Ο Φιντέλ Κάστρο πέθανε σήμερα σε ηλικία 90 ετών. Ο ηγέτης της επανάστασης της 1ης Ιανουαρίου του 1959 που ανέτρεψε τον δικτάτορα Μπατίστα, πέρασε πάνω από 50 χρόνια στο τιμόνι της Κούβας, παραδίδοντας την ηγεσία το 2008 στον αδερφό του Ραούλ Κάστρο.
Με το θάνατο του Κάστρο, φεύγει κι ο τελευταίος εκπρόσωπος του παλιού διπόλου, ο τελευταίος εκπρόσωπος του κόσμου που χωρίζονταν στην αμερικανική/καπιταλιστική και τη σοβιετική/κομμουνιστική σφαίρα επιρροής.
Ο γεννημένος τον Αύγουστο του 1926 στο Μπιράν της επαρχίας Οριέντε ηγέτης δεν ήταν εξαρχής κομμουνιστής. Παρότι σίγουρα έπεσαν στα χέρια του κάποια μαρξιστικά βιβλία όταν ήταν νεαρός δικηγόρος στην Αβάνα, η επανάσταση της οποίας ηγήθηκε κατά τη δεκαετία του ’50 για την εκδίωξη του δικτάτορα Μπατίστα είχε περισσότερο απελευθερωτικά κίνητρα και λιγότερο κίνητρα ανατροπής του οικονομικοπολιτικού συστήματος της χώρας.
Ωστόσο, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες στράφηκαν ολοκληρωτικά εναντίον του καθεστώτος του Φιντέλ Κάστρο, η Σοβιετική Ένωση δεν έχασε την ευκαιρία να αποκτήσει έναν σύμμαχο τόσο κοντά στα εδάφη του μεγαλύτερου πολιτικού της αντιπάλου. Μέχρι την κατάρρευση της ΕΣΣΔ 40 περίπου χρόνια μετά, η Κούβα παρέμεινε ο πιο πιστός δορυφόρος και υπηρέτης των συμφερόντων της στην περιοχή.
Όλοι οι αγαπητοί αριστεροί, αλλά και κεντροαριστεροί μου φίλοι έχουν επιδοθεί από το πρωί σε μια μάχη για το ποιος θα ποστάρει στο facebook το καλύτερο τσιτάτο του Φιντέλ, ποιος θα δείξει περισσότερο επαναστατικό πνεύμα, ποιος θα ξυπνήσει καλύτερα τις μνήμες της μεγάλης επανάστασης της Κούβας.
Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι πράγματι ο Κάστρο, μαζί με τους συντρόφους του, ανέτρεψε ένα εξ’ ολοκλήρου καταπιεστικό καθεστώς στην Κούβα. Τον νομιμοποιούσε αυτό να κρατήσει στα χέρια του την εξουσία για 50 χρόνια και στη συνέχεια να τη μεταβιβάσει στον αδερφό του; Ποια επανάσταση και ποια εξέγερση δίνει το δικαίωμα στις μέρες μας σε έναν άνθρωπο να κρατά την εξουσία για τέτοιο διάστημα χωρίς εκλογές;
Επίσης, η αριστερά ευαγγελίζεται παγκοσμίως εδώ και δεκαετίες ότι μάχεται για τον απλό λαό και για να κάνει τη ζωή του καλύτερη. Έγινε καλύτερη η ζωή των Κουβανών με το καθεστώς του Κάστρο; Οι μαρτυρίες όσων έχουν επισκεφτεί την Κούβα είναι χαρακτηριστικές. Η Κούβα ακόμη και σήμερα έχει έλλειψη σε βασικά είδη πρώτης ανάγκης και το επίπεδο ζωής είναι σε τραγικά χαμηλό επίπεδο.
Τρίτον, ο τομέας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μπορείτε να ανοίξετε το ιντερνετ αυτή τη στιγμή και να βρείτε δεκάδες μαρτυρίες ανθρώπων που έφυγαν ή επιχείρησαν να φύγουν από την Κούβα για άλλες χώρες και την τιμωρία που περίμενε όσους τελικώς δεν τα κατάφεραν.
Η ελευθεροτυπία επίσης δεν ήταν εκ των δυνατών σημείων του καθεστώτος. Στην Κούβα ακόμη και σήμερα κυκλοφορεί μόνο μία εφημερίδα, η οποία φέρει φυσικά την επίσημη κρατική έγκριση.
Σε όλα αυτά, οι εν Ελλάδι χειροκροτητές και απολογητές του καθεστώτος αυτού αντιπαραβάλλουν την ανατροπή μιας δικτατορίας τη δεκαετία του ’50, καθώς και την ύπαρξη ενός κοινωνικού κράτους και της δωρεάν παιδείας και υγείας.
Σίγουρα, είναι γεγονός ότι η παιδεία και η υγειονομική περίθαλψη στην Κούβα είναι δωρεάν για όλους τους πολίτες της, ωστόσο η ποιότητα αυτών αμφισβητείται από αρκετούς. Ακόμα και της υψηλότερης δυνατής ποιότητας να είναι αυτές όμως, τα μελανά σημεία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η στέρηση της ελευθερίας του λόγου και της ποιότητας ζωής των Κουβανών παραμένουν.
Μια επανάσταση μπορεί να θεωρείται επιτυχημένη όταν κάνει τη ζωή των ανθρώπων καλύτερη. Συνολικά, η επανάσταση του Κάστρο δεν πιστεύω ότι έκανε τη ζωή των Κουβανών καλύτερη. Η ιστορία δεν τον αθώωσε, όπως πίστευε ότι θα συμβεί στη δίκη του τον Οκτώβριο του 1953 στην Αβάνα για συνομωσία ενάντια στο καθεστώς Μπατίστα.
Η Μαρξιστική-Λενινιστική θεώρηση περί κράτους ηττήθηκε και στην Κούβα και πραγματικά είναι απορίας άξιον το ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που τη θεωρούν τη λύση για τον κόσμο, αφού για όλες τις χώρες όπου εφαρμόστηκε, τελικά ακούμε το επιχείρημα ότι «αυτό δεν είναι αριστερά, δεν είναι κομμουνισμός». Τι είναι τελικά η αριστερά κι ο Κομμουνισμός; Αν δεν είναι η Σοβιετική Ένωση, η Κούβα, η Ρουμανία κι η Ανατολική Γερμανία, μήπως όλο αυτό είναι ένα κυνήγι μιας χίμαιρας για να μην παραδεχθεί κανείς τα λάθη της εφηβικής ρομαντικής του πολιτικής αναζήτησης;
