Με την είδηση ότι πέθανε χθες σε ηλικία 104 ο αμετανόητος χουντικός Στυλιανός Παττακός, εκ των ηγετών του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου του 1967, έκλεισε ένας κύκλος στην ιστορία της αυτοαποκαλούμενης «πατριωτικής» πτέρυγας στη νεότερη Ελλάδα. Η ηγεσία του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου έπαιζε πάντοτε το ρόλο της πνευματικής ηγεσίας για τους απανταχού φασίστες, ακροδεξιούς, χουντικούς αλλά και τους νεοναζί αυτής της χώρας, παρότι οι τελευταίοι, βάσει καθαρά πολιτικής θεωρίας, θα έπρεπε να θεωρούνται ακραίοι από τους λεγόμενους ένθερμους πατριώτες της Απριλιανής παράταξης.
Χαρακτηριστικές είναι οι αναρτήσεις που έκανε στο twitter ο εκ των ηγετικών στελεχών της Χρυσής Αυγής, Ηλίας Παναγιώταρος. Ο Παναγιώταρος εξυμνεί τον Παττακό και εύχεται χαρακτηριστικά «Καλό ταξίδι στον στρατηγό».
Δεν είναι μόνο οι αναρτήσεις του Παναγιώταρου στο twitter όμως. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει όλοι τη φράση «Έ ρε, Παπαδόπουλος που σας χρειάζεται», πόσες φορές δεν ακούσαμε πως «Η χούντα έκανε δρόμους», πως η χούντα έδωσε στον κόσμο να φάει, πως όλα ήταν καλά με το καθεστώς της 21ης Απριλίου.
Στην πραγματικότητα βέβαια, το καθεστώς της 21ης Απριλίου το μόνο που έκανε ήταν να ξεκινήσει την άναρχη δόμηση στην Ελλάδα, που οδήγησε στις τσιμεντένιες ζούγκλες που ζούμε σήμερα στις μεγάλες ελληνικές πόλεις, να καταστρέψει την ελληνική οικονομία, αφού παραγωγή δεν υπήρχε παρά σε ελάχιστα αγαθά, να απομονώσει διεθνώς τη χώρα για μια ολόκληρη επταετία, σε μια περίοδο που έμπαιναν στα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη οι βάσεις για την Ευρωπαϊκή ενοποίηση που σχεδιάζονταν και επιχειρήθηκε τα επόμενα χρόνια (άλλο αν δεν επετεύχθη τελικά), να εγκαθιδρύσει ένα ανελεύθερο καθεστώς, με το οποίο όποιος διαφωνούσε φυλακίζονταν, εξορίζονταν και βασανίζονταν και φυσικά είχε τελικά ως αποτέλεσμα την κρίση στην Κύπρο και την τουρκική εισβολή.
Λίγα πράγματα λένε όλα αυτά όμως στα παλικάρια μας. Στους δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες μας που θεωρούν τη χούντα τη μεγαλύτερη περίοδο ευημερίας που γνώρισε η σύγχρονη Ελλάδα. Ιδιαιτέρως τα τελευταία χρόνια της οικονομικής κρίσης και με την εξάπλωση των social media, όπου ο καθένας πλέον έχει βήμα να πει την ανοησία του, έχουμε ένα αρκετά μαζικό ρεύμα που προσπαθεί να πείσει πως οι δικτάτορες της 21ης Απριλίου ήταν στην πραγματικότητα πατριώτες που ενδιαφέρονταν για το καλό της πατρίδας και εργάστηκαν γι’ αυτό.
Ειλικρινά δε μπορώ να καταλάβω ποια από τις δύο κατηγορίες θιασωτών και απολογητών του απριλιανού καθεστώτος είναι η χειρότερη. Οι σημερινοί χουντόγεροι που έζησαν εκείνη την περίοδο και παρ’ όλα αυτά θεωρούν ότι η Χούντα ήταν το καλύτερο για τον τόπο, ή τα 20χρονα τσουτσέκια που, ενώ ακόμη δεν έχουν βγει καν στην κοινωνία να δουν τι παίζει εκεί έξω, έχουν ποτιστεί τα κεφάλια τους από ηλίθιες ιδέες περί εθνικού μεγαλείου και υποστηρίζουν ότι μόνο μια τέτοιου είδους εξουσία θα φέρει την άνοιξη στην Ελλάδα.
Στην πραγματικότητα λοιπόν, το ότι ο φασιστόγερος τα τίναξε εχθές δε λέει τίποτα. Η πολιτική τους σπορά παραμένει κι έχει βγάλει και αρκετά δυνατές ρίζες στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης. Όσο θα υπάρχουν γύρω μας άτομα που θα νοσταλγούν Παπαδόπουλους και Παττακούς, όλοι όσοι πιστεύουμε στη Δημοκρατία, έστω και με τις αδυναμίες και τις παθογένειές της, δε θα πρέπει να επαναπαυόμαστε. Είναι υποχρέωση των μεγαλύτερων να δώσουν κίνητρα στους νεότερους ώστε να απομακρύνονται από τέτοιου είδους ιδεολογήματα. Το μόνο αντίδοτο στη μετάδοση αυτών των ιδεών είναι το διάβασμα και η πάσης φύσεως μετάδοση γνώσεων. Επάνω στην έλλειψη μόρφωσης πατούσαν, πατούν και πάντοτε θα πατούν οι ιδεολογίες αυτής της συνομοταξίας.
