Σήμερα παιδιά θα μιλήσουμε για το Σαλάχ αντ-Ντιν Γιουσούφ ιμπν Αγιούμπ ή Σαλαντίν ή Κασαντίν ή Σαλαδιν ή Σαλαδινό ή Σαλαχαντίν ή όπως σκατά το λέγανε. Ο Σαλαντίν ήταν ο σπουδαιότερος ηγέτης των μουσουλμάνων του Μεσαίωνα και μεγάλος σκόρερ στο ντέρμπι Σταυροφόροι – Μουσουλμάνοι. Για να μιλήσουμε όμως γι αυτόν ας δούμε λίγο πρώτα πώς ξεκίνησε αυτό το ντέρμπι.
Είμαστε στο έτος 1025, το Βυζάντιο είναι κραταιά δύναμη και είναι σε ειρήνη με τους Άραβες. Όλα αυτά μέχρι την εμφάνιση των Σελτζούκων Τούρκων που τα κάνανε ΟΛΑ ΣΚΑΤΑ! Αρχικά αφού κατέλαβαν την Αρμενία και τη Γεωργία άρχισαν να κάνουν επιδρομές στα Βυζαντινά εδάφη. Ηττήθηκαν όμως και είπανε «πάρτο αλλιώς» κατακτώντας με άνεση τις διχασμένες Αραβικές πόλεις κράτη και κόβοντας το 1060 τους δρόμους στους χριστιανούς και μουσουλμάνους προσκυνητές για την Ιερουσαλήμ και τους Αγίους Τόπους. Ναι και μουσουλμάνους όσο περίεργο κι αν ακούγεται μιας και ήταν και αυτοί μουσουλμάνοι, αλλά άλλης θρησκευτικής κάστας. Οι Σελτζούκοι ήταν σουνίτες και μισούσαν τους σιήτες Άραβες περισσότερο από τους χριστιανούς.
Κάπου εδώ θα περίμενες να ξεκινήσουν οι σταυροφορίες ε; Μπαααα! Πρώτα οι Σελτζούκοι νίκησαν τους Βυζαντινούς στο Μάτζικερτ, μετά κατέλαβαν βυζαντινά εδάφη και μετά οι βυζαντινοί ζήτησαν μισθοφόρους από τον Πάπα για βοήθεια. Ωχ ας πάρω μια ανάσα… Τέσπα… Ο Πάπας βλέποντας την ευκαιρία για κονόμα όχι μόνο στέλνει τους 4000 μισθοφόρους που ζήτησαν οι ορθόδοξοι συγχριστιανοί του αλλά ολόκληρο σταυροφορικό στρατό 100.000 αντρών! Οι σταυροφόροι μαζί με τους Βυζαντινούς ανακαταλαμβάνουν τη Μικρά Ασία και στη συνέχεια, χωρίς τους Βυζαντινούς, την Ιερουσαλήμ και τις γύρω περιοχές. Να σημειωθεί ότι οι σταυροφόροι σε οποιαδήποτε περιοχή των Αγίων Τόπων και αν έμπαιναν δεν άφηναν ούτε κουνούπι ζωντανό και ούτε πέτρα πάνω στην πέτρα.
Καταλάβατε κυρίες και κύριοι; Για καμία τιμή και χριστιανοσύνη δεν έγιναν οι σταυροφορίες, κανένας θεός δεν το ήθελε, για την κονόμα γίνανε! Για να τα αρπάξει ο Πάπας και οι Βενετοί, που μετέφεραν με τα πλοία τους τους σταυροφόρους. Ακολούθησε άλλη μια σταυροφορία που κατέλαβε την Αντιόχια και άλλες περιοχές και σκοτώνοντας ότι ανέπνεε. Έτσι που λέτε δημιουργήθηκαν τα σταυροφορικά βασίλεια και πριγκιπάτα.
