Το χθεσινό νέο δεν μπορεί παρά να χτύπησε κόκκινο σε όλο τον κόσμο. Ανάμεσα σε καύσωνες, οικονομική δυσπραγία, αύξηση του φπα και δηλώσεις, σε ένα φαινόμενο μαζικής σαλμονέλας και σε συζητήσεις για τη δόση.
Κακό ή καλό, εδώ είναι η ιστορία και θα το κρίνει. Ένα –μάλλον- άκαιρο ερώτημα, πήρε μια –μάλλον- απρόσμενη απάντηση. Το μόνο που μας μένει να εκτιμήσουμε, είναι γιατί αυτή η –μάλλον- περίεργη κατάσταση μπορεί ν’ ανοίξει παντού στον κόσμο τους ασκούς του Αιόλου. Κι όχι μόνο στη Βρετανία.
Κι ίσως, αν λάβουμε υπόψη και την παράμετρο της ηλικιακής βάσης του αποτελέσματος στη Βρετανία, έχουμε πραγματικά να κάνουμε με αποφάσεις που πήραν σ’ ένα βαθμό άνθρωποι άνω των 65, ενώ ένα μεγάλο ποσοστό των νεότερων τους παρακολουθούσε με ανοχή μεν, αλλά και φρίκη.
Οι μεγάλοι λοιπόν, κυρίως Ουαλλοί και Άγγλοι, ψήφισαν να φύγουν επιτέλους από αυτό το σχηματισμό που τους τρώει ασκόπως τα λεφτά τους, να πορευτούν μόνοι τους, να νοικοκυρέψουν την αυλή τους και να ασχοληθούν επιτέλους με το κρίκετ, τη μπύρα, το ποδόσφαιρο και τη βασίλισσα. Να μη δώσουν καμμιά πλέον σημασία σε μοντερνισμούς και μετακινήσεις και άλλες ασχολίες με διεθνείς συνθήκες, αρκετά πλήρωσαν και πληρώνουν το χαμό που γίνεται στα άλλα σημεία της γης –εκείνοι ήταν κάποτε Η αυτοκρατορία και τώρα δεν είναι παρά συγκάτοικοι σε μια πολυκατοικία που ρημάζει, πότε το ασανσέρ χαλάει και πότε η αποχέτευση μυρίζει απ’ τα υπόγεια. Προτιμούν, είπαν, να είναι στο σπιτάκι τους, στο sweet home, ανεπηρέαστοι από τις παγκόσμιες αλλαγές, κύριοι και κυρίαρχοι μέσα σε ένα χώρο ίσως στενό, αλλά απολύτως δικό τους.
Αυτοί είναι οι γέροι, λένε οι νέοι σήμερα. Με την αλαζονεία της νεότητας, βεβαίως. Κι όμως, σε όλες τις ιστορικές αναφορές, οι γέροι είναι σοφοί. Αυτό το λέτε εσείς, είπαν. Οι γέροι μπορεί να είναι μεγάλοι, αλλά δεν είναι πάντα σοφοί. Οι γέροι ζούν σε ένα τόπο άλλο, έξω από το δικό μας, σ’ ένα τόπο αποκλειστικά του δικού τους εγώ, σ’ ένα σημείο όπου δεν υπάρχει πιά μέλλον και οι μετρήσεις τους φτάνουν μέχρι την πιθανή πρόβλεψη του δικού τους τέλους. Φυσιολογικό αν και σκληρό. Και κοντά σ’ αυτούς, κι άλλοι που επίσης θα ήθελαν να ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, τη μπύρα και τη βασίλισσα (αυτή η έρμη η βασίλισσα πάλι, σε όλες τις εθνικές και μη αναμετρήσεις, άλλο βάσανο κι αυτό, τέλος πάντων). Που το βασικό τους στάτους είναι πως είναι κάτοικοι της κοινοπολιτείας, that’s all. Και που κοινός τους στόχος είναι να έχουν λίρα, rules και δημόσια ουρητήρια στα πεζοδρόμια. Και που, επιεικώς, αγνοούν την ιλιγγιώδη αύξηση που μπορούν να επιφέρουν στα έσοδά τους οι οικονομικοί μετανάστες, που μεγαλωμένοι μέσα σε μια ένωση και με λεφτά ίσως δικά τους ίσως και αλλονών, έρχονται να προσφέρουν την υπεραξία τους σε θέσεις υποδεέστερες και χωρίς κόστος για το ίδιο το κράτος. Κι αυτοί, κύριοι και κυρίαρχοι ανάμεσα σε δώδεκα φυλές του κόσμου, να πηγαίνουν αργότερα (ή καθόλου) στη δουλειά για να βρουν τα σχέδια έτοιμα, τον καφέ ζεστό και το στυλό πάνω στην αναφορά των πεπραγμένων. Φυσιολογικό. Και, δυστυχώς, αποδεκτό επί σειρά ετών και κρίσεων.
Σ’ αυτούς, λοιπόν, τέθηκε ένα –μάλλον- άκαιρο ερώτημα. Κι αυτοί απάντησαν, μ’ ένα –μάλλον- ασπρόσμενο αποτέλεσμα. Τόσο απρόσμενο, που νομίζεις ότι μας κάνουν πλάκα. Ότι είναι ένα απ’ τα γνωστά τους βρετανικά αστεία, που αύριο θα μας πουν, «guess what!» Τους έχω ικανούς, γιατί το χιούμορ δεν τους εγκατέλειψε ποτέ –αυτό το χιούμορ, με το οποίο επιβίωσαν και έφτιαξαν μια σειρά από στυλιζαρισμένες απόψεις, μια σειρά από κανόνες και κώδικες, έστω και αν δεν είχαν από πάντα και από μέσα πλήρη εικόνα των πραγμάτων του κόσμου γύρω τους. Κάτι όπως το τσάϊ τους. Ή την κουζίνα τους.
Ή την αντίληψη που έχουν για τον τόπο και τις δυνατότητές του. Όπως, π.χ. το θέρετρο, από το οποίο κατάγεται ο αρχηγός των Jethro Tull, που είναι μια ατέλειωτη παραλία, ολόμαυρη, στα περίχωρα του Μάντσεστερ: περνάς το δρόμο (που είναι στολισμένος με φωτάκια με τσαγιέρες που ρίχνουν φωτεινό υγρό σε φλυτζάνια, βεβαίως) και βρίσκεσαι σε μια τεράστια έκταση άμμου. Στους πρόποδες του δρόμου υπάρχουν σαιζ-λογκ. Μετά, μικρές λίμνες με ακαθόριστο νερό . Μετά, φιδίσιοι δρόμοι που οδηγούν σ’ ένα μαύρο ωκεανό. Αν πάλι κάποτε φτάσεις εκεί, μικρές πινακίδες σε προειδοποιούν, να μπεις με δικιά σου ευθύνη –κι εσύ και τα κατοικίδια ζώα σου. Ένας άλλος, άπραγος, άγνωστος κόσμος.
«Don’t go to Blackpool», είχε πει τότε ο βετεράνος, ο αγαπημένος των παιδικών μας χρόνων σε μια συναυλία του που είχε δώσει στη Θεσσαλονίκη. Ο Ian Anderson. Δεν είναι καλά. Δεν είναι ωραία, είπε.
(Πραγματικά, θα ήθελα πολύ να ξέρω, τι να ψήφισε εκείνος. Για πλάκα; Για έμπνευση; Who knows…..)
