Βρισκόμαστε στο έτος 390 μ.Χ. κυρίες και κύριοι! Η Ευρώπη οδεύει με ταχύτητα Μπολτ προς την ωραιότατη εποχή του Μεσαίωνα (κατά κάποιους ιστορικούς είναι ήδη στο Μεσαίωνα). Η αυτοκρατορία που με τόσο κόπο είχαν φτιάξει οι Ρωμαίοι βρισκόταν υπό τη συνεχόμενη απειλή ωραιοτάτων μορφωμένων ατόμων που με την ευγένεια τους κέρδιζαν τους συνομιλητές τους, ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ! Γότθοι, Σάξωνες, Λομβαρδοί, Ούννοι, Βάνδαλοι και άλλοι τέτοιοι ωραίοι ευγενικοί άνθρωποι του πνεύματος επιχειρούσαν συνέχεια ληστρικές επιδρομές στο Ανατολικό και στο Δυτικό κομμάτι της αυτοκρατορίας. Πολλοί όχι μόνο κάνανε ληστρικές επιδρομές αλλά και μετανάστευαν μέσα στα σύνορα της αυτοκρατορίας αφήνοντας… όχι και τόσο θετικές εντυπώσεις από την παρουσία τους (δεν ήρθαν να βρούνε δουλειά και ένα καλύτερο μέλλον δηλαδή).
Θα μπορούσε να συνεχιστεί αυτό χωρίς αντίδραση; Βεβαίως όχι! Τι θέλετε να πείτε κύριοι; Ρωμαική Αυτοκρατορία είμαστε; Τι είμαστε τίποτα ότι κι ότι; Υπό τον Φλάβιο Θεοδόσιο τον Α’ οι Ρωμαίοι καταφέρνουν να αντιμετωπίσουν τους Γότθους τόσο σε στρατιωτικό όσο και σε διπλωματικό επίπεδο. Μετά από κάμποσες στρατιωτικές επιτυχίες εναντίον τους ο Θεοδόσης (ναι αυτός που έκανε το χριστιανισμό επίσημη θρησκεία και κατάργησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες και το βγάλανε και Μέγα) έρχεται σε επαφή μαζί τους και επιτρέπει σε πολλούς από αυτούς να μείνουν μόνιμα στα εδάφη της αυτοκρατορίας και να γίνουν στρατιώτες του στρατού του (μάλιστα συμπάθησε τόσο πολύ κάποιους που τους έβαλε και στη φρουρά του).
Θα με πεις… τόσο καλά παιδιά θα μπορούσαν να μείνουν φρόνιμα για πολύ; Μπααααα! Κάθε λίγο και λιγάκι κάνανε και τις κλεψιές τους και τις σφαγές τους οι Ρωμαίοι πλέον Γότθοι. Οι Ρωμαίοι κάτοικοι της αυτοκρατορίας δεν μπορείς να πεις ότι εκτιμούσαν ιδιαίτερα αυτή τη λεπτεπίλεπτη και ευγενική παρουσία των Γότθων.
Κατά την απουσία του Θεοδόση στην Ιταλία, όπου πήγε να πολεμήσει εναντίον κάποιων εξίσου ευγενικών κυρίων με τους Γότθους, ο πληθυσμός της Θεσσαλονίκης τα πήρε στο κρανίο και με καδρόνια, πέτρες, μολότοφ και τις ζώνες στα χέρια την πέφτει στους Γότθους στρατιώτες του Θεοδόση και τους κάνει ασήκωτους. Ένας από τους λόγους του ντου ήταν το γεγονός ότι αρχηγός των Γότθων Βουτερίκ, που με τις ευλογίες του Τέο την είχε δει δικτάτορας της Θεσσαλονίκης και έκανε ότι γούσταρε, (ΟΧΙ ΔΕΝ ΤΟ ΛΕΓΑΝΕ ΒΟΥΤΕΡΙΧΟ!!! ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΠΟΚΑΛΕΣΕ ΒΟΥΤΕΡΙΧΟ!!!) συνέλαβε και φυλάκισε για ασήμαντο λόγο το πουλέν των αλογομούρηδων της εποχής, ένα τσακαλάκι ηνίοχο.
Το αποτέλεσμα ήταν να σκοτωθούν όλοι σχεδόν οι Γότθοι και οι αξιωματικοί τους. Μόλις το έμαθε ο Θεοδόσης έγινε Τούρκος και ζήτησε από τους υπόλοιπους Γότθους στρατιώτες (θέλοντας έτσι και να κρατήσει και την ειρήνη μαζί τους) να τιμωρήσουν τα καρντάσια.
Την επόμενη μέρα είχε ιπποδρομίες και όλοι οι αλογομούρηδες και οι αλεπουδιάρες πήγανε να χαρούν το πριγκιπικό αυτό σπορ. Οι Γότθοι όταν μαζεύτηκε πολύ λαός μέσα κλείδωσαν τον ιππόδρομο, ξεχύθηκαν μέσα και άρχισαν να σκοτώνουν όποιον έβρισκαν μπροστά τους. Χαμός, αίμα παντού να κυλάει ποτάμι… 7000 ήταν οι νεκροί (κατά άλλες πηγές 15000 ή ακόμα και 17000).
Έτσι ο Θεοδόσης…ο μέγας… κράτησε την ειρήνη με τους Γότθους και τιμώρησε τους Θεσσαλονικείς, γράφοντας μια από τις πιο βρωμερές και τρισάθλιες σελίδες στη Ρωμαική – Βυζαντινή ιστορία, βάφοντας τα χέρια του με αίμα χιλιάδων ανθρώπων. Παρ’ όλα αυτά το Θεοδόσιο η εκκλησία μας τον ανακήρυξε Μέγα(με εξαίρεση το μάγκα τον Αμβρόσιο από το Μιλάνο που όταν ήρθε ο Θεοδόσης να κοινωνήσει στο ναό του τον έδιωξε αποκαλώντας το χασάπη).
Προφανώς τότε το Μέγας πήγαινε πακέτο με το πόσο αίμα είχες στα χέρια σου… αλλά αφού έγινε ο Χριστιανισμός επίσημη θρησκεία όλα μέλι – γάλα.
