Όσοι με γνωρίζουν και αλληλεπιδρούμε από εδώ μέσα αλλά και από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ξέρουν πολύ καλά την απίστευτη αγάπη μου για το ποδόσφαιρο. Μπορώ να βλέπω ποδόσφαιρο πραγματικά όλη μέρα, κάθε μέρα της βδομάδας, όποιες ομάδες και να παίζουν.
Το Σάββατο που μας πέρασε, φυσικά αποφάσισα να μη βγω (ποιος βγαίνει Σάββατα ρε σεις, ούτε να σταθείς δε βρίσκεις) και να κάτσω σαν σωστός φίλαθλος να δω τελικούς κυπέλλων που είχε στην Αγγλία, τη Γαλλία και την Ισπανία. Το απόγευμα έκατσα να δω τη μάχη του αγαπημένου μου cult icon Αρσέν Βενγκέρ με την Τσέλσι του Αντόνιο Κόντε. Το βράδυ έκατσα να δω φυσικά τον τελικό του κυπέλλου Γαλλίας, όπως σχεδόν όλοι οι ΠΑΟΚτσήδες, για να τσεκάρω κι εγώ τι μέρος του λόγου είναι αυτός ο Εντόι που φαίνεται ότι είναι κοντά στο να υπογράψει στην ομάδα μας. Με τους Ισπανούς δεν ασχολήθηκα, επειδή ήμουν επικεντρωμένος στο Παρίσι και γιατί είχα δει και λίγο την Αλαβές μέσα στη χρονιά, οπότε φαινόταν λίγο-πολύ η δουλειά.
Είδα λοιπόν δύο ασφυκτικά γεμάτα γήπεδα, κι αν αυτό ήταν φυσιολογικό για το Γουέμπλεϊ σε τελικό ανάμεσα στην Άρσεναλ και την Τσέλσι και φυσικά για την Παρί Σεν Ζερμέν στο Παρίσι, θα έπρεπε όμως να δείτε την τρομερή κινητοποίηση των οπαδών μιας μικρομεσαίας ομάδας του Γαλλικού πρωταθλήματος, της Ανζέ. Χιλιάδες άνθρωποι, ντυμένοι στα ασπρόμαυρα, έκαναν τα τριακόσια χιλιόμετρα από την επαρχιακή πόλη τους μέχρι το Παρίσι για να στηρίξουν την ομάδα τους σε έναν τελικό, ο οποίος- κακά τα ψέματα- ήταν χαμένος απέναντι στην πολεμική μηχανή της Παρί, η οποία θα κυνηγούσε τον τελευταίο στόχο που της είχε μείνει στη σεζόν. Σημειωτέον, σε κανένα γήπεδο δεν είδα καμία πεζογέφυρα να ενώνει τα δύο πέταλα, κυρίως γιατί δε χρειάζονταν ούτως ή άλλως. Οι οπαδοί των δύο ομάδων κάθονταν πραγματικά δίπλα-δίπλα. Το πιο σημαντικό όμως είναι πως δεν είδα ούτε έναν αστυνομικό στα δύο γήπεδα. Ούτε κι αυτοί χρειάζονται στο κανονικό ποδόσφαιρο.
Αυτό είναι ποδόσφαιρο.
Την Κυριακή είδα αργά το βράδυ το βίντεο από τον αποχαιρετισμό του Ολίμπικο στον Φραντσέσκο Τότι. Ο εμβληματικός αρχηγός της Ρόμα μετά από 24 χρόνια παρουσίας και προσφοράς στην ομάδα της Ιταλικής πρωτεύουσας, αποσύρεται σε ηλικία 40 ετών από το ποδόσφαιρο. Όλο το στάδιο στο πόδι και βουρκωμένο. Όλοι, συμπαίκτες, προπονητές, διοικητικοί, απλοί φίλαθλοι, όρθιοι να αποχαιρετήσουν για μία τελευταία φορά τον εκατόνταρχο Φραντσέσκο, που ηγήθηκε της ομάδας τις τελευταίες δύο δεκαετίες.
