Ως Σαλονικιός, και κάτοικος της πόλης που δίνει απλόχερα την τέχνη στον κόσμο, φυσικά η παράσταση των Αγάμων Θυτών ήταν ένα γεγονός που δεν θα έχανα. Για να είμαι ειλικρινής όμως να ναι καλά η κυρά μου, που το πήρε χαμπάρι και μου έφερε δώρο τα εισιτήρια γιατί εγώ … μαύρα μεσάνυχτα. Τα 150 ευρώ στα 4 άτομα, που ήταν η τιμή σε νυχτερινό κέντρο όπου παρουσίαζαν το πρόγραμμά τους, ήταν απαγορευτικά και για μένα τουλάχιστον υπερβολικά, οπότε η παράσταση στο Θέατρο Δάσους ήταν η τέλεια ευκαιρία. Πάμε όμως να κάνουμε το review μας.Η αλήθεια είναι ότι η παράσταση των Αγάμων Θυτών είναι λίγο σιγουράκι. Δεν μπορείς να μην περάσεις καλά να μην διασκεδάσεις, να μην γελάσεις και να μην σε βάλει σε συλλογισμό. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν την μαγεία να σε κάνουν να γελάς, αλλά σου αφήνουν και μια πικρία, σερβίροντάς σου ωμή πραγματικότητα, που σε αναγκάζουν να αρχίσεις να αναλύεις στο μυαλό σου διάφορες καταστάσεις.
Χαρακτηριστικό, ένα χιουμοριστικό σκετσάκι του Ιεροκλή Μιχαηλίδη που γελούσες μεν, αλλά είχες και την πίκρα μέσα σου, για την σοκαριστική ελληνική πραγματικότητα που σε περιγράφει.
Φυσικά δεν πρόκειται να μπω σε αποκαλύψεις σεναριακές ΛΟΓΩ σεβασμου στο έργο των Αγάμων.
Θα σχολιάσω όμως τα μέλη της παράστασης.
Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης έχει την ευθύνη για την ίδρυση των Αγάμων και για τις παραστάσεις, μαζί με διαφορετικούς συνεργάτες κάθε φορά. Πολύ ωραίο στήσιμο, πολύ ωραία παρουσία και πολύ σημαντικό για μένα το low profile που προσπαθεί να κρατήσει.
Ο Δημήτρης Σταρόβας είναι φυσικά ο χωρατατζής της παρέας. Έχει έναν εκπληκτικό αυτοσαρκασμό και έναν τρομερό τρόπο να κάνει τον κόσμο να γελάει με το τίποτα. Φυσικά θα ήταν τραγικό να μην αναφερθούμε στις μουσικές του ικανότητες, καθώς όταν παίρνει την κιθάρα, που παρεμπιπτόντως μοιάζει με μπαγλαμάς μπροστά στο μεγαλείο του, παίζει παπάδες.
Η Ρούλα Μανισάνου είναι η φωνάρα της παρέας. Πραγματικά όταν την ακούς να τραγουδάει κολλάς άσχημα. Το μεγαλύτερο respect για μένα είναι ότι δεν γούσταρε να το κάνει επάγγελμα και παρόλα αυτά, τις λίγες φορές που την βλέπουμε στις παραστάσεις των Αγάμων όλοι αναρωτιόμαστε γιατί; Γιατί δεν το κάνεις επάγγελμα;
Πάμε σε έναν ακόμα μεγάλο μουσικό τον κύριο Γιώργο Χατζή. Παίζει τα πάντα και συμφέρει. Συνδυάζει άψογα τον βιρτουόζο με το χιούμορ, χωρίς να χρειάζεται καν να μιλήσει. Θα ήθελα ένα violin fight αν και έχω σκουριάσει τώρα πια.
Από την άλλη έχουμε την νεολαία. Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης είναι από τους πιο ταλαντούχους νέους ηθοποιούς. Είμαι fan από το “50 – 50” και από τον “Αστυνόμο Μπέκα”. Το χιούμορ του και το ταλέντο το έχουμε γνωρίσει και θαυμάσει. Οι Άγαμοι Θύται μας δώσανε την ευκαιρία να γνωρίσουμε και τον «τραγουδιστή». Πολύ ωραίος σε ότι τραγούδησε.
Από την άλλη έχουμε τον γόη. Όλα τα κοριτσάκια χθες στην παράσταση με το που εμφανιζόταν ο Γιώργος Χρυσοστόμου ούρλιαζαν σαν τρελές. Λίγο ακόμα και θα μαζεύαμε σουτιέν και κιλοτάκια. Παρόλο που του έχουν βγάλει τον τίτλο του γόη, δεν είχε κανένα πρόβλημα να τσαλακώσει την εικόνα του και να μας προσφέρει άφθονο γέλιο.
Πάμε τώρα στον Σπύρο Παπαδόπουλο. Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι είναι γαύρος, εμένα με άρεσε. Κολλούσε πολύ στην παρέα, η παρουσία του ήταν πολύ ωραία και ενσάρκωσε πάρα πολύ έξυπνα και χιουμοριστικά τους ρόλους του.
Τέλος δεν περίμενα να εκτιμήσω τόσο πολύ τον Μακεδόνα. Δεν λέω ότι δεν μ’αρέσει. Με άρεζε και με αρέσει ως τραγουδιστής, τον είδα πρώτη φορά όμως live και γούσταρα πολύ τα τραγούδια που διάλεξε, τον τρόπο που τα τραγούδησε αλλά και το κέφι που μετέδωσε στον κόσμο. Ουκ ολίγες φορές σηκώθηκαν θεατές και άρχισαν να χορεύουν.
Φυσικά ένα μεγάλο χειροκρότημα αξίζουν και οι μουσικοί που πλαισίωναν την παράσταση. Ήταν όλοι ένας κι ένας.
Γενικώς μπορώ να πω ότι ήταν μια πολύ ωραία παράσταση, που άξιζε την παρουσία μας και την βροχή που φάγαμε. Respect σε όλους εμάς που δεν κωλώσαμε και περιμέναμε να τελειώσει η μπόρα για να συνεχίσει η παράσταση, respect στους Αγάμους για την υπομονή τους και την όρεξή τους να ξαναβγούν για να τελειώσουν την παράσταση, συγνώμη και μπράβο στο crew που έτρεχαν σαν τον Βέγγο να ξεστήσουν και να ξαναστήσουν.
Η μόνη γκρίνια, που είχαμε σχεδόν όλοι και αυτό που συζητιόταν στα πηγαδάκια, είναι ότι θέλαμε περισσότερα σκετσάκια, περισσότερο θεατρικό. Προσωπικά μου έλειψε ο Μητρέντζης και ο Παχίδης αλλά αυτό είναι καθαρά δικό μου πρόβλημα.[vc_empty_space height=”20px”]ΥΓ: την γαϊδουριά, το θράσος και την βλακεία του Έλληνα θεατή όπως το ζήσαμε στην παράσταση θα το σχολιάσω σε άλλο άρθρο.
