Τον τελευταίο καιρό είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα.
Τα μισά της χιλιάδας είναι με τους μεν, τα άλλα μισά κι ακόμη περισσότερα είναι με τους δε, ειδικά εκεί που έρχονται σε αντίθεση με τους μεν, καθώς και πολλές παρεξηγημένες προσωπικότητες που δεν είδαν την ιδιοφυία τους να αναγνωρίζεται κάνουνε πόλεμο με νύφες και μ’ αγγόνια.
Όπως καταλαβαίνουμε λοιπόν, αν κρίνουμε από τα δύο μισά της χιλιάδας που δεν είναι ίσα μεταξύ τους, δεν ξέρω μαθηματικά.
Σε όλα μου τα χρόνια, σε κάθε μαθηματικό ερώτημα προσπαθούσα να απαντήσω με τη λογική: ποτέ δε μου έβγαινε αποτέλεσμα, ή τουλάχιστον αποτέλεσμα αρεστό στους κ.κ. μαθηματικούς μου, οι οποίοι κουνούσαν το κεφάλι με περίσκεψιν και μου έβαζαν μηδέν. Είναι εξάλλου γνωστή στους περιοικούντες, η παρέμβαση του αδερφού μου σε μια σχολική φωτογραφία στο δημοτικό (εκείνες, που βγάζουνε όλα τα παιδάκια με το δάσκαλό τους μπροστά από την είσοδο του σχολείου), όπου πάνω απ’ το κεφάλι μου το αδερφάκι είχε σημειώσει με μολύβι: Χ2 – 3% + 78*= (τούβλο – αυτό το είχε ζωγραφίσει). Και στ’ αλήθεια. Ποτέ μου δεν κατάφερα να κάνω αυτόματα μια αριθμητική πράξη, πρόσθετα και αφαιρούσα και πολλαπλασίαζα με περισσή αγωνία, πιστεύοντας πάντα ότι κάνω κάτι πέρα κι έξω από τη φύση μου και τις ικανότητές μου. Στην ταβέρνα, την ώρα του λογαριασμού, έπεφτε πάντα το γέλιο της αρκούδας όταν με έβαζαν να υπολογίσω το ρεφενέ.
Στην τελευταία τάξη της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσής μου, λόγω ενός μαθηματικού πολύ καινούργιου (δε θα πω άλλη λέξη) στα ειωθότα του «κλασικού» (όπου εγώ και κάποιες ακόμη του είδους μου φοιτούσαμε εντρυφώντας σε αρχαία, λατινικά και λοιπά παρόμοια), αναγκάστηκα να μάθω άλγεβρα και τριγωνομετρία, κάτω από την απειλή ότι μπορεί να έχανα την ευκαιρία να δώσω εισαγωγικές (όπως λέγαμε τότε τις πανελλήνιες), αν ο εν λόγω με άφηνε για Σεπτέμβρη. Το αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον: στα μαθήματα αυτά έγραψα ένα απολύτως σουρρεαλιστικό είκοσι, την επόμενη κιόλας μέρα τα ξέχασα όλα και ξανάρχισα να διαβάζω αρχαία και λατινικά για τα περαιτέρω.( Α, και επίσης να πώ, ότι πέρασα τελικά στη Νομική και μετά σπούδασα και Φιλοσοφική, που ήταν και το μεγάλο μου όνειρο. Άσχετο, μπορεί όμως και όχι).
Και έρχονται σήμερα, τόσα χρόνια μετά, να μου πούν, πως η δομή της γλώσσας είναι καθαρά μαθηματικά και πως η σωστή γραμματική, το σωστό συντακτικό και όλες αυτές οι καταγραφές γίνονται στον εγκέφαλο λόγω σωστής μαθηματικής σκέψης. Κάποιοι φίλοι δε, της θετικής κατεύθυνσης, κάνουν και μια μικρούλα παραχώρηση: «όσοι διδάσκονται αρχαία, μπαίνουν έστω κατά ένα μέρος στη μαθηματική λογική –φωστήρες δε θα γίνουν, αλλά κάτι καταφέρνουν κι αυτοί, οι παρίες των γνώσεων».
Επειδή όμως ξέρετε δεν είμαι και σε πολύ καλή ηλικία να πάθω εγκεφαλικό από τις πολλές μπούρδες, θα ήθελα να σας πώ τα εξής:
Ποτέ μου δεν έμαθα μαθηματικά και δε νομίζω να μάθω από τώρα κι ύστερα. Κατά δεύτερον, πιστεύω πως πραγματικά ποτέ δεν τα χρειάστηκα, με μια μικρή εξαίρεση όταν πρέπει να υπολογίζω τους φόρους και τα διαπύλια (ποιητική λέξη) –αλλά γι αυτό υπάρχουν οι λογιστές και δε θα γίνουν οι ανθρώποι κλέφτες στα καλά καθούμενα. Επίσης, διατηρώ την ικανότητα να μιλώ και να γράφω και δε θα την έχανα ακόμα κι αν δεν ήξευρα την τετραγωγική ρίζα του πέντε συν δύο επί τα σπαρτά που θα φάει η αγελάδα μέσα σε τριάντα ώρες. Κάνω γραμματική και συντακτικό, αλλά δε βλέπω καμμιά βελτίωση ούτε στο ένα μου μάτι ούτε στο άλλο. Και όσα υποχρεώθηκα να μάθω απ’ όσα δεν μ’ ενδιέφεραν, τα πήρε ο άνεμος και χάθηκαν την άλλη κιόλας στιγμή.
Επίσης, δεν αισθάνομαι παρίας, ούτε πληβείος των γνώσεων. Ειδικά κιόλας όταν χρειάζεται να αποκρυπτογραφήσω τη γραμμική α’ σε γραπτό λόγο (θετικού) συναδέλφου, ή να μεταφράσω στην καθομιλουμένη εκφράσεις «ωχ το μάτι μου» μορφωμένων πλην μόνο μαθηματικής κοπής συνομιλητών. Για να μην αναφερθώ στις συχνές ερωτήσεις (φακ, δλδ) πώς γράφετε το… και πώς κλείνετε το…. (sic). Εν τέλει, τι τα θες τι τα γυρεύεις, να συνεννοούμεθα και τα ευκόλως εννοούμενα πάει στο διάολο.
Γι αυτό σας λέω. Μαθηματικά δεν έμαθα, ούτε κάτω από τη δαμόκλεια σπάθη. Αν σήμερα οι υποστηρικτές της θεωρίας των αρχαίων / μαθηματικών τον βρούνε κάπου εκείνον τον έρμο τον μαθηματικό μου, ας του μηνύσουν ότι τελικά ναι, τα ξέρω τα μαθηματικά του. Και δε θα ζητήξω αναβαθμολόγηση των γραπτών των σχολικών μου χρόνων κι έχουμε άλλα. Υπόσχομαι.