Αυτό είναι ΤΟ ποδόσφαιρο.
Στην Ελλάδα όμως, λέμε ότι κι εδώ παίζουμε ποδόσφαιρο. Τι έχουμε δει λοιπόν τον τελευταίο μήνα στον θαυμαστό πλανήτη του ελληνικού ποδοσφαίρου;
Είδαμε τους ημιτελικούς του κυπέλλου να σφύζουν από ποδοσφαιρική υγεία. Τον Ολυμπιακό να χάνει στο Καραϊσκάκη, να γίνεται πανικός στα αποδυτήρια, τον βοηθό παρατηρητή να δηλώνει ότι έφαγε κλωτσιές και τα βίντεο να κάνουνε μυστηριωδώς φτερά. Λίγες μέρες μετά την επέμβαση του εισαγγελέα, γίνεται και νέα παρέμβαση και παίρνει το δρόμο της δικαιοσύνης και η παρόμοια υπόθεση του Πλατανιά. Στις υποθέσεις αυτές παρεμβαίνει, ως έχων έννομο συμφέρον, ο ΠΑΟΚ
Στον άλλο ημιτελικό, ο ΠΑΟΚ ανατρέπει το 2-0 του Παναθηναϊκού κι εκεί ξεκινάει το παιχνίδι και χοντραίνει. Τα μέσα του Γιάννη Αλαφούζου, ιδιοκτήτη της ΠΑΕ Παναθηναϊκός ξεκινάνε έναν άνευ προηγουμένου πόλεμο εναντίον του Ιβάν Σαββίδη σε πρώτο πλάνο και του ΠΑΟΚ σε δεύτερο. Όσοι έχουν μάτια και αυτιά βλέπουν και ακούν ποια είναι η αντιμετώπιση και της ομάδας από αυτά τα συγκεκριμένα μέσα. Ειρωνείες, μισόλογα και διαστρέβλωση της αλήθειας.
Κι όμως, παρότι στη Λεωφόρο δεν πατούν πλέον ούτε 5000 άτομα, πάντα θα βρεθεί ένας ηλίθιος σαν αυτόν που πέταξε τη μπύρα στον Ίβιτς. Το κλίμα πολώθηκε και ο αγανακτισμένος συμπολίτης μας αποφάσισε να βγάλει τα κόμπλεξ και τα προσωπικά του προβλήματα που – προφανώς – δε μπορεί να βγάλει πουθενά αλλού, στο γήπεδο. Όλος ο επικοινωνιακός οχετός του μηχανισμού του Αλαφούζου κατέληξε εκεί και τι έκανε ο ιστορικός Παναθηναϊκός μετά από αυτό; Κατήγγειλε τον Ίβιτς ότι κάνει θέατρο και ότι ο Παναθηναϊκός αδικείται. Πρώτη φορά στην ιστορία, μετά από τέτοιο περιστατικό, κανένας αρμόδιος όχι απλά δε βγαίνει να καταδικάσει το γεγονός, αλλά όλοι βγαίνουν και ζητάνε και τα ρέστα.
Πριν από αυτό βέβαια, είχαμε ενδιάμεσα κι εμείς εδώ στην Ελλάδα τη δική μας ετήσια γιορτή του ποδοσφαίρου. Μετά τον περσινό τελικό κεκλεισμένων των θυρών, το φετινό μενού στο Βόλο ήταν ένα πραγματικό υπερθέαμα. Δε νομίζω ότι χρειάζεται να μπούμε σε λεπτομέρειες για το τι έγινε. Όλοι είδαμε ότι ήταν καθαρή σύμπτωση που δεν είχαμε νεκρό ή νεκρούς.
