• Απόψεις
  • Αθλητικά
  • Μουσική
  • Cinema
  • Gaming
  • Ιστορία
  • Φαΐ
  • Βόλτες
  • Εκπομπές
Menu
  • Απόψεις
  • Αθλητικά
  • Μουσική
  • Cinema
  • Gaming
  • Ιστορία
  • Φαΐ
  • Βόλτες
  • Εκπομπές
Facebook Twitter Youtube

Η δεκαετία του ’50 στη Θεσσαλονίκη, μέρος B’

  • Ξαναγράφοντας την ιστορία....
  • Από την απελευθέρωση ως σήμερα
  • Javier Aporthito Castro
  • 25 Ιανουαρίου 2017

Είμαστε στις 3 Σεπτεμβρίου του 1955. Η γυναίκα του Τούρκου προξένου στη Θεσσαλονίκη ζητά από κάποιον Έλληνα φωτογράφο να της βγάλει μια αναμνηστική φωτογραφία από το σπίτι στο οποίο γεννήθηκε ο Κεμάλ Ατατούρκ (το οποίο, για όσους δε το γνωρίζουν, βρίσκεται εντός του τουρκικού προξενείου), για να την πάρει μαζί της ως ενθύμιο, αφού την επόμενη ημέρα θα έφευγε για την Τουρκία.

2 μέρες αργότερα, τα ξημερώματα 5ης προς 6η  Σεπτεμβρίου 1955, εκρήγνυται βόμβα εντός του κήπου του Τουρκικού προξενείου, προκαλώντας υλικές ζημιές στην Οικία του Κεμάλ. Πίσω από την επίθεση, όπως αποδείχτηκε αργότερα βρίσκονταν ένας Τούρκος υπήκοος με καταγωγή από την Κομοτηνή κι ο Τούρκος κλητήρας του Προξενείου.

Το γεγονός αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί ασήμαντο, αν δεν ακολουθούσαν τα γεγονότα σε μορφή χιονοστιβάδας. Το επόμενο απόγευμα, η εφημερίδα Instanbul Ekspres κυκλοφόρησε έκτακτο φύλλο με τη φωτογραφία της οικίας του Κεμάλ παραποιημένη, ώστε να φανεί ότι οι ζημιές στο πατρικό σπίτι του Εθνάρχη της Τουρκίας ήταν τεράστιες από την έκρηξη. Αυτή  ακριβώς η φωτογραφία είναι που έδωσε το σήμα για τους βανδαλισμούς των καταστημάτων των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης το βράδυ της 6ης Σεπτεμβρίου.

Η επίθεση και το κυνηγητό εκείνης της νύχτας ήταν που ώθησε τους περισσότερους από τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης να αφήσουν την πόλη που γεννήθηκαν και να πάρουν κι αυτοί το δρόμο της προσφυγιάς για την Ελλάδα. Φυσικά, τεράστιο ποσοστό αυτών ήρθαν και στη Θεσσαλονίκη.

Η πόλη, όπως είδαμε και στα προηγούμενα μέρη του αφιερώματος, είχε μπει σε μια τροχιά ανάπτυξης κι ευημερίας από την πρώτη κιόλας πενταετία του 1950. Οι υποδομές της είχαν εκσυγχρονιστεί, το εμπόριό της παρέμενε ακμαίο, ενώ οι εκτάσεις που είχε στα χέρια της η Εβραϊκή κοινότητα της πόλης πριν το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, έκατσαν μπερεκέτι στους πάσης φύσεως αετονύχηδες στων οποίων τα χέρια πέρασαν για εκμετάλλευση. Αλλά δε τα λέμε αυτά, ιστορία γράφουμε έτσι;

Δεν είναι μόνο το εμπόριο, οι υποδομές και η ρυμοτομία όμως που είχαν βάλει την πόλη σε μια πιο ευρωπαϊκή πορεία εκείνη την εποχή, προσπαθώντας να τη μετατρέψουν σε ισχυρό οικονομικό κέντρο. Η Θεσσαλονίκη πολύ γρήγορα έγινε και πολιτιστικό κέντρο, με μερικούς από τους σημαντικότερους πνευματικούς ανθρώπους της ιστορίας της χώρας να είναι τέκνα της και να ξεκινούν  τη  μετάδοση της πνευματικής τους εργασίας από το αναγνωστικό κοινό της Θεσσαλονίκης. Τα περιοδικά «Νέα Πορεία» (των Χρίστου Ντάλια και Τηλέμαχου  Αλαβέρα, από το 1954), «Διαγώνιος», του Ντίνου Χριστιανόπουλου (1958) και η «Κριτική» του Μανώλη Αναγνωστάκη (1959), είναι τα σημαντικότερα στην εξάπλωση αυτού ακριβώς του πνευματικού ρεύματος κατά τη δεκαετία του ’50. Αυτά γιατί το σκυλάδικο δεν είναι η μόνη συνεισφορά της Θεσσαλονίκης στην πνευματική ζωή αυτής της χώρας, μην κοιτάτε που βγάζανε Ψωμιάδη νομάρχη 20 χρόνια κι αν δεν είχε καταδικαστεί θα τον βγάζανε ακόμα.

