EURO 2016

Μετά το κλαρίνο που έκανε η εθνική ποδοσφαίρου στα προκριματικά του Euro του 2016, θα ξεκινήσει σιγά-σιγά να πλησιάζει η ώρα για τον καθένα μας για να επιλέξει ποιόν θα υποστηρίξει αυτό το καλοκαίρι στο Euro.

Τι έλεγα; A ναι, ότι το καλοκαίρι έχουμε Γιούρο (γιατί καλό το ξενόφερτο, αλλά σάν το γιούρο δέν έχει). Ποιοί θα παίξουν λοιπόν στο Γιούρο; Ποιοί είναι αυτοί που θα επιχειρήσουν την έκπληξη; Ποιά τα φαβορί που θα κληθούν να υπερασπιστούν τον τίτλο τους;

Αρχικά, να ξεκαθαρίσουμε 2 πράγματα: Κατά πρώτον, το Γιούρο του 2016 θα είναι το πρώτο στο οποίο θα συμμετάσχουν 24 ομάδες από όλη την Ευρώπη, οι οποίες θα χωριστούν σε 6 γρούπ των 4 ομάδων. Οι δύο πρώτες από κάθε όμιλο, καθώς και οι 4 καλύτερες τρίτες των ομίλων θα προχωρήσουν στην επόμενη φάση, αυτή των 16, από όπου και ξεκινάνε τα Νοκ-αουτ παιχνίδια.

Κατά δεύτερον, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, δέν έχουν γίνει γνωστές όλες οι ομάδες που θα λάβουν μέρος στο Γιούρο. Εκρεμμούν ακόμη 4 θέσεις που θα κριθούν σε διπλά νοκ-αουτ ματς, ανάμεσα στις 8 τρίτες των ομίλων. Οι Βοσνία, Ουκρανία, Ουγγαρία και Σουηδία θα κληθούν η καθεμιά τους να αντιμετωπίσει μία από τις Δανία, Νορβηγία, Ιρλανδία, Σλοβενία.

ΟΙ ΙΣΧΥΡΟΙ

Είναι τα φαβορί, τί να κάνουμε; Η λογική λέει ότι κάποια από αυτές τις ομάδες θα είναι αυτή που θα πανηγυρίσει τον τίτλο στα γήπεδα της Γαλλίας το καλοκαίρι, άν και στις διοργανώσεις της UEFA υπάρχει πολύ περισσότερο η πιθανότητα να δούμε έκπληξη από ότι στα Μουντιάλ (Δανία 1992, Ελλάδα 2004).

Τα Πάντσερ

Πάντα δυνατοί, πάντα επικίνδυνοι, οι Γερμανοί είναι αυτοί που κατά 90% θα πρωταγωνιστήσουν σε όποια διοργάνωση κι άν παίξουν, αφού είναι καλοί σχεδόν πάντα. Με 2 παρουσίες από τα ημιτελικά και μετά και πάνω απ’ όλα με την αύρα της κατάκτησης του Μουντιάλ το 2014, οι Γερμανοί, με αιχμή του δόρατος την τρομακτική τα τελευταία χρόνια Μπάγερν Μονάχου, φαίνονται αποφασισμένοι να κατακτήσουν καί την Ευρώπη.

Οι οικοδεσπότες

Πάντα ο οικοδεσπότης σε μία τέτοια διοργάνωση τραβά τα βλέμματα. Όταν δέ ο οικοδεσπότης είναι μία από τις ισχυρότερες δυνάμεις του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, η Γαλλία, όλοι καταλαβαίνουμε το πράγμα σοβαρεύει. Οι Γάλλοι μπορεί να μήν έχουν βρεί ακόμη μετά από μια δεκαετία τη μεταΖιντανική κατάσταση που θα τους ξαναφέρει στο δρόμο των επιτυχιών, αλλά πάντοτε θα είναι υπολογίσιμη δύναμη. Για άλλη μια φορά, ένας Αλγερινός θα αναλάβει τα ηνία των Μπλέ, για να τους οδηγήσει εκ νέου στη δόξα. Ο Μπενζεμά είναι αδιαμφισβήτητα ότι καλύτερο έχει να επιδείξει το Γαλλικό ποδόσφαιρο στη δεκαετία που διανύουμε.