Πάμε τώρα στο 1138 στο Τικρίτ της Μεσοποταμίας. Εκεί γεννήθηκε ο Σαλαντίν. Τα πρώτα χρόνια του τα πέρασε σε ιερατική σχολή. Αργότερα κατατάχθηκε στο στρατό του Νουρεντίν Ζενγκί, και τη δεκαετία του 1160 συνόδευσε το θείο του και στρατηγό του Νουρεντίν Σιρκούχ, στις εκστρατείες του κατά των Φατιμιδών της Αιγύπτου και των σταυροφόρων. Ο Σιρκούχ πέθανε το 1169 και τον διαδέχθηκε ο Σαλαντίν που συνέχισε να κυβερνά στο όνομα του Νουρεντίν.
Εκεί αρχίζει να δείχνει το κιμπαριλίκι του. Ο Σαλαντίν ασχολήθηκε με την ισχυροποίηση της Αιγύπτου, αναζωογονώντας την οικονομία της και αναδιοργανώνοντας το στρατό της. Παράλληλα παρουσίασε τάσεις ανεξαρτησίας από το Νουρεντίν Ζένγκι σε τέτοιο βαθμό ώστε να φτάσουν ένα βήμα πριν από τον πόλεμο, όμως το 1174 ο Νουρεντίν πέθανε.
Τότε ο Σαλαντίν ξεκίνησε να κατακτάει μία μία τις πόλεις κράτη των φανατισμένων Σελτζούκων της Συρίας (σα να νίκησε τον ISIS της εποχής ένα πράμα). Δε σταμάτησε εκεί αλλά κατέλαβε και τα οχυρά των θρησκευτικά φανατισμένων Ασσασίνων στην Υεμένη και έκανε υποτελείς του τους Σελτζούκους που είχαν ξανακατακτήσει κάποιες περιοχές της Μ. Ασίας και της Μεσοποταμίας δίνοντας τους εντολή να μην επιτίθενται στους Βυζαντινούς (φήμες λένε ότι τα χε καλά με τους Βυζαντινούς που τα χανε σπάσει με τους σταυροφόρους κλείνοντας εμπορικές συμφωνίες μαζί τους).
Σε όλο αυτό το διάστημα τις περισσότερες φορές που πήγανε οι σταυροφόροι να του κουνηθούνε τους κατανίκησε και μάλιστα βύθισε το στόλο τους σε ναυμαχία… ΟΛΟΚΛΗΡΟ. Οι σταυροφόροι προφανώς δεν κάτσανε στα αυγά τους σα μάγκες που το παίζανε και επιδίωκαν συνέχεια τη σύγκρουση μαζί του. Παρά την εντολή Μπάλντουιν Δ΄ της Ιερουσαλήμ να μη συγκρουστούν άλλο μαζί του ένα κάθαρμα που πέρασε τη μισή του ζωή σε Βυζαντινά και Αραβικά μπουντρούμια, ο Ρέινολντ της Σατιγιόν, έκοψε το δρόμο για τους μουσουλμάνους προσκυνητές στην Ιερουσαλήμ με άκομψο τρόπο. Τους σκότωνε όλους μαζί με τα κολλητάρια του τους Ναΐτες ιππότες.
Η υπομονή του Σαλαντίν προφανώς εξαντλείται και την ίδια περίοδο ο Μπάλντουιν πεθαίνει και τη θέση του παίρνει ο χριστιανοταλιμπάν Γκυ Λουζινιάν. Η καλύτερη συγκυρία για πόλεμο σα να λέμε. Ο Γκυ με παρέα όλα τα καλόπαιδα τους πάνοπλους σταυροφόρους ξεκινάει με φόρα για να νικήσει τους Άραβες. Ναι… ίσως και να το κανε αν δε μετέφερε το στρατό του μέσα από την έρημο χωρίς νερό και με τους ιπποτοξότες του Σαλαντίν να τους ψεκάζουν με βέλη σε όλη τη διαδρομή.
Προφανώς οι Άραβες αφάνισαν το σταυροφορικό στρατό στο Χαττίν το 1187 και ο Σαλαντίν κατέλαβε την Ιερουσαλήμ, την Παλαιστίνη και όλα τα λιμάνια τους και τις παραθαλάσσιες πόλεις τους εκτός από αυτή της Τύρου. Εδώ όμως ο Σαλαντίν κάνει το κιμπαριλίκι του αιώνα. Δε σκότωσε κανέναν αιχμάλωτο πολέμου (εκτός των Ναίτων και του Ρέινολντ που λέγεται ότι έπνιξε με τα χέρια του και τον αποκεφάλισε) και δεν έκανε καμία σφαγή στις πόλεις που κατέλαβε, δίνοντας όλους τους Ευρωπαίους κατοίκους το δικαίωμα να πάνε στην Τύρο. Πρωτάκουστο για Μεσαίωνα αυτό.
