Σάλος προκλήθηκε από τις δηλώσεις του Αντώνη Ρέμου στην Τουρκική εφημερίδα Hurriyet, σύμφωνα με τις οποίες, ο Θεσσαλονικιός τραγουδιστής δήλωσε πως ‘’είμαστε περήφανοι που στο χωριό μας (εννοεί προφανώς το Λαγκαδά, από όπου έχουν κοινή καταγωγή), γεννήθηκε ο Κεμάλ Ατατούρκ’’, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, αφού ο ίδιος ο καλλιτέχνης έσπευσε να πει πως τα λεγόμενά του χάθηκαν στη μετάφραση μεταξύ ελληνικών και τουρκικών και τα τουρκικά μου δεν είναι σε κατάσταση να μεταφράζω τίποτα.
Δε θα μπω στη διαδικασία να αποδοκιμάσω ή να επιδοκιμάσω τις δηλώσεις του Ρέμου. Ο Μουσταφά Κεμάλ ή Ατατούρκ (πατέρας των Τούρκων), ήταν αυτό ακριβώς που λέει το προσωνύμιο του. Ήταν ο πατέρας του Τουρκικού κράτους και ο μεγάλος αναμορφωτής της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην προσπάθειά του για τη δημιουργία κοσμικού κράτος στη γειτονική χώρα. Ξέρω ότι στην Ελλάδα παίζεις με τη φλόγα και είναι σαν να δίνεις το ελεύθερο στον όχλο να σε λιθοβολήσει όταν το λες, αλλά ο Κεμάλ Ατατούρκ ήταν ένας πολύ μεγάλος ηγέτης, σίγουρα η σημαντικότερη προσωπικότητα που γέννησε ποτέ αυτή η πόλη. Και δεν είμαι μόνον εγώ που υποστηρίζω τη σημαντικότητα του ανδρός, αλλά και ο μεγαλύτερος πολιτικός όλων των εποχών στη χώρα, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο οποίος πρότεινε τον Κεμάλ για Νόμπελ Ειρήνης, όπως και ο αγαπημένος της λεγόμενης «πατριωτικής» πτέρυγας (γελάνε και τα χαλίκια), Ιωάννης Μεταξάς, με εντολή του οποίου αγοράστηκε το σπίτι του Κεμάλ εδώ στη Θεσσαλονίκη, για να δοθεί στη συνέχεια δωρεά στην Τουρκία.
Καλά όλα αυτά, αλλά ο Μουσταφά Κεμάλ έχει μείνει στη συνείδηση των Ελλήνων ως σφαγέας και μακελάρης. Και ειλικρινά, δεν μπορεί παρά να είναι έτσι, αφού 350.000 θύματα στον Πόντο και τη Μικρά Ασία, όπως και εκατομμύρια πρόσφυγες είναι αυτό που έχουν να θυμούνται οι Έλληνες από τον Ατατούρκ, χωρίς να υπολογίσουμε τα θύματα των άλλων εθνοτήτων της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (Αρμένιοι κ.α.).
Όλα αυτά δεν υπάρχει περίπτωση να μη τα γνώριζε ο Αντώνης Ρέμος όταν έκανε τις δηλώσεις στη Hurriyet. Μου γεννάται λοιπόν το ερώτημα: Γιατί πήρε θέση; Όποια κι αν ήταν η ερώτηση του Τούρκου δημοσιογράφου, σίγουρα μπορούσε να την αποφύγει. Πολλοί λένε από χθες: «Έλα μωρέ, θέλει να τραβήξει κόσμο στην Τουρκία ο Ρέμος και να πουλήσει CD, γι’ αυτό τα είπε όλα αυτά». Σόρυ μάγκες, αλλά όχι. Δεν είναι τόσο απλό το πράγμα. Ακόμη κι αν πουλήσει λίγο παραπάνω στην Τουρκία, ο Ρέμος με αυτά που είπε (ή δεν είπε και απλώς του χρέωσαν), θα χάσει στην κύρια αγορά στην οποία κινείται, στην Ελλάδα και το γνωρίζει αυτό.
Γνώμη μου είναι πως ο Ρέμος έπεσε κι αυτός θύμα μιας άκρατης τάσης που έχει πιάσει τους λεγόμενους ‘’λαϊκούς’’ καλλιτέχνες τα τελευταία χρόνια να εκφράζουν τη γνώμη τους επί θεμάτων τα οποία καμιά σχέση δεν έχουν με τα τραγούδια τους και φυσικά δε μπορούν να θεωρηθούν ειδήμονες. Συγγνώμη, αλλά γιατί μας ενδιαφέρει η άποψη του Αντώνη Ρέμου για τον Κεμάλ Ατατούρκ; Μήπως ο συμπαθής τραγουδιστής είναι κανένας ιστορικός ή μελετητής των γεωπολιτικών της περιοχής και πρέπει να ξέρουμε τη γνώμη του; Το ίδιο ισχύει και γι’ άλλους καλλιτέχνες που εκφράζουν άποψη τα τελευταία χρόνια. Γιατί μας ενδιαφέρει η πολιτική άποψη του Νότη Σφακιαννάκη ή του Σταμάτη Γονίδη; Απ’ ότι ξέρω, πρόκειται για δύο, όχι ιδιαίτερα μορφωμένους, ανθρώπους που διασκεδάζουν το κοινό τους. Και αυτό είναι όλο, δεν υπάρχει κανένας λόγος να παίρνουμε στα σοβαρά απόψεις ανθρώπων που δε γνωρίζουν τίποτα ή τέλος πάντων γνωρίζουν ελάχιστα για τα θέματα για τα οποία μιλούν.
Είναι όλο αυτό ένα σημάδι των καιρών. Τα ανθρωποφάγα ελληνικά media και social media έχουν την τάση να ζητούν την άποψη του καθενός για όλα τα θέματα. Μα συγγνώμη ρε παιδιά, είναι δυνατόν να γνωρίζουμε όλοι για όλα; Και το λέω εγώ που είμαι από τους μεγαλύτερους μυαλοπώληδες στο Facebook, δεν υπάρχει λόγος να παίρνουμε θέση για τα πάντα, όπως επίσης, δε μας είναι πουθενά χρήσιμη η άποψη του Αντώνη Ρέμου για τον Κεμάλ Ατατούρκ ή του Βασίλη Τερλέγκα για τους γάμους των ομοφυλοφίλων. Και οι ίδιοι οι καλλιτέχνες οφείλουν να προστατεύσουν τη δουλειά τους, σιωπώντας όταν ερωτώνται για πράγματα για τα οποία –εύλογα- δεν έχουν ιδέα.
