο γήπεδο και ρωτάω, χωρίς να το πολυκεφτώ, έναν αστυνομικό για το που θα είναι η θύρα που θα φιλοξενηθούν οι οπαδοί του ΠΑΟΚ. Στον κόσμο μου ο κύριος…
Ο αστυνόμος με κοίταξε αρχικά ψιλοαγριεμένος αλλά μετά γύρισε με μπαμπαδίστικο ύφος και με είπε “δεν έχει εισητήρια για τους ΠαοκτΖήδες (όπως το λένε οι Αθηναίοι και μου τη δίνει) πάνε αν θες στη θύρα 4 που είναι η πιο φθηνή του μετά τη θύρα των οργανωμένων αλλά μην πεις πουθενά ότι είσαι ΠΑΟΚ, κάτσε ήσυχα σε μια γωνία και δες το ματς”.
Στράβωσα η αλήθεια είναι αλλά τι να κάνουμε, εγώ την ομάδα μου θα τη δω σκέφτηκα. Κάτι βέβαια με έτρωγε μέσα μου. Ήξερα ότι όλη τη διάρκεια του ματς θα άκουγα για Βουλγαρίες και άλλα τέτοια ρομαντικά. Βέβαια από την άλλη αυτό είναι, εντός εισαγωγικών, και δίκαιο. Τόσα χρόνια ο κύριος Pontikis από την ασφάλεια της μαμάς θύρας 4 έλεγε και η Αθήνα έτσι και η Αθήνα αλλιώς και η Αθήνα παραλλιώς. ΟΧΙ ΚΥΡΙΕ! Τώρα θα τα ακούς και δε θα βγάλεις και άχνα.
Κάθομαι στην άκρη της θύρας 4 του Περιστερίου και βλέπω ένα τσακαλάκι από τους Φενταγίν να κρατάει μια τεράστια σημαία οφσάιντ. Μπράβο ρε τσάκαλε σκέφτηκα… επιτέλους και ένας Αθηναίος οπαδός με χιούμορ. Δίπλα μου σιγά σιγά έρχονται κάτι περίεργοι μαυροντυμένοι τύποι. Όπως καταλαβαίνετε όλοι στραβοκοιτιόμασταν μεταξύ μας.
Δεν περνάει λίγη ώρα και σκάει και μια γνωστή φάτσα από Τούμπα, δεν τον ήξερα προσωπικά τον άνθρωπο αλλά ήταν από αυτούς που κάθονται κοντά σου στο γήπεδο σε κάθε ματς και χωρίς να έχετε ανταλλάξει κουβέντα το νιώθεις αδερφό σου. “Ωραία σκέφτηκα… δεν είμαι ο μόνος”. Βέβαια σιγά σιγά κατάλαβα ότι όλοι αυτοί οι 5-10 μαυροντυμένοι ήταν όλοι ΠΑΟΚτσήδες από τους τρελούς του χωριού (του Πανελληνίου δηλαδή). Ε με τα πολλά πιάνουμε την κουβέντα και το ματς αρχίζει. Την παράσταση έκλεψαν κι όλας 2 πιτσιρίκια με τον μπαμπά τους που ήρθαν ανάμεσα μας και όποτε πλησίαζε στο ζέσταμα κάποιος παίκτης του ΠΑΟΚ κοντά τους φώναζαν όλο χαρά!
Κατά τη διάρκεια του πρώτου 10λεπτου του ματς οι Φενταγίν έχουν βγάλει τον καρκίνο τους για τη Θεσσαλονίκη, για τη Βουλγαρία και άλλα τέτοια όμορφα. Σε κάποια φάση πετάγεται ένας από τους μαυροντυμένους και λέει την πιο σοφή αλλά ταυτόχρονα και παράλογη κουβέντα που έχει ακουστεί: “ΑΝΤΕ ΡΕ ΣΕΙΣ ΑΦΟΥ ΟΛΟΙ ΕΔΩ ΠΑΟΚ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΤΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΕΙΣ ΚΕΡΚΙΔΑ”!!!
Και το πανηγύρι αρχίζει. Οι απέναντι βρισίδια και εμείς να ακούμε τις εντολές ενός μπαρουτοκαπνισμένου 45αρη που είπε την πιο σωστή κουβέντα απ’ όλους. “ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΔΙΝΕΤΕ ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΜΕΙΣ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΟΚ ΘΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΜΕ!!!” Στα επόμενα 5 λεπτά από 5-10 είχαμε γίνει 50-60 και μας είχαν κυκλώσει τα ματ, ο στρατός, η αεροπορία, το ναυτικό και 5 ελικόπτερα…και στην τελική τι θα με πεις κύριε όργανο, όλοι με εισιτήρια και χωρίς διακριτικά μπήκαμε και δεν προσβάλαμε και κανέναν, ούτε χτυπήσαμε και κανέναν, απλά για την ομάδα μας τραγουδάμε.
Μεγάλη τρέλα, το γκολ δεν άργησε να έρθει και να μας στείλει στα ουράνια! Το γκολ του Κάνιας στην πορεία μας φάνηκε όλους ότι μπήκε από το κέντρο, κι ας μην είχε μπει από το κέντρο. Ενώ στο γκολ του Κουλούρη όλοι φοβόμασταν μην ήταν οφσάιντ και μας ζαλίζανε πάλι οι δημοσιογράφοι της πρωτεύουσας, ότι και καλά κλέψαμε το ματς. Ευτυχώς δεν ήταν γιατί τελευταία ψάχνουν να βρούνε μέχρι και τα πλάγια άουτ για να πούνε ότι είμαστε οι νέοι δυνάστες.
Άλλο ένα highlight ήταν όταν τα πιτσιρίκια της οικογενειακής κερκίδας του Ατρομήτου ξεκίνησαν να ξελαρυγγιάζονται για την ομάδα τους και εμείς τα χειροκροτήσαμε…γιατί; Γιατί μπράβο τους, γιατί αυτά είναι το μέλλον. Από απέναντι, βέβαια για Βουλγαρίες και για Μακεδονίες (τώρα που είναι και της μόδας) ακούγαμε. Τι διαφορά κάνουν δέκα χρόνια παραπάνω στις Ελληνικές κερκίδες ε;
Το τέλος του ματς μας βρήκε να περιμένουμε να πάνε οι οπαδοί του Ατρομήτου σπίτια τους, να πιούνε το τσαγάκι τους και να πέσουν για ύπνο για να φύγουμε από το γήπεδο. Κάποιοι, οι πιο αιμοβόροι λογικά, από αυτούς είχανε τα κουράγια να έρχονται μέχρι τα μισά του γηπέδου για να μας κάνουν κωλοδάχτυλα και να μας βρίσουν. “Θα τα πούμε στο μετρό” είπε ένας από αυτούς. Όταν πήγα στο μετρό κανείς δε με περίμενε βέβαια.
Ηθικό δίδαγμα: ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗΣ ΟΠΑΔΩΝ!
