Στις 16 Οκτωβρίου του 1953, ο ηγέτης της κομμουνιστικής επανάστασης της Κούβας, Φιντέλ Κάστρο στάθηκε στο δικαστήριο της Αβάνας ως κατηγορούμενος για συνομωσία με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης του δικτάτορα Μπατίστα. Ο μετέπειτα ηγέτης της Κεντροαμερικάνικης χώρας για πάνω από 6 δεκαετίες, έκλεισε την απολογία του με την ιστορική φράση «Η ιστορία θα με αθωώσει».
Το αν πράγματι η ιστορία δικαίωσε ή όχι τον Φιντέλ Κάστρο είναι μια μεγάλη κουβέντα, την οποία δε θα κάνουμε σήμερα. Δυστυχώς όμως υπάρχει μια κοινωνική ομάδα εκεί έξω, της οποίας είμαι περήφανο μέλος, η οποία έχει αποτύχει οικτρά και δυστυχώς δε βλέπω περιθώρια αθώωσης από την ιστορία.
Το γύρο του ελληνικού ίντερνετ, αλλά και του διεθνή τύπου έκανε η φωτογραφία με το εμετικό πανό στο γήπεδο Καραϊσκάκη. Κάποιοι συμπολίτες μας εκεί έξω, επέλεξαν στον αγώνα με την εθνική ομάδα της Βοσνίας να σηκώσουν πανό με ένα εκ των κυρίαρχων συνθημάτων του Σερβικού εθνικισμού κατά τη διάρκεια του πολέμου της Γιουγκοσλαβίας στις αρχές του ’90. Το πανό έγραφε χαρακτηριστικά «Noz, zica, Srebrenica». Η μετάφρασή του στα ελληνικά είναι: «Μαχαίρι, σύρμα, Σρεμπρένιτσα».
Για όσους δε γνωρίζουν, το σύνθημα αναφέρεται στη μεγάλη σφαγή της 13ης Ιουλίου του 1995, όπου τα στρατεύματα του τακτικού Σερβικού στρατού, υπό τον αρχηγό του Σερβικού στρατεύματος, Αντιστράτηγου Ράτκο Μλάντιτς δολοφόνησαν μαζικά 8.000 άμαχους μουσουλμάνους της Βοσνίας στην πόλη Σρεμπρένιτσα. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη γενοκτονία σε ευρωπαϊκό έδαφος από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και μετά. Φυσικά, τα Σερβικά στρατεύματα είναι γνωστό ότι στη Βοσνία είχαν και την ενίσχυση τουλάχιστον 12 καταδρομέων-μελών της Χρυσής Αυγής, αλλά και μισθοφόρων οι οποίοι αποτελούσαν την Ελληνική Εθελοντική Φρουρά (ΕΕΦ). Όλα αυτά φυσικά χωρίς να συμπεριλάβουμε τη στήριξη των Σέρβων από το σύνολο του ελληνικού πολιτικού φάσματος, τόσο λόγω της κοινής ορθόδοξης παράδοσης, τόσο και για τον αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα που έπαιρνε οποιαδήποτε αντίθεση στους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ.
Παρότι με τα χρόνια έγιναν γνωστά τα εγκλήματα πολέμου που έλαβαν χώρα στη Βοσνία από τη μεριά των Σέρβων, αν ρωτήσεις ακόμη και σήμερα τους περισσότερους Έλληνες ή θα έχουν παντελή άγνοια για το τι έγινε πραγματικά στη Βοσνία ή θα υποστηρίζουν τον εμετό που έχει κυκλοφορήσει στις τάξεις της ελληνικής άκρας δεξιάς ότι στη Σρεμπρένιτσα υπήρξε άμυνα των ορθοδόξων ενάντια στο μουσουλμανικό επεκτατισμό.
Η ιστορία όμως είναι ιστορία και ανήκει στο παρελθόν, σωστά; Το ζήτημα είναι ότι η ιστορία οφείλει να διδάσκει στις επόμενες γενιές και να τους προστατεύει από τα ίδια ατοπήματα.
