Πόλεμος έχει ξεσπάσει στη μπασκετική κοινότητα της Ελλάδος τις τελευταίες μέρες με αφορμή την απόφαση του υφυπουργού αθλητισμού, Σταύρου Κοντονή να ονομάσει το κλειστό γήπεδο του ΟΑΚΑ ‘’Νίκος Γκάλης’’.
Οι ιθύνοντες και οι οπαδοί του Παναθηναϊκού είναι στα κάγκελα με αυτή την απόφαση. Επιχειρηματολογία τους είναι πως εφόσον το Αλεξάνδρειο έχει πάρει το όνομα του Γκάλη, και ο αθλητής συνέδεσε το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του με τον Άρη, το ΟΑΚΑ, στο οποίο αγωνίζεται τα τελευταία χρόνια κατά κύριο λόγο ο Παναθηναϊκός, θα πρέπει να πάρει το όνομα του εμβληματικού αρχηγού του που σταματάει φέτος το μπάσκετ, του Δημήτρη Διαμαντίδη.
Δε μπορώ να πώ ξεκάθαρα ποιόν από τους δύο προτιμώ. Τον Γκάλη δε τον πρόλαβα καθόλου. Τον Διαμαντίδη τον θαύμασα καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του και τον θεωρώ σίγουρα τον καλύτερο Έλληνα παίκτη που είδα με τα μάτια μου. Επίσης, σε επίπεδο επιτυχιών, ομαδικών και ατομικών, ο Διαμαντίδης έχει σίγουρα περισσότερες. Από την άλλη, αν δεν υπήρχε Γκάλης να κάνει μόδα το άθλημα στην Ελλάδα, δε θα υπήρχε Διαμαντίδης.
Ιδιαίτερα μπασκετικός δεν είμαι, όπως επίσης, θεωρητικά δε με πέφτει και λόγος, αφού είναι γνωστό πως είμαι ΠΑΟΚτσής. Στο σημείο αυτό όμως της ονοματοδοσίας ενός κρατικού αθλητικού κέντρου, διαβλέπω μια ανισότητα που νιώθω την ανάγκη να την επισημάνω.
Μόνον ο Γκάλης και ο Διαμαντίδης υπάρχουν ως επιλογές για να ονομαστεί το ΟΑΚΑ; Μόνον αυτοί οι δύο είναι που άφησαν το στίγμα τους στο άθλημα στην Ελλάδα; Για όσους ίσως το έχουν ξεχάσει, υπάρχει ένας πρώην αθλητής και νυν προπονητής που έχει αγωνιστεί επίσης σε Άρη και Παναθηναϊκό (όπως και στον Πανιώνιο και τον Ιωνικό Ν.Φ.), υπηρέτησε την εθνική ομάδα ως παίκτης για μια 20ετία περίπου, όντας αρχηγός της στο χρυσό του 1987 και το αργυρό του 1989 και ως προπονητής έφτασε ξανά την Ελλάδα στην κορυφή της Ευρώπης το 2005, στη δεύτερη θέση του κόσμου το 2006, και κατέκτησε και ακόμα 2 τέταρτες θέσεις σε Ευρωμπάσκετ (1997, 2007) και μία σε Μουντομπάσκετ το 1998. Σε συλλογικό επίπεδο, οδήγησε σε ευρωπαϊκούς τελικούς το Μαρούσι(!) και τον Ολυμπιακό (σε τελικό Ευρωλίγκας, όντας έτσι ο μόνος που έφτασε εκεί και ως παίκτης και ως προπονητής).
Αλήθεια, ο Παναγιώτης Γιαννάκης δεν είναι τίποτε για το ελληνικό μπάσκετ; Προσέφερε λίγα στο άθλημα, τόσο ως παίκτης, όσο και ως προπονητής; Σύμφωνοι, δεν ήταν παικτικά ούτε Γκάλης, ούτε Διαμαντίδης, αλλά δεν ήταν και ανίδεος! Επίσης, οι προπονητικές του επιτυχίες κατ’ εμέ επισκιάζουν τα όσα μπορεί να πέτυχε σαν παίκτης. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, πιστεύω ότι ο Παναγιώτης Γιαννάκης θα ήταν η πρώτη επιλογή για να ονομαστεί το μεγαλύτερο γήπεδο μπάσκετ της επικράτειας. Στην Ελλάδα όμως έχουμε από τη μία τη μανία όλων να τιμάται ο Γκάλης αενάως (δε λέω ότι γίνεται άδικα, ιδιαίτερα από τη στιγμή που δεν τον τίμησαν αρκετά όσο έπαιζε) κι από την άλλη τη Διαμαντιδομανία που έχει πιάσει όλους τους μπασκετικούς, Παναθηναϊκούς και μη, επειδή σταματάει ο αρχηγός του Παναθηναϊκού. Τεράστια η προσφορά και των δύο, δε το συζητώ, αλλά δεν είναι σωστό να μην κοιτάζουμε και άλλες αξίες που πρόσφεραν στο άθλημα.
Δεν γνωρίζω για ποιό λόγο δεν υπάρχει ο Γιαννάκης πουθενά στις επιλογές για την ονοματοδοσία των μεγάλων γηπέδων μπάσκετ της χώρας. Έχω διαβάσει διάφορα σχόλια στο ίντερνετ σχετικά με παιδιά και αποπαίδια της ομοσπονδίας, γι’ αυτούς που γουστάρει το κατεστημένο, κι άλλους που δε γουστάρει, αλλά όπως είπα δεν ξέρω αρκετά από μπάσκετ για να μπορέσω να κρίνω. Εγώ διαβλέπω μία αδικία εδώ και θέλω να την επισημάνω.