Η Θεσσαλονίκη δεν αναπτύσσεται όμως ούτε μόνο πολιτιστικά. Μετά την  κατασκευή του Καυταντζογλείου που είχαμε δει στα προηγούμενα μέρη του αφιερώματος, οι άλλες δύο  ομάδες της Θεσσαλονίκης αποκτούν κι αυτές το δικό τους μόνιμο σπίτι. Πρώτα ο Άρης με την κατασκευή του Γηπέδου στη Χαριλάου το 1951 και μετά ο ΠΑΟΚ με την κατασκευή του σταδίου της Τούμπας το 1959, του πρώτου γηπέδου στην Ελλάδα με χορτάρι για αγωνιστικό χώρο, του οποίου η ιστορία είναι γνωστή πως χτίστηκε χάρη στα μεροκάματα που χάριζαν οι οικοδόμοι οπαδοί του ΠΑΟΚ για να αποκτήσει το προσφυγικό τους σωματείο τη μόνιμη  φωλιά του. Αυτό για να καταλάβουν κάποιοι πόσο δύσκολο είναι για τον ΠΑΟΚτσή να φύγει από την  Τούμπα και να πάει οπουδήποτε αλλού.

Άλλες εποχές και στον  αθλητισμό τότε. Δεν είναι μόνο τα μεροκάματα που χάρισαν για την ανέγερση οι ΠΑΟΚτσήδες. Σε όλες τις ομάδες θα βρεις περιστατικά αφιλοκερδούς  προσφοράς από τον κόσμο για την  ενίσχυση των συλλόγων τόσο τη δεκαετία του ’50, όσο κι αργότερα. Πλέον ο κόσμος δεν πηγαίνει ούτε τα παιχνίδια να δει, αλλά αυτό μάλλον είναι θέμα για άλλο άρθρο.

Εγκαίνια γηπέδου Τούμπας, 1959
Εγκαίνια Γηπέδου Χαριλάου, 1951
Εξώφυλλο Περιοδικού “Διαγώνιος”, 1958
Το εξώφυλλο της Istanbul Ekspres στις 6 Σεπτεμβρίου 1955
Μετά τα Σεπτεμβριανά στην Κωνσταντινούπολη

Μοιραστείτε το

Share on facebook
Share on twitter
Share on linkedin
Share on pinterest
Share on email
Javier Aporthito Castro

Javier Aporthito Castro

Καρντάσι από πάντα, οι 2 σταθερές στη ζωή μου ο ΠΑΟΚ και το φαγητό. Μπορείς να διαφωνήσεις μαζί μου, αρκεί να το πείς με καλό τρόπο. Πολιτική, μουσική, σινεμά κλπ είναι στην ημερήσια διάταξη πάντα με ένα συγκεκριμένο στύλ.

Αφήστε μια απάντηση Ακύρωση απάντησης

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Άλλα από την ίδια κατηγορία

Javier Aporthito Castro

Η δεκαετία του ’50 στη Θεσσαλονίκη, μέρος B’

Είμαστε στις 3 Σεπτεμβρίου του 1955. Η γυναίκα του Τούρκου προξένου στη Θεσσαλονίκη ζητά από κάποιον Έλληνα φωτογράφο να της βγάλει μια αναμνηστική φωτογραφία από

Περισσότερα
25 Ιανουαρίου 2017 Δεν υπάρχουν Σχόλια

Developed & Designed by devCK | Copyright © 2020 – Alll rights reserved

  • Ποιοι είμαστε
  • Καταστατικό
  • Όροι Χρήσης
  • Επικοινωνία
Menu
  • Ποιοι είμαστε
  • Καταστατικό
  • Όροι Χρήσης
  • Επικοινωνία