Τώρα τελευταία έχει ξεσπάσει μια τεράστια συζήτηση περί των θρησκευτικών στα σχολεία, το πώς και αν πρέπει να διδάσκονται. Άκουσα διάφορες απόψεις, από κληρικούς, από τον Φίλη, από φίλους και γνωστούς κτλ κτλ. Ήρθε λοιπόν η στιγμή από αυτό το βήμα να βάλουμε μερικά πράγματα στην θέση τους.Τα θρησκευτικά, όπως τα θυμάμαι εγώ τουλάχιστον στο σχολείο, είχαν απλά λάθος τίτλο. Το μάθημα που κάναμε εμείς έπρεπε να λέγεται «Προσηλυτισμός στον ορθόδοξο χριστιανισμό». Σέβομαι κα θαυμάζω το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν και έχουν την ανάγκη να ζουν με αυτό. Μαγκιά τους και δεν μπορεί κανείς να τους πει ότι είναι λάθος. Αλλά σίγουρα δεν είναι δουλειά του σχολείου.
Επειδή η πίστη λοιπόν είναι ένα πολύ ευαίσθητο θέμα, η πιο σωστή θέση για μένα είναι να μην υπάρχει καν το μάθημα με οποιαδήποτε μορφή. Δυστυχώς δεν γίνεται να παρουσιαστούν τέτοια θέματα με αντικειμενικότητα και είναι δύσκολο έως αδύνατο, να μείνει ένα βιβλίο ή ένας δάσκαλος μόνο στο «ιστορικό κομμάτι» της υπόθεσης. Για αυτό και επιμένω ότι δεν πρέπει να διδάσκεται το μάθημα. Από την άλλη υπάρχει και μια δεύτερη δυσκολία. Οι περισσότερες γιορτές, επέτειοι, ήθη και έθιμα συνδέονται με τον ορθόδοξο χριστιανισμό, οπότε αυτό περιπλέκει περισσότερο τα πράματα.
Ενώ όμως υπάρχουν τόσες δυσκολίες, από μικρή ηλικία, βάζουν τα παιδιά να μαθαίνουν το πόσο εμείς είμαστε τέλειοι και υπέροχοι και πόσο λάθος είναι όλοι οι υπόλοιποι, που δεν πιστεύουν στον ορθόδοξο χριστιανισμό. Όλα αυτά τα διδάσκουμε σε παιδιά που είναι μπομπιράκια, που δεν έχουν ακόμα πλάσει τον χαρακτήρα τους και δεν έχουν την ικανότητα να ξεσκαρτάρουν πληροφορίες.
Αφού όμως θεωρούμε ότι πρέπει να διδάξουμε θρησκευτικά ας το κάνουμε σωστά. Δεν το ξεκινάς από το δημοτικό.
Το αρχίζεις στο γυμνάσιο μην σε πω λύκειο, ξεκινώντας να διδάσκεις τις άλλες θρησκείες πρώτα και καταλήγοντας στον ορθόδοξο χριστιανισμό.
Μένεις όσο μπορείς φυσικά στην ιστορική ανάλυση των θρησκειών.
Η πιο σημαντική διδασκαλία σε όλο αυτό είναι να το κάνεις με τέτοιον τρόπο, ώστε να μάθεις πρώτα από όλα στα παιδιά να ΣΕΒΟΝΤΑΙ όλες τις θρησκείες.Πρέπει να διαχωρίσουμε κάποια στιγμή το κατηχητικό με το σχολείο. Δεν μπορεί να συγχέουμε αυτά τα δύο.
Για να γίνουν όμως κάποια έστω από αυτά πρέπει πρώτα να χωρίσουμε την εκκλησία με το κράτος. Να γίνει πραγματικός διαχωρισμός όμως.
Η θέση που έχει η εκκλησία, θρησκεία σε κάθε οικογένεια πρέπει να είναι μόνο δουλειά της οικογένειας. Η δουλειά των κληρικών, ή αν θέλετε το λειτούργημα, ας πληρώνεται από τους μισθούς. Για ποιον λόγο ακριβώς πληρώνουμε όλοι οι πολίτες τους κληρικούς ως δημοσίους υπαλλήλους; Το δέχομαι αν μου πείτε ότι πληρώνουμε και τους ιερείς βουδιστές και τους μουσουλμάνους και τους ιαχωβάδες κτλ κτλ.
Η πληρωμή του ιερέως αφορά το ποίμνιο και όχι το κράτος.«Κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος! Δηλ. μπορεί να διαμορφώνη τον χαρακτήρα του όπως αυτός θέλει καί να διάγη το βίο του μέ όσα «βίτσια», παρεκτροπές και ανωμαλίες θέλει, πλήν όμως υπό ένα και αποκλειστικό όρο: Να μη προκαλή το Δημόσιο αίσθημα!»
όπως έγραψε ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Καλαβρύτων Αμβρόσιος.
Με μεγάλη μου χαρά βλέπω ότι συμφωνώ απόλυτα με έναν ανώτατο ιερέα. Θα ήθελα, αν φυσικά μου το επιτρέπετε, να αναπτύξω την παραπάνω σοφή φράση συμπληρώνοντας το εξής: Για έναν άνθρωπο βίτσιο και πρόκληση του δημοσίου αισθήματος είναι ο ομοφυλοφιλισμός , για κάποιον άλλον βίτσιο και πρόκληση του δημοσίου αισθήματος είναι το μαύρο ολόσωμο με τα πανάκριβα χρυσά χαϊμαλιά. Αυτό είναι η ελευθερία που τόσο χριστιανικά πριν από μένα προσπαθεί να διδάξει ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Καλαβρύτων.[vc_empty_space height=”20px”]Αυτά τα ολίγα από μένα. Α και να μην το ξεχάσω:
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΟ ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΜΟ!
Και μην ακούω παπαριές του στυλ όποιος δεν θέλει δεν έρχεται. Το να διαχωρίζεις τα παιδιά είναι το μεγαλύτερο έγκλημα που μπορείς να διαπράξεις ως σχολείο.