Οι απερχόμενοι πρωταθλητές

Οι Ισπανοί έζησαν τη δική τους παλιγγενεσία κατά την περίοδο 2008-2012, όπου κατέκτησαν μαζεμένους όσους τίτλους δέν είχαν κατακτήσει από καταβολής κόσμου. Αυτό τους βοήθησε να αποκτήσουν κάποια στοιχεία εθνικής ιδέας, στο ποδόσφαιρο τουλάχιστον, αφού η ομάδα των επιτυχιών στηρίχτηκε κατά κύριο λόγο στην κραταιά Μπαρτσελόνα της τελευταίας δεκαετίας. Ωστόσο, η αποχώρηση της παλιάς φρουράς (Τσάβι, Πουγιόλ, Βίγια), μαζί με την απελπιστική εμφάνιση στο Μουντιάλ το περασμένο καλοκαίρι, δείχνουν ότι για όλους κάποια στιγμή έρχεται το πλήρωμα του χρόνου. Φυσικά, πρέπει να είναι τουλάχιστον μπετόβλαχος κάποιος για να υποτιμήσει μια ποδοσφαιρική δύναμη σάν τους Ισπανούς, που έχει στείλει τα τελευταία 2 χρόνια τις 3 από τις 4 ομάδες των τελικών του Τσάμπιο Λης. Το κουπί θα το τραβήξει πάλι όπως φαίνεται ο Κάσπερ το φαντασματάκι, ο τίμιος Αντρές Ινιέστα, ο πιό αδικημένος κατ’ εμέ ποδοσφαιριστής των τελευταίων ετών.

Αυτοί που έχουν τον πιό γαμάτο ύμνο

Ναι ρε φίλε, όταν ακούω το Fratelli d’ Italia, πάντα ένα ρίγος θα μου τη διαπεράσει τη σπονδυλική στήλη και θα προετοιμαστώ να δώ μπαλίτσα! Δέν υπάρχει στον κόσμο πιό ποδοσφαιρικός εθνικός ύμνος! Στα της ομάδας, οι Ιταλοί μετά τον τελικό του ’12, όπου απλά δέν ήταν αρκετοί για νά κερδίσουν τους Ισπανούς, ευελπιστούν, μετά την παρουσία Ιταλικής ομάδας σε τελικό Τσάμπιο Λης για πρώτη φορά μετά από μιά πενταετία, να επιδείξουν πρόοδο και επανάκαμψη καί σε επίπεδο εθνικής ομάδας. Θα στηριχτούνε στον καλύτερο τερματοφύλακα που έχω δεί σε οποιαδήποτε ομάδα, όσα χρόνια βλέπω μπάλα και στην άμυνα (τι περίεργο ε;). Κλασσική Ιταλία περιμένω, ή που θα φτάσει τελικό ή που δέ θα περάσει ούτε τον όμιλο.

ΟΙ ΔΕΥΤΕΡΕΣ ΦΩΝΕΣ

Είναι αυτοί που παίζουν το δεύτερο ρόλο, οι ομάδες που ξέρουμε ότι θα είναι μάλλον δυνατές, πάντα όμως υπάρχει μιά αμφιβολία για το που θα φτάσουν.

Η καλύτερη ομάδα των προκριματικών

Ε μάλιστα λοιπόν! Το έγραψα! Η καλύτερη ομάδα των προκριματικών είναι η Αγγλία! 10 νίκες σε 10 ματς για την ομάδα που πέρασε πιό τρένο από όλες αυτά τα προκριματικά. Όλο αυτό μπορεί να μας δείχνει ότι επιτέλους οι Άγγλοι είναι έτοιμοι να κάνουν κάτι σοβαρό, σωστα; ΛΑΘΟΣ ΓΑΤΑΚΙΑ! Όλο αυτό είναι ένα σχέδιο των Άγγλων για να δημιουργήσουν προσδοκίες (σε ποιούς, δέν ξέρω) και όταν με το καλό αποκλειστούν (στα πέναλτι να υποθέσω;), να είναι ακόμη πιό αστείο το ότι απέτυχαν πάλι. Αστέρι της ομάδας, ο Ρούνεϊ-Ρούνεϊ-Ρούνεϊ, το ύπουλο κακό Γουρούνεϊ, ο οποίος κατά τη διάρκεια των προκριματικών ξεπέρασε τον Μπόμπι Τσάρλτον στην ιστορία των σκόρερ της Εθνικής Αγγλίας, όντας πλέον μόνος πρώτος.

