Το παρόν άρθρο είναι το πιο παππουδίστικο άρθρο που θα διαβάσετε στο διαδίκτυο. Εγώ λοιπόν ο γέροντας ήρθα για να γκρινιάξω. Νεότεροι φίλοι μου, με παίρνουν από το χεράκι να πάμε στο τάδε μπαράκ,ι να ακούσουμε την τάδε μπάντα. Με αφορμή την τελευταία μου εξόρμηση θέλω να παρατηρήσω μερικά σημαντικά πράγματα. Βολτάροντας λοιπόν και ακούγοντας διάφορα, βλέπω έλλειψη ταυτότητας, έλλειψη αντίληψης, προχειρότητα, καμία διαφορετικότητα και βαρεμάρα.
Αλλά ας γίνω λίγο πιο συγκεκριμένος. Αρχικά να ξεκαθαρίσω ότι δεν εξετάζω το είδος των τραγουδιών γιατί αυτό είναι καθαρά υποκειμενικό.
Το πιο περίεργο είναι ότι αν κάτσεις και προσέξεις το κάθε ένα από τα μέλη της μπάντας, αντιλαμβάνεσαι ότι είναι καλοί μουσικοί. Βλέπεις drummer που έχουν και ρυθμό και σταθερότητα και φαντασία. Lead κιθαρίστες με ευφάνταστα ριφ και σόλο. Παιδιά νέα με πολύ ωραίες φωνές, αγόρια και κορίτσια. Πληκτράδες που έχουν κλασική παιδεία και παίζουν κέρατα με ένα απαθές βλέμμα λες και κάνουν ζάπινγκ.
Εδώ όμως θα έρθω στους μπασίστες και το θέμα θα γίνει προσωπικό. Καταρχήν προς τις μπάντες: Σταματήστε να κάνετε τους 3ους κιθαρίστες της παρέας μπασίστες, μόνο και μόνο για να γίνετε συγκρότημα. Ο μπασίστας είναι το παν. Ο μπασίστας είναι το νόημα της μουσικής. Δεν είναι μια κιθάρα με 4 χορδές. Είσαι ο τυπάς με το μαύρο το μπλουζάκι που κοιτάς πάντα κάτω, δεν κουνιέσαι, δεν πανηγυρίζεις, δεν σε ξέρει κανείς, δεν έχεις γκόμενες αλλά ξέρεις ότι χωρίς εσένα δεν υπάρχει συγκρότημα. Αυτός ο ρόλος είναι ιερός. Οπότε αγαπητές μπάντες: ΒΡΕΙΤΕ ΜΠΑΣΙΣΤΑ!Όταν έρχεται όμως η στιγμή να ενωθούν όλα αυτά… γάμα τα…Rule #1: Βρείτε το ύφος σας. Δεν μπορεί να ξεκινάς intro με Hell’s Bells και να κάνεις πρόγραμμα με Χατζηγιάννη και Ρόκκο. Είναι σαν να βγουν οι Immortal με intro Βασίλη Τερλέγκα.
Rule #2: Υποστηρίξτε το ύφος σας. Με την εμφάνιση σας, με το στυλάκι σας, με το playlist.
Rule #3: Μην πάτε για τις safe επιλογές. Ραδιοφωνική ροή, mainstream πρόγραμμα. Δεν γουστάρει έτσι ο κόσμος. Κάνε το διαφορετικό. Κάψε μας τον εγκέφαλο για να σε γουστάρουμε.
Rule #4: Να γουστάρετε αυτό που παίζετε σαν μπάντα και όχι αυτό που παίζεται εσείς ως μουσικοί. Τρελαίνομαι όταν βλέπω τον lead guitar να κοιτάει το πάτωμα, τον base guitar και χαμογελάει στο γκομενάκι απέναντι και τον drummer να μετράει τις ρωγμές στο ταβάνι.
Rule #5: Εντάξει ρε παλίκαρε/κοπελιά. Έχεις πολύ ωραία φωνή. Αυτό όμως με κανέναν τρόπο δεν σε κάνει front(wo)man. Είσαι η εικόνα της μπάντας. Είσαι η επαφή με τον κόσμο. Δικιά σου ευθύνη είναι να μην αγναντεύει ο κιθαρίστα και ο drummer, είσαι αυτός που θα ξεσηκώσει τον κόσμο. Πρέπει να μάθετε να είστε μπροστάριδες. Πρέπει να είστε επικοινωνιακοί.
Rule #6: Να ηχογραφείτε τις πρόβες σας και να τις ακούτε θέτοντας 3 ερωτήματα
- Μ’αρέσει αυτό που ακούω;
- Θα πλήρωνα για να το ζήσω;
- Ανατρίχιασα;
Είναι κρίμα να βλέπεις παιδιά που το έχουν, να μην μπορούν να αποκτήσουν ταυτότητα και να έχουν βαρετή παρουσία.
Εδώ όμως πρέπει να πούμε και κάτι άλλο. Προς τα μαγαζιά που θέλουν να κάνουν live. Πάρτε τον κώλο σας και κάντε μια σοβαρή προετοιμασία. Δεν φτιάχνεις τον ήχο και διορθώνεις τα λάθη όταν γίνεται το live. Καλείς το συγκρότημα, κάνετε soundcheck σχεδόν όλο το πρόγραμμα για να δείτε που τα προβλήματα, και είσαι άνετος στο live.
ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΙ ψευτοεπιχειρηματίες.
Κλείνοντας είμαι στην δυσάρεστη θέση να πω ότι από τα τόσα νέα συγκροτήματα, λίγα είναι αυτά που αξίζει να τα παρακολουθούμε.