Είναι σημαντικό να θυμηθούμε τις μέρες πριν τον τελικό. Πόσο πίεσαν η ΕΠΟ αλλά και οι 2 ΠΑΕ να γίνει ο αγώνας στο Πανθεσσαλικό, παρότι ήταν εμφανώς εκτός των δυνατοτήτων του σταδίου να φιλοξενήσει έναν τέτοιο αγώνα. Κι όμως, ο αγώνας έγινε κι έπεσε το ξύλο της αρκούδας. Τι κάνουν λοιπόν οι 2 ΠΑΕ; Αναφέρουν ως επιχείρημα τις καθυστερήσεις των ομάδων να φτάσουν στο γήπεδο, την καθυστέρηση να ξεκινήσει ο αγώνας και γενικώς προσπαθούν να πετύχουν τη μη τιμωρία τους, τουλάχιστον με αφαίρεση βαθμών. Στην υπόθεση παρεμβαίνει ο Παναθηναϊκός για να τιμωρηθεί κι ο ΠΑΟΚ με αφαίρεση βαθμών ή και μεγαλύτερη αφαίρεση αν τελικά τιμωρηθούν και οι 2 δικέφαλοι. Γενικώς μια κατάσταση κουλουβάχατα.
Ακόμα μια ομορφιά που είχαμε στη Μέκκα του ποδοσφαίρου, ήταν ο υποβιβασμός του Ηρακλή και κυρίως ο τρόπος που αυτός συνέβη. Είναι πολύ βολικό για τους συμπολίτες μας να κατηγορούν τον ΠΑΟΚ επειδή ψήφισε εναντίον τους, δε βλέπω κανέναν όμως να διαμαρτύρεται για την ουσία του θέματος. Είναι δυνατόν σε έναν συνεταιρισμό όπως είναι η Super League να κρίνεται βάσει ψηφοφορίας κάτι τόσο σημαντικό όπως η αφαίρεση βαθμών λόγω χρεών; Είδατε κανέναν να το αναφέρει από όλους; Εγώ είπα και δημοσίως στο facebook ότι αν ήμουν στη θέση του Σαββίδη και είχα 90 λεπτά ένα πανό να βρίζει τη νεκρή μητέρα μου, θα ψήφιζα με δύο χέρια τον υποβιβασμό αυτής της ομάδας. Γιατί λοιπόν να έχουν οι ομάδες λόγο στο ποιος θα πέφτει; Τέλος πάντων, ποιος είναι ο ρόλος των δικαστικών οργάνων στο ελληνικό πρωτάθλημα; Υπάρχει σαφής κανονισμός σχετικά με το τι συμβαίνει; Πολύ αμφιβάλλω!
Και πάμε στα ακόμα πιο ωραία. Πως το αντιμετωπίζουν όλο αυτό οι φίλαθλοι των ομάδων; Οι μεν οπαδοί των ομάδων της Αθήνας έχουν σχεδόν στο σύνολό τους συνασπιστεί και υποστηρίζουν ότι ξαφνικά ο ΠΑΟΚ είναι αυτός που ελέγχει τα πάντα στο Ελληνικό ποδόσφαιρο και ο Ιβάν Σαββίδης είναι ένα κράμα Θείου, Καπετάνιου, Πόλντο και Τράπεζας Κρήτης (άξιο λόγου βέβαια πως για τους πιο πολλούς από τους παραπάνω ουδείς ανέφερε ποτέ τίποτα, έστω ένα μισόλογο ρε αδερφέ).
Από τη δική μας πλευρά, αντιλαμβάνομαι τον εκνευρισμό με όσα ακούμε, εξάλλου κι εγώ εκνευρίζομαι βαθύτατα. Από αυτό όμως μέχρι να παίζουμε το παιχνίδι των κάτω και να αποπροσανατολιζόμαστε από την ουσία, υπάρχει σημαντική διαφορά
Δε μπορεί λοιπόν να με πείσει κανένας ότι χθες ο ΠΑΟΚ θα κέρδιζε με οποιονδήποτε τρόπο την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ. Η γνωστή κατάρα του συγκεκριμένου γηπέδου, όπου ο ΠΑΟΚ κατεβαίνει και δε μπορεί να αλλάξει ούτε πάσα, ξαναχτύπησε. Σαφέστατα, ο ΠΑΟΚ δικαιούται να έχει παράπονα από τη διαιτησία. Ο Θάνος και οι βοηθοί του πήραν πολλές σημαντικές αποφάσεις εναντίον του ΠΑΟΚ.