Ο Καρπουζάς

Με Φερνάντο Σάντος στον πάγκο, δεν είναι δυνατόν να υποστηρίζεις κάτι άλλο. Πουρτουγκάλ και τα μυαλά στο μίξερ λοιπόν, γιατί έχει προπονητή τον άνθρωπο που όταν προπόνησε την ομάδα μου, πέραν του ότι έχανε ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΣΠΑΝΙΑ, μου άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζω το παιχνίδι, ακόμη κι ώς θεατής. Έχει βέβαια αρκετή ζέστη για καφέ δερμάτινο το καλοκαίρι στη Γαλλία, αλλά η νίκη στο γκόλ θα έρθει για τους Πορτογάλους, πέραν πάσης αμφιβολίας. Οι ομάδες του Σάντος ήταν πάντα δυνατές και συμπαγείς και στηρίζονταν στους τεχνίτες κι εκτελεστές ταυτόχρονα που είχε μπροστά. Όταν βέβαια σε αυτό το ρόλο έχει πλέον το πολυβόλο που ονομάζεται Κριστιάνο Ρονάλντο, όλοι μπορούμε να καταλάβουμε ότι η Πορτογαλία με λίγη τύχη και εγρήγορση μπορεί να πάει πολύ μακριά.

Οι Τεν-Τεν

Το Βέλγιο έχει καταφέρει κάτι απίστευτο τα τελευταία χρόνια, από μία μέση ποδοσφαιρική δύναμη της Ευρώπης, με σποραδικές παρουσίες στις μεγάλες διοργανώσεις κατά τη δεκαετία του ’90 και την πρώτη δεκαετία του 2000, να μεταβληθεί σε μία ομάδα την οποία όλοι αναγνωρίζουν ώς μία από τις κορυφαίες, τουλάχιστον στον Ευρωπαϊκό χώρο. Στην τρίτη θέση πλέον παρακαλώ της παγκόσμιας κατάταξης, δείχνουν έτοιμοι για το βήμα παραπάνω. Ο απόλυτος Τεν-Τεν αυτής της ομάδας, ο Kevin De Bruyne, αφού ξοδεύτηκε γι’αυτόν ένα καράβι λεφτά από τη Μάντσεστερ Σίτι το καλοκαίρι, δείχνει να είναι ο ηγέτης των Βέλγων.

ΤΟ ΦΡΕΣΚΟ ΚΡΕΑΣ

Αυτές οι ομάδες είναι το αλατοπίπερο των μεγάλων διοργανώσεων. Οι πρωτοεμφανιζόμενοι, η νέα παρτίδα. Γιά να δούμε ποιοί θα είναι οι νεοσύλλεκτοι αυτού του Γιούρο.

Οι γειτόνοι

Για πρώτη φορά στην ιστορία της η Αλβανία θα παίξει στα τελικά μεγάλης διοργάνωσης. Παρότι στα τελευταία παιχνίδια πήγε να τα διαλύσει όλα κάνοντας δύο συνεχόμενες εντός έδρας ήττες από Πορτογαλία και Σερβία, οι Αλβανοί χωρίς να έχουν στο δυναμικό τους κάποιο πολύ μεγάλο όνομα, κατάφεραν με ομαδικό παιχνίδι να κερδίσουν την πρόκριση. Στην ομάδα τους ξεχωρίζει ο εμβληματικός αρχηγός Λόρικ Τσάνα, ο οποίος μάλιστα θα παίζει εντός έδρας, αφού πλέον αγωνίζεται στο Σαμπιονά.

Αυτοί που ήρθαν από τη League One και μας ξεφτίλισαν

Η Βόρεια Ιρλανδία είχε να αγωνιστεί σε τελικά μεγάλης διοργάνωσης από το 1986 και το μουντιάλ του Μεξικού και δεν είχε ποτέ αγωνιστεί σε Γιούρο. Εκμεταλλευόμενη τη δίψα των παικτών της και το χάλι των αντιπάλων της, συγκέντρωσε 21 βαθμούς στα προκριματικά και θα είναι το καλοκαίρι στα γήπεδα της Γαλλίας. Ο Λάφερτι είναι αδιαμφισβήτητα το βαρόμετρο της ομάδας από το νησί, όπως μας απέδειξε περίτρανα και στο διπλό που μας σκάσανε στο Φάληρο.

