Ήρθαν, είδαν, τα «έσπασαν», έφυγαν… Κάπως έτσι περιγράφεται η μοναδική συναυλία που έδωσαν για το κοινό της Θεσσαλονίκης οι Dropkick Murphys.
Τρομερή ενέργεια, φοβερή αντοχή και αγάπη γι’ αυτό που κάνουν. Ήταν όλα ξεκάθαρα. Από το πρώτο λεπτό που ανέβηκαν πάνω στη σκηνή μέχρι και το τελευταίο ήταν εκρηκτικοί, ασταμάτητοι. Μας έταξαν δύο ολόκληρες ώρες, και ήταν όντως δύο ώρες, πράγμα σπάνιο για συγκροτήματα τέοιου βεληνεκούς.
Ταξιδέψαμε μέχρι την Ιρλανδία, «μυρίσαμε» το τριφύλλι, «είδαμε» τη σκιά του Πατρικίου, ενώ ταυτόχρονα περάσαμε μια βόλτα και από τα punk στενά του Manchester και του Λονδίνου… Και όλα αυτά από ανθρώπους που δεν είναι καν Βρετανοί!
Όλες οι μεγάλες επιτυχίες ακούστηκαν – “The boys are back” (με το οποίο άνοιξαν και τη συναυλία), “Blood”, “Johnny, I hardly knew ya”, “Rose tattoo”, “I ‘m shipping up to Boston” – μαζί με διασκευές σε παραδοσιακά τραγούδια (“I had a hat”, “The wild rover”), αλλά και άλλα κομμάτια από τη δισκογραφία τους.
Αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν ο σεβασμός που επέδειξαν στον κόσμο που βρέθηκε εκεί. Το stage diving που έκανε ο Tim Brennan μαζί με την κιθάρα του και συνέχιζε να παίζει πάνω στα χέρια του κόσμου, το ανέβασμα εικοσαριά fans πάνω στη σκηνή στα τελευταία 4-5 τραγούδια, και ο άπειρος χρόνος που διέθεσε ο Ken Casey υπογράφοντας αυτόγραφα και βγαίνοντας φωτογραφίες με τους περισσότερους από μας. Αυτά θα έχω να θυμάμαι από τη 10η Φεβρουαρίου 2017.
Υ.Γ.: Οι γκάιντες και το μπάντζο θα ακούγονταν πολύ καλύτερα σε έναν αμιγώς συναυλιακό χώρο, κάτι που σαφέστατα δεν ήταν το Βελλίδειο. Δυστυχώς χάθηκε ένα πολύ μεγάλο μέρος από τη μαγεία, καθώς ο ήχος δεν ήταν αρκετά καλός για ένα τέτοιο event. Κάτι για να σκεφτούν οι διοργανωτές για την επόμενη φορά…