Στη συνέχεια ο Σαλαντίν βρήκε έναν άξιο αντίπαλο στο πρόσωπο του Αγγλο-Νορμανδού Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου, ένα κάθαρμα που είχε επαναστατήσει 3 φορές εναντίον του πατέρα του και είχε λεηλατήσει πολλές περιοχές της Γαλλίας. Ο Ριχάρδος με νέους σταυροφόρους που κατέφτασαν με την 3η σταυροφορία κατάφερε να απωθήσει το στρατό του Σαλαντίν στο Αρσούφ και τη Γιάφα (όχι δεν αφάνισε τους μουσουλμάνους όπως προπαγανδίζουν οι Άγγλοι και ούτε ήταν καλός άνθρωπος) και να ανακαταλάβει κάποιες παραλιακές πόλεις. Προφανώς ο Ριχάρδος δεν ήταν το ίδιο κιμπάρης με το Σαλαντίν και κατάσφαζε μέχρι και τις μύγες στις πόλεις που καταλάμβανε και εννοείται όλοι οι αιχμάλωτοι πολέμου εκτελέστηκαν εν ψυχρώ.
Ο Ριχάρδος όμως αρχικά δεν κατάφερε καν να φτάσει την Ιερουσαλήμ γιατί αντιμετώπισε άγριο ανταρτοπόλεμο από το στρατό του αντιπάλου του. Με τα πολλά όμως έφτασε στα τείχη της κάνοντας μια κάκιστη προσπάθεια να την καταλάβει. Ο πόλεμος έληξε το 1192 με συνθήκη ειρήνης με την οποία το σταυροφορικό κράτος θα εκτεινόταν από την Τύρο μέχρι τη Γιάφα, ενώ το εσωτερικό της Παλαιστίνης και την Ιερουσαλήμ θα κρατούσε ο Σαλαντίν που δεσμευόταν να μην εμποδίζει τους χριστιανούς προσκυνητές από το να πηγαίνουν για προσκύνημα στον Πανάγιο Τάφο. Μετά από αυτά ο Ριχάρδος γύρισε στη Γαλλία για να την ξαναλεηλατήσει και στην επιστροφή του για την Αγγλία σκοτώθηκε από ένα Γάλλο πιτσιρικά μάγειρα…Ο Σαλαντίν πέθανε στη Δαμασκό λίγους μήνες μετά, το 1193.
Ο Σαλαντίν πάντα φρόντιζε για το καλό των υπηκόων του.Τηρούσε πάντα τις συνθήκες με τους αντιπάλους του και τους φερόταν με σεβασμό, όπως και στους αιχμαλώτους που συνελάμβανε, πράγμα αρκετά σπάνιο για εκείνη την εποχή. Κατάφερε να ανακτήσει την Ιερουσαλήμ μετά από 88 χρόνια χριστιανικής κυριαρχίας και έδωσε ένα ισχυρό χτύπημα στους σταυροφόρους που τους συγκλόνισε και που προετοίμασε την καταστροφή των σταυροφορικών ηγεμονιών παρά την ανάσα ζωής που τους έδωσε η 3η Σταυροφορία.Το όνομά του έμεινε, ακόμη και ανάμεσα στους χριστιανούς, ως πρότυπο ανδρείας και ιπποτισμού και, σίγουρα, ήταν η πιο ένδοξη μορφή από την μεριά του Ισλάμ για την εποχή των Σταυροφοριών. Γι αυτό ήταν κιμπάρης! Οι επόμενοι ηγέτες του Ισλάμ δεν έμαθαν τίποτα από αυτόν και όταν τελικά κατέστρεψαν τα σταυροφορικά κράτη δεν άφησαν ρουθούνι.