Υπάρχει ένας πάρα πολύ σημαντικός κίνδυνος εδώ για τους συνΠΑΟΚτσήδες. Αν επικεντρωθούμε αποκλειστικά στο παιχνίδι των κάτω, το να κερδίσουμε των εντυπώσεων και την κουβέντα για τη διαιτησία, υπάρχει κίνδυνος να τυφλωθούμε σε ότι αφορά τις ικανότητες της ομάδας, όχι τόσο ποδοσφαιρικά, όσο σε επίπεδο ψυχολογίας. Ο ΠΑΟΚ έπαιξε φέτος καταπληκτικό ποδόσφαιρο, είχε και απουσίες στα πλέι οφ, αλλά του λείπουν ακόμα κάποια στοιχεία για να γίνει πρωταθλητής του χρόνου, πράγμα που νομίζω είναι για όλους μας ο αυτονόητος στόχος.
Πέρα λοιπόν από τις 3-4-5 μεταγραφές ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΩΝ σε κομβικές θέσεις που προφανώς θα χρειαστούν, ο ΠΑΟΚ πρέπει του χρόνου να βρει τον τρόπο να κατεβαίνει επιτέλους στην Αθήνα και να μην τρέμουν τα πόδια του. Από όλους τους αγώνες εναντίον του ΠΟΚ φέτος, ο ΠΑΟΚ στάθηκε καλά μόνο στο Καραϊσκάκη, όπου ηττήθηκε στις λεπτομέρειες και με σαφή βοήθεια του Αρετόπουλου. Δεν ξέρω τι φταίει και πάντα παρουσιάζεται έτσι. Δε μπορεί όμως αυτό να συνεχιστεί.
Αντιλαμβάνομαι και την σωματική και την πνευματική κούραση που θα έχει επέλθει σε αυτό το σημείο της σεζόν, αλλά και οι αντίπαλοι είναι στο γήπεδο 10 μήνες, με σημαντικά μικρότερα ρόστερ και μπάτζετ. Ας κοπούν λοιπόν οι δικαιολογίες από όλους. Έχει μείνει ένα τελευταίο παιχνίδι μεσοβδόμαδα γι’ αυτή τη σεζόν. Ας δείξουν για πρώτη φορά στα πλέι-οφ ότι είναι η καλύτερη ομάδα. Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες.
Γράφω αυτό το κείμενο σήμερα που πιστεύω ότι η ομάδα μου αδικήθηκε, γιατί θέλω να απευθύνω μια έκκληση εδώ και καιρό και δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να κατηγορηθώ ότι τα λέω εκ του ασφαλούς, αφού η ομάδα μου ευνοήθηκε σε 1 ή 2 ματς. Είναι μια έκκληση σε όλους τους ποδοσφαιρόφιλους σαν κι εμένα που πραγματικά αγαπούν το άθλημα κι αντέχουν ακόμα να παρακολουθούν ελληνικό ποδόσφαιρο. Χαλαρώστε λίγο! Ας ασχοληθούμε λίγο περισσότερο με το ποδόσφαιρο και την ουσία του και λιγότερο με όλα τα υπόλοιπα. Οι στιγμές που ζούνε οι φίλαθλοι στα Ευρωπαϊκά γήπεδα και δε ζούμε εμείς στην Ελλάδα, δεν είναι επειδή αυτοί είναι κάποια ανώτερα όντα ή κάτι παρόμοιο. Το Ελληνικό πρωτάθλημα είναι λάθος δομημένο. Είναι το μόνο στον κόσμο που στο κέντρο του ενδιαφέροντος δεν είναι οι παίκτες και οι προπονητές μιας ομάδας, αλλά ο πρόεδρος και το νομικό της επιτελείο. Όταν γίνουν πρωταγωνιστές στην Ελλάδα αυτοί που πρέπει να είναι, μόνο τότε το ποδόσφαιρό μας θα έχει ελπίδα να πάει μπροστά.
Σας ρωτώ ευθέως ρε μάγκες.
Καμιά μπάλα θα παίξουμε;
