Η φυλή Μαπούτσε της Νοτίου Αμερικής αποτελεί μέχρι και σήμερα την κυρίαρχη φυλή ιθαγενών στη Χιλή. Οι Αραουκάνοι, όπως τους ονόμασαν οι Ισπανοί Κονκισταδόρες του 16ου Αιώνα, έχουν μεγάλη παράδοση στο να μάχονται για τη γή και τις παραδόσεις τους.
Πρώτα η αντίσταση στην εισβολή των Ίνκας στη γή τους κατά την προκολομβιανή περίοδο, στη συνέχεια η αντίσταση στους Ισπανούς αποικιοκράτες και τέλος οι διώξεις που υπέστησαν από το καθεστώς του δικτάτορα Αουγούστο Πινοσέτ, η ιστορία των Μαπούτσε είναι γεμάτη από αγώνες για τη ζωή και την ελευθερία τους.
Άξιοι συνεχιστές της μαχητικής παράδοσης των Ιθαγενών της Χιλής, οι οποίοι μέχρι και σήμερα αποτελούν περίπου το 10% του πληθυσμού της χώρας, αποτελεί η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της χώρας. Για όλους εμάς τους γεννημένους τις δεκαετίες ’80 και ’90, η Χιλή ποδοσφαιρικά ήταν η χώρα των δύο εξαιρετικών μακρυμάλληδων επιθετικών που διέπρεπαν στην Ιταλία στα τέλη του ’90 και τις αρχές του 2000, του Μαρσέλο Σάλας και του Ιβάν Ζαμοράνο.
Οι Χιλιανοί είχαν πάντα τη φήμη που έχουν και οι υπόλοιποι Λατινοαμερικάνοι, σκληροί, μαχητικοί και καλοί μπαλαδόροι. Πάντοτε οι ομάδες τους ήταν αξιόμαχες, τα χρόνια όμως που διανύουμε τώρα είναι η πραγματική τους χρυσή εποχή.
Σήμερα τα ξημερώματα οι Χιλιανοί κατέκτησαν το δεύτερο Copa America της ιστορίας τους, το δεύτερο συνεχόμενο απέναντι στην Αργεντινή του Λιονέλ Μέσι, στα πέναλτι κι αυτό όπως και το περσινό στο Σαντιάγο.
Η ομάδα της Χιλής τα τελευταία χρόνια ομολογώ πως με έχει συναρπάσει, αφού για να πω την αλήθεια, ποτέ δε τους είχα ποδοσφαιρικά σε πολύ μεγάλη υπόληψη. Πέραν των δύο σούπερσταρ Αρτούρο Βιδάλ και Αλέξις Σάντσες (οι οποίοι πάντως, σαν σωστοί λατινοαμερικάνοι, όταν αγωνίζονται με την εθνική τους από σούπερσταρ μεταλάσσονται ξανά σε χαμίνια του δρόμου που κάνουν τα πάντα προκειμένου να νικήσουν), ξεχωρίζω τους Γκάρι Μεδέλ, που όσο ύψος του λείπει, τόσο τσαγανό κουβαλάει, τον Τσάρλς Αράνγκουιζ, ο οποίος είναι εκ των κορυφαίων box to box μέσων παγκοσμίως και τη νέα εμφάνιση σε αυτό το Copa America, τον Jose Pedro Fuenzalida, ο οποίος, λίγο αργά, στα 31 του χρόνια συστήθηκε για τα καλά στον ποδοσφαιρικό πλανήτη.
Χάρη στην ομόνοια, τον κοινό στόχο, αλλά και την τακτική οξυδέρκεια του Πίτσι, ο οποίος έφερε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο εις πέρας το δύσκολο έργο της αντικατάστασης του συμπατριώτη του Χοσέ Σαμπάολι, μετά τον περσινό θρίαμβο των Χιλιανών, η ομάδα της Χιλής έφτασε στην κορυφή του επετειακού Copa America για τη συμπλήρωση της εκατονταετίας του θεσμού, παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν στον όμιλο, όπου κέρδισαν με αμφισβητούμενο πέναλτι τη Βολιβία στο τελευταίο λεπτό και χρειάστηκε να παίξουν τελευταίο μάτς ομίλου-τελικό με τον Παναμά για να προκριθούν. Στα προημιτελικά πάντως έκαναν το μάτς του τουρνουά, αφού διέλυσαν το Μεξικό, μπροστά στα μάτια 40000 μεξικανών στις κερκίδες.
Εκτός των πρωταθλητών, αυτά που θα κρατήσω από αυτό το Copa America είναι τα εξής:
Α) Το Copa America πάντα θα είναι Copa America, τα τάκλιν είναι από άλλο πλανήτη. Ειδικά τα παιδιά της Βολιβίας, ευγενέστατα, ποτέ δε χτυπούσαν κάτω από τη μέση.
