Πάνε κάποιοι μήνες που το πήρα οριστικά απόφαση ότι δε γίνεται να δουλεύω αιωνίως στη Θεσσαλονίκη βγάζοντας ένα μισθό-μεγάλο χαρτζιλίκι και θεωρώντας τα ένσημα επιστημονική φαντασία.
Όσο κι αν αγαπάω την πόλη μου, τον αέρα της, τα στέκια της, τους ανθρώπους της, ΤΟΝ ΠΑΟΚ(!!!!) έπρεπε να πάρω την απόφαση να την αποχωριστώ αν ήθελα να κάνω ένα βήμα παραπάνω στη ζωή μου. Πιθανότατα προσωρινά, πιθανότατα και μόνιμα… δεν ξέρω ακόμα.
Αρχικά το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να στείλω βιογραφικά στην Αθήνα. Με λύπη μου κατάλαβα ότι όπως και εδώ έτσι και εκεί ο τομέας μου είναι “μπουκωμένος” αλλά αυτό δε με φόβισε. Για αρχή θα κάνω κάτι άλλο και θα βρω την ευκαιρία να κάνω και αυτό που σπούδασα, είπα. Έτσι λοιπόν ξεκίνησα να στέλνω βιογραφικά και σε άλλες δουλειές και το τηλέφωνο άρχισε να χτυπάει (μέχρι σήμερα έχει χτυπήσει πιθανότατα τις 10πλάσιες φορές απ ότι έχει χτυπήσει σε 2 χρόνια στη Θεσσαλονίκη).
Μετά από περίπου 3 βδομάδες ψάξιμο, μερικές συνεντεύξεις – παρωδίες και μερικές φυσιολογικές συνεντεύξεις βρήκα δουλειά. Ένσημα, μισθός, όλα όπως πρέπει. Αυτό με κάνει να συμπεραίνω ότι στην Αθήνα οι ευκαιρίες για δουλειά είναι χαοτικά περισσότερες από τη Θεσσαλονίκη και αν δε φοβάσαι να ονειρευτείς, βλέπεις τη δουλειά σου σαν πάτημα για να κάνεις στο μέλλον κάτι καλύτερο.
Ο λόγος που ο κόσμος εδώ στην Αθήνα (όπως πολύ σωστά είπε και ένας φίλος μου, που στο παρελθόν αρνούμαστε να τον πιστέψουμε) ακόμα ονειρεύεται για ένα καλύτερο μέλλον είναι διότι όλα τα λεφτά “πέφτουν” εδώ, άρα υπάρχουν και πολύ περισσότερες ευκαιρίες. Η Αθήνα εκτός του μεγάλου πληθυσμού της και της μεγαλύτερης αγοράς εργασίας έχει το προνόμιο (μαζί με τα νησιά) να είναι η βιτρίνα της Ελλάδας και ως βιτρίνα απολαμβάνει προνόμια που εμείς ούτε θα ονειρευόμασταν. Ζητάω συγγνώμη γι αυτή τη φράση μου στους Αθηναίους φίλους μου, αλλά αν θέλετε να δείτε πόσο δίκιο έχω ανεβείτε στη φτωχομάνα Θεσσαλονίκη για 1-2 χρόνια και θα καταλάβετε ακριβώς τι εννοώ.
Πάμε τώρα στα υπόλοιπα της Αθήνας.
Η Αθήνα είναι μια πόλη που αν δεν έχεις πάει πολλές φορές στη ζωή σου (όπως καλή ώρα εγώ) σε φρικάρει όσων αφορά τα ΜΜΜ της. Ο συνωστισμός στο σταθμό του μετρό στο Σύνταγμα σε προκαλεί κρίση πανικού. Οι κάκιστοι οδηγοί των αστικών τους συμπεριφέρονται σα να μεταφέρουν σακιά με πατάτες. Ο Ηλεκτρικός και το τραμ πάνε με ρυθμούς χελώνας σε σημείο που σε εκνευρίζουν και θες να βγεις να το πάρεις με τα πόδια.
Ο αριθμός των αστέγων, των προσφύγων, των χρηστών ναρκωτικών και γενικά των ανθρώπων που χρειάζονται βοήθεια κάνει το στομάχι σου να σφίγγεται, μια βόλτα στην πλατεία Ομόνοιας και στους γύρω δρόμους φτάνει για να το καταλάβεις.
