Ώρα κοινής ησυχίας, ντάλα καλοκαίρι. Έξω από το παράθυρό μου ήχοι του δάσους, κάποιο ζώο κλαίει, κάποιο άλλο γαυγίζει συνεχώς, δυό άλλα λίγο παραπέρα αναμετριούνται με τη φωνή. Άνθρωπος πουθενά – τα σκυλιά που προαναφέρω είναι δεμένα στο κάγκελο του γειτονικού σούπερ μάρκετ, τα αφεντικά τους μέσα ψωνίζουν και χαζεύουν, συναντιούνται, κουτσομπολεύουν και σχολιάζουν περί όλων των θεμάτων. Σιγά σιγά, σκάνε μύτη και χαϊδολογούνται αυτάρεσκα με τα ζωντανά τους, «έλα μωρέ που φωνάζεις, μα δε μπορεί να κάνει χωρίς εμένα, τι είναι αυτό πιά», τα λύνουν και φεύγουν. Στο μεταξύ, εγώ έχω χάσει τον πολύτιμο ύπνο μου.
Είναι βραδάκι. Στο δρόμο μπροστά στο σπίτι μας περνούν προς το παρακείμενο πάρκο πολλοί και διάφοροι, όλων των ηλικιών και των σχεδίων και χρωμάτων, με ένα κοινό χαρακτηριστικό: η οθόνη του κινητού τους φωτίζει το πρόσωπο, ενώ έχουν μια αφύσικη ροπή προς τα εμπρός –είναι το λουρί του σκύλου που τους τραβολογά. Κάποιοι έχουν και διπλό ή τριπλέτα, ενίοτε δε αφήνουν ελεύθερο το ένα και το κυνηγούν, φωνάζοντας μεσ’ στη νύχτα, προσπαθώντας ίσως να το εκπαιδεύσουν.
Είναι πρωί. Κατευθύνομαι βιαστικά προς τη δουλειά μου. Έξω από αυλόγυρο σχολείου, ακριβώς μπροστά στην είσοδο, μια ζεστή τούρτα από μόλις διερχόμενο κατοικίδιο περιμένει τα παιδικά παπούτσια που προσέρχονται βιαστικά. Όποιος δεν έχει ζήσει σχετικό πρωινό «ατύχημα» μέσα σε σχολική τάξη, δεν μπορεί να αντιληφθεί το μέγεθος της αναστάτωσης. Ο ατυχήσας απομονώνεται, χλευάζεται, ζητά τη βοήθειά σου, η ώρα καταρρέει.
Και ναι, το ξέρω. Οι άνθρωποι αυτοί, με τους καλύτερούς τους φίλους, περνούν καλά, έχουν συντροφιά, έχουν τρυφερή και στενή σχέση, έχουν ασφάλεια. Και τα περιστατικά μπορεί να συμβούν και με αδέσποτα, διότι μαζί μας ζουν κι αυτά τα ορφανά, και από τη δική μας ζωή επιβιώνουν. Όμως: αν στη δεινή θέση των κατοίκων μιας κοινωνίας που δεν έχουν ούτε θέλουν να αποκτήσουν κατοικίδιο, βρισκόντουσαν οι ίδιοι και ταλαιπωρούνταν εξίσου από αντικοινωνική συμπεριφορά, νομίζω πως θα είχαν να καταμαρτυρήσουν τα ίδια. Κι αν, ακόμη, η ίδια αυτή φυλή που αυτοαποκαλείται με ένα συγκεκριμένο όνομα, κάποτε δε και αυτοοργανώνεται και ξεσπαθώνει και εξαπολύει μύδρους εναντίον των υπολοίπων που διαμαρτύρονται, καθήσει και αναλογιστεί ποια είναι η ζωή που εξασφαλίζει μ’ αυτόν τον τρόπο στον καλύτερό της φίλο, ποιού είδους ασφάλεια του παρέχει και τι λογής ευτυχία, δε νομίζω πως θα βρεί και πολλά να πει. Η βόλτα με το σκύλο σου δεν είναι αφορμή να πεταχτείς και μέχρι το σούπερ και να τον δέσεις απ’ έξω να κλαίει. Ούτε να τον καταστήσεις ενοχλητικό που δημιουργεί προβλήματα στους άλλους.
Το τραγικό περιστατικό που συνέβη τις μέρες που πέρασαν είναι μονάχα η επιβεβαίωση αυτού του ναρκισσισμού που διακατέχει ένα μεγάλο μέρος του κόσμου μας. Ένα παιδάκι δεν υπάρχει πιά, επειδή κάποιος ήθελε να εκτρέφει άγρια ζώα –κι επειδή οι μεγαλύτεροι δεν το προστάτεψαν αρκετά. Μια αποτρόπαιη αλυσίδα, απ’ την οποία μια και μοναδική συζήτηση μπορεί να προκύψει. Ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου είναι η αυτοσυνείδησή του. Είναι η εκ των προτέρων παραδοχή ότι έχω απολαβές από μια σχέση κι έχω ευθύνες γι αυτήν. Όταν αγνοώ τους κινδύνους, μεταθέτω υποχρεώσεις και απορρίπτω πιθανές συνέπειες, έχω θέμα εγώ. Όχι το κατοικίδιο.
Εκείνο, χωρίς να το ρωτήσει κανείς, θα συνεχίσει να παίζει το ρόλο του φύλακα, του φίλου, του παιδιού, του εξομολογητή και του συνοδοιπόρου, θα συνεχίσει να ασφυκτιά σε πόλεις που δεν είναι φτιαγμένες γι αυτό και να λειτουργεί σύμφωνα με τις προδιαγραφές άλλων, εξαρτημένο για πάντα και γι αυτό ανεξέλεγκτο, από την αυτάρεσκη διάθεση του κατόχου του. Έχω ένα στάτους περισσότερο. Είμαι ευτυχής, για τα λοιπά ας φροντίσουν οι άλλοι. Ας πρόσεχαν. Τόσο απλά, τόσο πολύ ανησυχητικά απάνθρωπα.