Η ομάδα με το δράκο

Πόσοι και πόσοι δέν παίρναμε Ουαλία στο Πρό παλιότερα που δεν ξέραμε τι παίζει επειδή έχουν γαμάτη σημαία! Αυτός ο κόκκινος δράκος ήταν το πιό χαρακτηριστικό εθνικό σύμβολο που ξέραμε τότε. Σιγά-σιγά μάθαμε και για τον τεράστιο Ράιαν Γκίγκς, ο οποίος δυστυχώς δέν ευτύχησε να παίξει σε μια μεγάλη διοργάνωση με την εθνική του. Ο διάδοχός του και ακριβότερος ποδοσφαιριστής στον κόσμο, ο Γκάρεθ Μπέιλ τα κατάφερε και οδήγησε την ομάδα στην πρώτη της μεγάλη διοργάνωση, μετά το Μουντιάλ του ’58.

Κι άλλοι Βίκινγκς;

Δε μας φτάναν οι Σκανδιναβοί, θά ‘χουμε και τους από πάνω τους τώρα! Η Ισλανδία για πρώτη φορά στην ιστορία της θα δώσει το παρόν σε μεγάλη διοργάνωση και αξίζει να δεί κανείς ποιά θα είναι η ομάδα που θα παρουσιάσει, αφού βρίσκεται σε συνεχή ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια. Μεγάλο της αστέρι ο Γκίλφι Σίγκουρντσον, ο οποίος πέτυχε 6 γκόλ στα προκριματικά, ξεπερνώντας το προηγούμενο ρεκόρ του Έιντουρ Γκουντγιόνσεν.

ΟΙ ‘’ΕΞΩ, ΜΕ ΑΠΟΥΣΙΑ’’!

Είναι και κάποιοι που ξέμειναν και έχασαν το τρένο, άρα θα την πέσουν καναπεδάτοι το καλοκαίρι να ευχαριστηθούν το Γιούρο με πίτσες, μπύρες και τα συμπαραμαρτούντα, όπως όλοι εμείς οι κοινοί θνητοί.

Η Ελλαδάρα

Ο Αβραάμ Λίνκολν έλεγε ότι μπορείς να ξεγελάσεις λίγους για πολύ, πολλούς για λίγο, αλλά όχι όλους για πάντα. Αυτό συμβαίνει και στην περίπτωση της εθνικής ποδοσφαίρου. Επί μία δεκαετία, η εθνική είχε δυσανάλογα μεγάλες επιτυχίες για το ποδόσφαιρο που παίζεται εν γένει στη χώρα. Όλα βασίζονταν στην τύχη και στην προσωπικότητα κάποιοων φορέων της ομάδας (παίκτες, τεχνικό τίμ) οι οποίοι μόλις διάλυσαν, διάλυσε κι η ομάδα. Να ζήσουμε να τη θυμόμαστε και με χαρά να δούμε επιτέλους δύσκολες κληρώσεις για την εθνική. Γιατί όσο έχουμε αυτό το ποδόσφαιρο, αυτή την εθνική θα δικαιούμαστε.

Οι μικρές Ολλανδέζες

Δέ θα σας κρυφτώ. Τους αντιπαθώ. Τους απεχθάνομαι. Άν μπορούσαν να λείπουν από όλα τα γιούρο και τα μουντιάλ θα ήμουν ευτυχής. Αλλά επειδή κάτι τέτοιο δε γίνεται, ας χαρούμε τη στιγμή που μας δίνεται, χωρίς το ηλίθιο πορτοκαλί των κρυόκωλων βορειοευρωπαίων που θεωρούνται και αρτίστες. Πέραν του χαβαλέ, είναι καιρός οι παλιοσειρές που είναι άνω των 33 να αποσυρθούν και να δώσουν τα κλειδιά στους νεότερους, μπάς και βρεθεί μια Ολλανδία συμπαθητική και για μας. Ο Μέμφις ο Ντεπάι είναι καλή περίπτωση για να τραβήξει το κάρο από τη λάσπη.