Οι Αθηναίοι, αν στο παρελθόν δεν έχουν γνωρίσει ανθρώπους από τη βόρεια Ελλάδα, σε αντιμετωπίζουν (τις περισσότερες φορές άθελά τους) σαν κάναν ινδιάνο και το μόνο που δε λένε είναι “ΟΥΓΚ ΠΗΓΑΙΝΕ ΜΕ ΣΤΟΝ ΑΡΧΗΓΟ ΣΟΥ”. Δε λείπουν και αυτοί που θα σε προσβάλουν με τα γνωστά Βου – Βου… κτλ (απλά αντιμετώπισε τους με χιούμορ… τους βραχυκυκλώνει). Ευτυχώς όμως οι περισσότεροι είναι σωστοί και σε βλέπουν ως ίσος προς ίσο.
Το φαγητό; Νταξ προφανώς ούτε καν αγγίζει τη Θεσσαλονίκη στο μικρό της δαχτυλάκι, τα πιτόγυρα είναι σε μέγεθος μίνι, “σφολιατοειδή” μετά από κάποια ώρα δε βρίσκεις αν πεινάς και θες να φας κάτι στο δρόμο και γενικά η ποικιλία τους πολύ μικρή. Βέβαια δεν έβαλα μέσα το πολυπολιτισμικό της στοιχείο με φαγητά από Πακιστάν, Αραβικές χώρες κτλ, τα οποία δεν έτυχε να δοκιμάσω ακόμα για να έχω άποψη. Α ΚΑΙ Ο ΦΡΑΠΕΣ ΔΕ ΦΤΙΑΧΝΕΤΑΙ ΟΠΩΣ ΤΟΝ ΚΑΝΕΤΕ!!! Ο ΦΡΑΠΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΜΕΣΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΜΕ ΑΦΡΟ!!! ΝΙΩΣΤΕ!!!
Α ναι… είναι και οι αποστάσεις… Το μετρό και ο προαστικός βοηθάν πάρα πολύ, αλλά αν μένεις μακριά απ το κέντρο (όπως και εγώ που προσωρινά μένω Παλλήνη) κάνεις ολόκληρο ταξίδι για να βγεις κέντρο. Πάνω κάτω θες 2 ώρες από τα προάστια για να πας στη δουλεία σου.
Οι γειτονιές της είναι περίεργες, αγαπημένη μου μέχρι τώρα είναι τα Εξάρχεια και τα γύρω μέρη γιατί με φέρνουν στο μυαλό κάτι από Καμάρα – Ροτόντα – Αγίου Δημητρίου, στο πιο… άσχημο. Δυστυχώς δεν έχω βρει κάτι ανάλογο με τη μαγευτική παραλία της Θεσσαλονίκης και πιθανότατα να μη βρω.
Ένα συγγνώμη θέλω να ζητήσω απ τους οπαδούς της ομάδας του Πειραιά που τους είχα όλους για βόδια, πρόβατα των διοικήσεων της ομάδας. Μια ματιά στα γκράφιτι στους δρόμους της Αθήνας φτάνει για να σε πείσει για το αντίθετο. Τελικά δε βελάζουν όλοι ότι τους λέει η διοίκηση.
Ένα συγγνώμη ακόμα θέλω να ζητήσω από τους Κρητικούς που τους είχα όλους για κωλοπαίδια, τελικά μάλλον στο παρελθόν είχα γνωρίσει τις εξαιρέσεις. Για όσους αναρωτιούνται, η Αθήνα είναι γεμάτη με Κρητικούς που έφυγαν και αυτοί από τον τόπο τους, που όπως και εμείς έτσι και αυτοί, τόσο αγαπάνε.
Στο μέλλον θέλω να γνωρίσω και από κοντά τους αντάρτες της Αθήνας (και ντροπή μου που δεν το έχω κάνει ακόμα), αυτούς που ζουν μέσα στο στόμα του κτήνους και του πουλάνε τρέλα, αυτούς που μπορεί η ζωή να τους πήγε μακριά, αλλά η αγάπη τους για τον ΠΑΟΚ μόνο δυνάμωσε. Τους “τρελούς του χωριού” του Πανελλήνιου.
Εν κατακλείδι, η Αθήνα μπορεί να μην είναι η όμορφη φτωχομάνα με τα μπαλωμένα ρούχα Θεσσαλονίκη αλλά έχει και αυτή την παράξενη ομορφιά της. Έχω πολλά ακόμα να ανακαλύψω ακόμα σε αυτή την παράξενη πόλη.
ΥΓ. Περιμένω πώς και πώς να δω τη συμπεριφορά των Αθηναίων όταν αρχίσει το πρωτάθλημα. Έχω κατέβει με τουπέ κυπελλούχου κουφάλες!
