Μάνα θα πάω το HOLLYWOOD

Επειδή το κλίμα έχει βαρύνει πολύ τώρα τελευταία, για να δούμε κάτι πιο chillέτσι να χαλαρώσουμε. Γενικώς δεν είμαι του θεάτρου καθόλου. Επειδή όμως όταν είσαι παντρεμένος αποφασίζει η κυρά, πήγα κι εγώ στο Κολοσσαίο να δούμε την παράσταση της Δήμητρας Παπαδοπούλου “Μάνα θα πάω στο Hollywood”.Καταρχήν, επειδή είμαι fan της ελληνικής τηλεόρασης, την Παπαδοπούλου την έχω πολύ ψηλά. Μ’αρέσει πάρα πολύ το χιούμορ της και οι καίριες καυστικές παρατηρήσεις της που αφορούν κυρίως τα βιώματα της μέσης ελληνικής οικογένειας. Έτσι λοιπόν τον πήχη τον είχα ανεβάσει πολύ ψηλά.

Η παράσταση λοιπόν ξεκίνησε με 10 λεπτά καθυστέρηση, αποδεκτή ακόμα και από μένα τον γεροπαράξενο. Ως προς σεβασμό απέναντι στο έργο και τους συντελεστές δεν θα αναλύσω το story φυσικά.

Για να πάμε λίγο να δούμε τους ηθοποιούς.

Ο Αλευράς, ενώ τηλεοπτικά δεν με ενθουσίαζε ποτέ και τον θεωρούσα πολύ “ίδιο” σε όλα, ήταν πάρα πολύ καλός, μέσα στον ρόλο και είχε τρομερή επαφή με τον κόσμο. Θα μπορούσα να πω ότι έκλεψε την παράσταση αλλά και οι υπόλοιποι ήταν πολύ καλοί.

Η Κωνσταντίνα Μιχαήλ ήταν καλή αλλά δεν μπορώ να πω ότι εμένα προσωπικά με ενθουσίασε. Δεν ήταν άσχημη αλλά δεν εντυπωσίασε.

Η προσωπική μου λατρεία είναι ο Jerome Kaluta. Τρομερός, με χιούμορ, άνετος ήταν ο χαρακτήρας που με διασκέδασε περισσότερο, αλλά με έβαλε στο τρυπάκι να προβληματιστώ. Επίσης πρέπει να του αναγνωρίσουμε την πολύ καλή φωνή. Έγινα fan!

Πολύ καλός ήταν και ο Αντώνης Κρόμπας. Η αλήθεια είναι ότι δεν τον ήξερα αλλά έβαλε στον ρόλο του όλα αυτά που χρειάζεται για να τον κάνει τον ….χαρακτήρα της διπλανής πόρτας που λίγο πολύ όλοι έχουμε.

Ωραίοι ήταν και οι νέοι της παρέας Πέτρος Γεωργοπάλης, Στράτος Λύκος, Παναγιώτης Αλεξανδράκης που ως ηθοποιοί αλλά και τραγουδιστές είχαν αυτή την απλότητα που σε κάνει να ξεχάσεις ότι βλέπεις παράσταση αλλά αισθάνεσαι ότι βλέπεις απλά μια ιστορία σε μια γειτονιά.

Την παράσταση συμπληρώνει η Ροδά με την εκπληκτική φωνή της, κρατώντας έναν ρόλο που της ταίριαζε πολύ σε στυλάκι, με αποτέλεσμα να φαίνεται φυσικό όλο αυτό και όχι επιτηδευμένο.

Ευχάριστες προσθήκες της Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, της Παπαδοπούλου και του …δεν θυμάμαι το όνομά του.Όσον αφορά τώρα γενικά το σενάριο και το στήσιμο. Η αλήθεια είναι επειδή έχω λατρεία με τις δουλειές τις Παπαδοπούλου, περίμενα λίγο πιο ψαγμενιά στο χιούμορ και τα μηνύματα που ήθελε να περάσει. Όχι ότι ήταν πρόχειρο ή εύκολο απλά είναι η Παπαδοπούλου ρε γαμώτο. Περιμένεις πάντα το υπέρτατο.

Το πιο όμορφο της παράστασης είναι ότι απαρτίζεται από καθημερινούς χαρακτήρες που έχουμε όλοι δίπλα μας, με τις παραξενιές τους, τα πιστεύω τους, τις προτιμήσεις τους, την προσωπικότητά τους και όλο αυτό γίνεται μια μίξη στην καθημερινότητα μιας γειτονιάς.

Εκπληκτική επιλογή μουσικής, ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ. Θυμηθήκαμε πανέμορφα ελληνικά τραγούδια της ξενιτιάς και ξεφορτωθήκαμε και τον Καζαντζίδη… (ναι έχω θέμα – συγνώμη κύριε Σωκράτη).

Δική μας πρόταση: ΝΑ ΠΑΤΕ ΝΑ ΤΗΝ ΔΕΙΤΕ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ!!! Ήταν εκπληκτική παράσταση από όλες τις απόψεις.

Το μόνο μελανό σημείο ήταν το Κολοσσαίο. Για να είμαι δίκαιος δεν καθόμασταν πλατεία, αλλά στον εξώστη. Ο εξώστης είναι απαράδεκτος στάβλος. Πρώτη σειρά είχαμε μπροστά μας καλώδια και πρίζες και ηλεκτρολογικές εγκαταστάσεις. Άνθρωπος 1.60 ύψος καθόταν στρυμωγμένος γιατί ΔΕΝ χωρούσε. Καλά εγώ που είμαι 1.90 υπέφερα στην παράσταση. Τα καθίσματα ήταν σε κακή κατάσταση και το πάτωμα μάλλον είναι διαλυμένο γιατί είχαν βάλει κάτι ξύλα νοβοπάν για πάτημα. Γενικώς οι τοίχοι είχαν σημάδια, ρωγμές κτλ κτλ. Δηλαδή το έχουν παρατημένο σε θέματα συντήρησης και περιποίησης. Στα plus η πολύ καλή ακουστική.ΥΓ: Για να προλάβω τους «Ειδικούς» και τους «Παπάρες», δεν είμαστε ούτε κριτικοί θεάτρου, ούτε σχετικοί. Σχολιάζουμε αυτό που είδαμε ως απαίδευτο κοινό.