Σήμερα ανοίγουμε το ίντερνετ και βλέπουμε το εξής:
«Μετά από οκτώ χρόνια κοινής προσπάθειας, στην πορεία της οποίας ο ΠΑΟΚ έμεινε όρθιος, ήταν απόλυτα αξιοπρεπής και πολλές φορές ξεπέρασε τα όρια και τις δυνατότητές του, ήρθε η ώρα για να ακολουθήσουμε διαφορετικούς δρόμους με έναν σπουδαίο προπονητή και άνθρωπο, τον Σούλη Μαρκόπουλο.
Η ΚΑΕ ΠΑΟΚ ακολούθησε όλα αυτά τα χρόνια μία μοναδική τακτική για την ιστορία του συλλόγου και τις συνήθεις πρακτικές που υπάρχουν στον ελληνικό αθλητισμό. Περιέβαλε με απόλυτη εμπιστοσύνη τον Σούλη Μαρκόπουλο. Μία εμπιστοσύνη που δεν την επέβαλε ο προπονητής, αλλά την κέρδισε. Μία εμπιστοσύνη που δεν την ζήτησε, αλλά του προσφέρθηκε απλόχερα και μάλιστα με τρόπο που δεν έχει συναντήσει ποτέ κανείς και αυτή ακριβώς η λογική είναι που θα πρέπει να κυριαρχεί στον αθλητισμό. Και φυσικά στον ΠΑΟΚ.
Ο Σούλης Μαρκόπουλος με την σειρά του, τίμησε και με το παραπάνω κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε λεπτό αυτού του συμβολαίου ζωής που είχε με την ομάδα μας τα τελευταία οκτώ χρόνια. Και το έκανε με την ψυχή του, με αξιοπρέπεια και πάντα με χαμηλούς τόνους. Έτσι ακριβώς όπως τον μάθαμε από την πρώτη μας συνεργασία τη δεκαετία του ’90. Όλα όμως έχουν μία αρχή και ένα τέλος.
Ευχαριστούμε τον Σούλη Μαρκόπουλο για όλα και του ευχόμαστε καλή συνέχεια».
Κεραυνός! Στεναχώρια. Αλλά τι να κάνεις; Τι άλλο να ζητήσεις από αυτόν τον άνθρωπο; Έδωσε τα πάντα στον ΠΑΟΚ.
Αναλυτικότερα:
- Το 1993 ήταν βοηθός προπονητή στην πρώτη του χρονιά στον ΠΑΟΚ.
- Το 1994 οδηγεί τον ΠΑΟΚ στην κατάκτηση του κυπέλλου Κόρατς και στα play off της Α1.
- Το 2005 ηγείται ενός διαλυμένου ΠΑΟΚ και ένας θεός ξέρει πως τον ανεβάζει στην 6η θέση.
- Το 2009 επιστρέφει στον ΠΑΟΚ (υπογράφοντας πενταετές συμβόλαιο), μια ομάδα σχεδόν κατεστραμμένη που με το ζόρι είχε γλυτώσει τον υποβιβασμό 2 χρονιά πριν.
- 2010-11 ανεβάζει τον ΠΑΟΚ στη 3η θέση.
- 2013-14 για δεύτερη φορά στην 3η θέση.
- 2014-15 ξανά 3η θέση.
Τα τελευταία 8 χρονιά πάλευε με μέτρια έως κάκιστα ρόστερ, αλλά δε μάσησε. Έκανε ότι μπορούσε. Έκανε μαγικά σχεδόν.
Εκτός των παραπάνω ο Σούλης μέχρι τώρα έχει παίξει 702 παιχνίδια ως προπονητής, τα 300+ από αυτά στον ΠΑΟΚ. Διόλου ευκαταφρόνητο για μια καριέρα που πιθανότατα να μην έχει τελειώσει ακόμα. Γιατί είναι κρίμα να τελειώσει εδώ. Ο Σούλης είναι ένας από τους καλύτερους Έλληνες προπονητές και σίγουρα ο πιο αδικημένος.
Γιατί αδικημένος;
Γιατί αν αυτός ο άνθρωπος είχε στη διάθεση του καλύτερους παίχτες θα μπορούσε να κάνει πράγματα που δεν μπορούμε να φανταστούμε.
Γιατί δεν πήγε σε άλλη ομάδα καλύτερη αλλά προτίμησε να κάτσει να παλέψει με τον ΠΑΟΚ, ένα σύλλογο που με κάκιστα οικονομικά, που παρ’ όλα αυτά με τον Μπάνε και την παρέα του έκανε ότι μπορούσε.
Γιατί τα τελευταία 3-4 χρόνια είχε βαρεθεί να βλέπει το Παλατάκι άδειο, αλλά παρ’ όλα αυτά συνέχιζε.
Γιατί άκουσε το κράξιμο του αιώνα όταν ακούστηκε ότι θα φύγει για τον Ολυμπιακό. Κάτι που τελικά δεν έγινε, αλλά το κράξιμο το άκουσε και το άκουσε κυρίως από αυτούς που δεν ήξεραν καν που πέφτει η Πυλαία.
Γιατί οι δημοσιογράφοι (ειδικά αυτοί της πρωτεύουσας) γραφικό τον ανέβαζαν, δεινόσαυρο και γκρινιάρη τον κατέβαζαν. Γιατί λέει φώναζε πολύ και παθιαζόταν πέραν του επιτρεπτού. Ναι οι ίδιοι δημοσιογράφοι που όταν ο Ομπράντοβιτς γινόταν μελιτζανί από τα νεύρα τον έλεγαν παθιασμένο και προπονητάρα…. λες και πρέπει να υπάρχει ένα μέτρο στο πάθος που θα το ορίζουν οι ΑΡΔ της Αθήνας.
Γιατί μας έδωσε τα πάντα και μεις του δώσαμε πολύ λίγα.
Εκτός των άλλων, όσο ο Σούλης ήταν στο τιμόνι του μπασκετικού ΠΑΟΚ, υπήρξαν χρονιές που φαινόταν ο μόνος που μπορούσε να χτυπήσει την πρώτη 2άδα ΠΑΟ-ΟΣΦΠ, ενώ με κάποιο ανεξήγητο τρόπο κάθε χρόνο κατάφερνε να κερδίζει ομάδες με πολλαπλάσιο μπάτζετ.
Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ένα τεράστιο “ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!”