Δυστυχώς, δεν είναι η πρώτη φορά που σηκώνεται τέτοιο πανό στα ελληνικά γήπεδα. Δεν είναι μόνο τα πανό που έχουν τέτοιο εμετικό περιεχόμενο στα συνθήματά τους. Σχεδόν σε όλα τα πέταλα των μεγάλων ομάδων έχουμε δει κατά καιρούς Κέλτικους Σταυρούς (το κατεξοχήν σύμβολο της άκρας δεξιάς στα γήπεδα όλου του κόσμου), νεκροκεφαλές των SS κι άλλα πολλά σύμβολα σαφούς ιδεολογικής κατεύθυνσης. Τα περισσότερα εξ αυτών έχουν σηκωθεί στο γήπεδο Καραϊσκάκη, αφού το οπαδικό κίνημα του Ολυμπιακού είναι, χωρίς αμφιβολία, το πιο διαβρωμένο από όλα. Είναι λάθος όμως να επικεντρώνεται κανείς μόνο σε μία ομάδα σε τέτοιες αναλύσεις. Δυστυχώς, οι περισσότερες ομάδες έχουν τέτοια άτομα στις τάξεις τους και όσο δε το βλέπουμε και δε το παραδεχόμαστε, τόσο ανοίγεται πεδίο δόξης λαμπρό για τα ορφανά του Γρίβα στα ελληνικά πέταλα.
Ως άνθρωπος που έχει φάει αρκετά από τα καλύτερά του χρόνια στα γήπεδα, έχω να δηλώσω πως ντρέπομαι απίστευτα που τα πέταλα αυτής της χώρας έγιναν ο τόπος επωασμού για το αυγό του φιδιού που λέγεται ακροδεξιά και εκφράζεται στην Ελλάδα με τη Χρυσή Αυγή.
Το ρεύμα και το κοινό που απέκτησε η ναζιστική συμμορία χάρη στα ελληνικά γήπεδα θα είναι πάντοτε μια ματωμένη κηλίδα στην ιστορία του ελληνικού οπαδικού κινήματος. Δυστυχώς, η Χρυσή Αυγή από την προηγούμενη ακόμη δεκαετία, όταν κανείς δεν ασχολούνταν μαζί της και –κυρίως- δεν την ψήφιζε, έσπευσε να γεμίσει τα κενά πολιτικής κατεύθυνσης και ιδεολογίας στα πέταλα των ελληνικών γηπέδων. Οι «αδελφοποιήσεις» με ομάδες του εξωτερικού (κυρίως της Σερβίας) που ήδη είχαν στραφεί στις ιδέες της άκρας δεξιάς και εξέτρεφαν τις δικές τους συμμορίες νεοναζί στους κόλπους τους, επιδείνωσαν μια ώρα αρχύτερα την κατάσταση.
Αυτή η ήττα του οπαδικού κινήματος είναι η καταδίκη στην οποία αναφέρομαι στην αρχή του κειμένου. Όσο κι αν έχουν γίνει αξιέπαινες προσπάθειες για να αλλάξει το κλίμα σε πολλές από τις ομάδες μας, το γεγονός ότι στα γήπεδα βρήκαν αυτοί οι ψευτόμαγκες την πρόσβαση στη νέα γενιά για να αντλήσουν το νέο αίμα που χρειάζονταν για να ισχυροποιήσουν την παρέμβασή τους, είναι μια ιστορική ήττα για το κοινό των ελληνικών γηπέδων.
Ωστόσο, μια ιστορική ήττα δε σημαίνει και το τέλος της προσπάθειας. Όσοι έχουν ακόμη απομείνει που ενδιαφέρονται για το μέλλον του κινήματος, οφείλουν να καταλάβουν ότι αρκετά δόθηκε χώρος σε αυτές τις καρικατούρες ναζί να κάνουν ότι γουστάρουν. Από δω και πέρα, είναι απαραίτητη η μηδενική ανοχή σε πανό σαν αυτό που όλη η Ελλάδα είδε το βράδυ της Κυριακής.
Ακόμη σημαντικότερο δε είναι το να ασχοληθούμε πια σοβαρά με τη διαπαιδαγώγηση των νέων κι ιδιαιτέρως των νέων που επιλέγουν να πάνε στο γήπεδο. Όσο αυτή τη νεολαία τη θεωρούμε καμένο χαρτί, τη χαρίζουμε απλόχερα στους συμμορίτες, αφού έχουν αποδείξει ότι είναι μανούλες στο να εκμεταλλεύονται τα κενά, γεμίζοντάς τα με εθνική υπερηφάνεια. Εξάλλου, η ιστορία έχει αποδείξει ότι, όταν δεν έχεις τίποτε άλλο να κρατηθείς, πάντοτε θα υπάρχει μια εθνική υπερηφάνεια να σου γεμίζει τα κενά στο κεφάλι, αλλά και στο παντελόνι.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε πρώτα στο www.newn.gr