Β) Οι Αμερικανοί αν και έχουν κάνει άλματα προόδου, ακόμα θέλουν πάρα πολλά βήματα για να πιάσουν το πνεύμα του ποδοσφαίρου. Τα γήπεδα δεν είχαν κάν αρκετό χώρο να πάρει φόρα ο εκτελεστής του κόρνερ. Η ομάδα τους συμπαθέστατη πάντως, θα μπορούσαν να διεκδικήσουν καλύτερα τις πιθανότητές τους με την Αργεντινή αν δεν έλειπαν λόγω τιμωρίας οι Μπεντόγια και Τζόουνς από τον ημιτελικό
Γ) Από τις λιγότερο γνωστές ομάδες που συμμετείχαν, την καλύτερη εντύπωση μου έκανε ο Παναμάς. Μία ομάδα με κανονικούς ποδοσφαιριστές που έπαιζαν στρωτό ωραίο ποδόσφαιρο. Αν δεν ήταν στον όμιλο με Χιλή και Αργεντινή, είμαι πεπεισμένος ότι θα περνούσαν
Δ) Μεγάλες απογοητεύσεις η Ουρουγουάη και η Βραζιλία. Οι αγαπημένοι μου charrua έδειξαν ότι είναι ομάδα πολλά επίπεδα κάτω χωρίς τον Λουίς Σουάρεζ. Ίσως είναι πια καιρός ο μεγάλος Όσκαρ Ταμπάρεζ να κοιτάξει τι μπορεί να γίνει και ποιοι από τη νέα γενιά μπορούν να τραβήξουν κουπί, αφού οι παίκτες δε γέρασαν ακόμη μεν, αλλά τα χρόνια περνάνε. Για τη Βραζιλία δεν έχω να πώ κάτι ιδιαίτερο, παρά μόνον ότι μας έδειξε για Τρίτη συνεχή χρονιά ότι έχει μια από τις χειρότερες φουρνιές της ιστορίας της. Πλην του Κοουτίνιο που έδειξε πράγματι πολύ καλά στοιχεία και στο Copa America, οι υπόλοιποι παίκτες της είναι μέσου επιπέδου, πράγμα ανεπίτρεπτο για τη Βραζιλία. Επίσης, είναι καιρός να βρεθεί ένας προπονητής της προκοπής να αναλάβει την ομάδα, καθώς η εναλλαγή Ντούνγκα και Φελίπε Σκολάρι στον πάγκο έχει μονίμως τα ίδια αποτελέσματα και έχει κουράσει.
Ε) Τελευταία άφησα την Αργεντινή. Η χώρα του Λιονέλ Μέσι έδειξε τα καλύτερα στοιχεία από όλες στο τουρνουά. Πρέπει όμως να υπάρχει και γι’ αυτήν μια κατάρα εφάμιλλη αυτής του Μπέλα Γκούτμαν για τη Μπενφίκα. Δε μπορεί να έχασε και αυτό το Copa America η Αργεντινή. Δεν είναι δυνατόν. Ισοπέδωσε όποιον βρήκε στο διάβα της και ειλικρινά είχα πιστέψει ότι ήρθε η ώρα του Μέσι να σηκώσει και κάτι με την εθνική ομάδα. Αν όντως σταματήσει από την εθνική ομάδα, όπως δήλωσε ο αργεντίνος σούπερσταρ μετά τον τελικό, δε νομίζω ότι θα τίθεται πια θέμα σύγκρισης με τον Ντιέγκο Μαραντόνα, πράγμα που είναι από τις θεμελιώδεις συζητήσεις μεταξύ των ποδοσφαιρόφιλων. Ο αρχηγός και ο ηγέτης δε τα παρατάει μικρέ Λίο ούτε στην πρώτη, ούτε στη δεύτερη, ούτε στην τρίτη, ούτε σε καμμία χαμένη μάχη. Συνεχίζει να μάχεται, μέχρι να κερδίσει ή μέχρι να μη τον κρατάνε άλλο τα πόδια του. Άλλος ένας λόγος λοιπόν που στην Αργεντινή κάθε σπίτι έχει και θα συνεχίσει να έχει τη φωτογραφία μόνον του Ντιέγκο σε θέση εικονίσματος. Η δική σου φωτογραφία θα είναι στις διαφημίσεις της Pepsi και των Lays, αλλά, παραφράζοντας τη ρήση του μεγάλου Κουβανού πυγμάχου Τεόφιλο Στίβενσον, τι είναι τα εκατομμύρια δολλάρια μπροστά στην αγάπη ενός ολόκληρου λαού;
