Γνωρίζετε ότι την έννοια έντεχνο την σιχαίνομαι μια και το μεγαλύτερο ποσοστό του έντεχνου είναι αηδίες, με έλλειψη μουσικής και στιχουργικές μπούρδες. Σαράντα χρόνια η ίδια “φασολάδα” ξαναζεσταμένη, παπαριασμένη και που και που μας πετούσαν και ένα λουκανικάκι για να στρώσει το στομάχι λίγοΥπάρχει όμως φως; Εγώ λέω ότι υπάρχει… Η νέα γενιά καλλιτεχνών που θα τους κατατάσατε στο ηλίθιο κατασκεύασμα του έντεχνου έκανε την υπέρτατη μαγκιά. Αποποιήθηκε την έννοια έντεχνο και πγιότητα. Έτσι λοιπόν κατάφερε να γίνει και ποιότητα και έντεχνο. Καλλιτένχες που δεν ντρέπονται να σπιλωθούν συνεργαζόμενοι με σκυλαδές ή popάδες. Μουσικοί που συμμετέχουν στην μόδα χωρίς να θεωρούν ότι είναι ο εχθρός.
Τι κάνανε λοιπόν τα αλάνια αυτά. Βγάλανε τα γούστα τους, γράψανε την μουσική τους, ενταχθήκαν στον μουσικό κόσμο της χώρας χωρίς ταμπέλες και απλά χωρίς κανέναν κόπο γίνανε συμπαθείς και mainstream.
Βέβαια δεν το κάνανε άνευ υλικού. Προσέφεραν στα αυτιά μας στιχουργικά, μουσικά και ερμηνευτικά ενδιαφέροντα ακούσματα. Σε αντίθεση με τους πριν ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ, δεν παλέψαν να κρατήσουν 40 χρόνια «καριέρα», με την δισκογραφία της αριστεράς, με κοπρόγατα, ή με ναυτικούς. Φέρνουν κάτι καινούριο. Δεν είπαν ποτέ καμία τραγουδίστρια τσόλι, δεν αναγκαστήκαν να τραγουδήσουν πες του να φύγει και να πάει να να να να γιατί η επανάσταση δεν έβγαζε πια φράγκα, δεν έπρεπε να γίνουν γαμπροί για να επιβιώσουν, ούτε να επιστρατεύσουν τερατάκια… Όχι ότι δεν υπήρχαν εξαιρέσεις, αλλά ήταν εξαιρέσεις και όχι ο κανόνας. Και το πιο σημαντικό, κόψανε τον δεσμό της μουσικής τους με την αριστερά, τον πολιτικό λόγο και την άποψη της κωλοτρυπίδας.
Οι “παραδοσιακοί πγιοτικοί” απειλήθηκαν όταν είχε το «θράσος» ο μέγας Μητροπάνος, να φέρει την φωνάρα της Πέγκυ Ζήνα να κάτσει στο ίδιο τραπέζι, αλλά δεν είδαν το τέλος τους.
Δεν θορυβήθηκαν καν, όταν αγαπημένο μας τραγούδι έγινε «Το παλιό μου παλτό», των αντισυστημικών του έντεχνου Λάκη Παπαδόπουλου και Sunny Μπαλτατζή. Οι οποίο δεν χαλάστηκαν καθόλου όταν το έκανε διάσημο ο Δάντης.
Μου θυμηθήκατε ξαφνικά την Βελεσιώτου; Να ναι καλά ο «μπόμπιρας» Σιόλας γιατί αν περιμέναμε από εσάς εντεχνιάριδες δεν θα την ήξερε κανείς της γενιάς μου. Μόνο καταστροφή και ρουτίνα φέρατε.
Έτυχε να δω, (εντάξει με υποχρέωσε η γυναίκα μου, το παραδέχομαι) τα αφιέρωματα που έκανε η εκπομπή «Στην υγειά μας ρε παιδιά» στον Μαραβέγια και στον Μουζουράκη. Εκεί λοιπόν που λέω πάλι οι μπαρμπάδες θα μας πουν για ιστορίες της χούντας και του κατατρεγμού και θα ακόυσω πάλι όλα τα τραγούδια που άκουγε ο πατέρας μου, είδα νέες μουσικές, είδα νέες δημιουργίες, είδα νέες ιδέες και φρέσκα πρόσωπα. Το πιο μαγικό από όλα άκουσα παλιά «έντεχνα» που οι πρώην εντεχνιάριδες τα είχαν θάψει. Ένα ακόμα μαγικό είναι ότι είδα διαφορετικούς χαρακτήρες, διαφορετικά outfit. Τέλος στο ίδιο τουπέ, τέλος στο ίδιο ντύσιμο, τέλος στο ίδιο στυλάκι, και λέω βρε λες;
Έτσι λοιπόν googlαρα. Είδα τον Μουζουράκη να τραγουδάει με πόνο, να χαβαλεδιάζει με χοντράδες, να trollάρει κόσμο, να γράφει απίστευτα ερωτικά τραγούδια, αλλά να μην έχει κανένα πρόβλημα να εμφανιστεί στο συστημικό και διαβολικό MAD Awards.
Είδα τον Μαραβέγια να συνθέτει και να εκσυγχρονίζει μια ρομαντική εποχή αλλά να τρελαίνεται και με Σουγιούλ. Άκουσα την Ρίζου και την Μποφίλιου να «διδάσκουν» τι θα πει φωνή με απίστευτη ταπεινότητα, και όχι δεν θα με κάνετε να μιλήσω για την “popάρω για να αναγνωριστώ και μετά εντεχνάρομαι” . Φυσικά όλα αυτά σε στίχους και μουσικές, Γραμμένου, Καραμουρατίδη, Αμπατζή, και άλλων πολλών ΝΕΩΝ, γιατί πολλές φορές ξεχνάμε την σημαντικότητα στιχουργών και συνθετών. Δεν λέω ότι δεν υπάρχουν και παλιοί που τους πλαισιώνουν αλλά το μαγαζί πια έχει μια ωραία τζαμαρία και όχι αυτόν τον τοίχο τον μουχλιασμένο.
Προσοχή. Δεν λέω αν μ’αρέσει αυτή η μουσική, ή αν έχω όλη την δισκογραφία, αλλά όταν κάτι είναι αξιόλογο καλό είναι να το αναφέρουμε. Δηλαδή, για τους πιο βλάκες, μπορεί να μην έχω Μότσαρτ σπίτι αλλά δεν σημαίνει ότι τον θεωρώ πόνο για τα αυτιά μου.
ΥΓ: Α ναι μας τα πρήξατε για την εκπομπή με την Πάολα. Ναι βλάκα, τραγούδησε Χατζηδάκι και τα είπε αξιοπρεπέστατα γιατί έχει φωνάρα. Το ίδιο θα γκρίνιαζες αν έλεγε τα δικά της τραγούδια. Στην τελική από τις καλύτερες εκτελέσεις του “Ευαίσθητου ληστή” ήταν αυτή του Τερζή. Άντε στην στάνη σου και μην μας πρήζεις.
