Ανασκόπηση Euro 2016

Χάθηκα λίγο τον τελευταίο μήνα. Αυτό συνέβη διότι αφοσιώθηκα ψυχή τε και σώματι στο Euro που τελείωσε χθές το βράδυ. Εκτός από μένα, που κατέκτησε το κύπελλο μία από τις δύο ομάδες που υποστήριζα στη διοργάνωση, ευτυχής δηλώνει κι ο καναπές μου που επιτέλους θα πάρει μια ανάσα χωρίς το βόδι επάνω του να χτυπιέται γιατί πάλι πήγε κουβά(πολύ κουβά σ’αυτό το Euro ρε μάγκες!) Ας πάμε λοιπόν να δούμε  στιγμές και πρόσωπα που ξεχώρισαν σε αυτό το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που έριξε χθες αυλαία.

https://www.youtube.com/watch?v=a99deDoSs4U

Οι Ισλανδοί και οι κραυγές τους

Πάντοτε οι μικρές ομάδες είναι το αλατοπίπερο των διοργανώσεων. Όταν δε συνοδεύονται και από παρουσίες όπως αυτή των Ισλανδών, δε μπορούν παρά να σε κερδίσουν. Η χώρα των Σόν στην πρώτη τους παρουσία σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης, κατάφεραν να φτάσουν ως τους 8 της διοργάνωσης, όπου αποκλείστηκαν από τη Γαλλία. Το βέβαιο είναι ότι δε θα ξεχαστεί ποτέ η νίκη τους στους 16 απέναντι στους Άγγλους. Αυτό που θα κρατήσω εγώ όμως και θα το χαρακτήριζα το απόλυτο highlight της διοργάνωσης, είναι η πολεμική κραυγή τους(κι ας είναι κλεμμένη από τον μεγάλο ΠΑΟΚ), μετά το παιχνίδι με τη Γαλλία.

Will Grigg’s on fire

Ήταν το soundtrack του Ιουνίου! Οι Βορειοιρλανδοί με την πρώτη τους παρουσία μετά από δεκαετίες σε μεγάλη διοργάνωση κατάφεραν και έκλεψαν τις εντυπώσεις. Το τραγούδι τους για τον Will Grigg, τον επιθετικό της Wigan έγινε viral από τις πρώτες φορές που ακούστηκε. Τα απίστευτα για το γεγονός αυτό είναι 2. Πρώτον, οι Βορειοιρλανδοί τραγουδούσαν σε όλο το τουρνουά και έγιναν γνωστοί για έναν παίκτη που δεν έπαιξε στο Euro ούτε δευτερόλεπτο! Δεύτερον, κατάφεραν με το τραγούδι να κάνουν μια ολόκληρη ήπειρο να ζητά την είσοδο ενός παίκτη για τον οποίο μάλλον κανένας δε γνώριζε τίποτα.

https://www.youtube.com/watch?v=CC-X-I3hlHc

Οι Ιρλανδοί

Αυτοί οι τύποι είναι μια κατηγορία μόνοι τους. Πάντοτε ξεχωρίζουν για την παρουσία τους και τα τραγούδια τους. Αυτή τη φορά όμως, εν μέσω πανικού σε όλη τη Γαλλία λόγω των συγκρούσεων μεταξύ των οπαδών όλων των ομάδων, οι Ιρλανδοί ήταν πραγματικά σα τη μύγα μέσ’ στο γάλα. Τραγουδούσαν όπου βρισκόντουσαν και κάνανε χαβαλέ. Σταματούσαν το τραγούδι για να πιάσουν το νανούρισμα για ένα μωράκι που πέτυχαν σε ένα λεωφορείο που τους μετέφερε. Σταματούσαν στο δρόμο για να βοηθήσουν ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που είχε πάθει λάστιχο. Μετά το πάρτυ στις fan zone έμεναν για να καθαρίσουν το χώρο από τα –άπειρα ομολογουμένως- άδεια κουτάκια μπύρας. Το ότι κατάφεραν κιόλας αυτή τη φορά να περάσουν και στην επόμενη φάση έκανε χαρούμενους όλους τους υγιείς φιλάθλους.

Η χρονιά του δράκου

Για χρόνια ολόκληρα αναρωτιόμασταν ποια είναι αυτή η ομάδα στα ποδοσφαιρικά παιχνίδια με το δράκο στη σημαία της. Η επιστροφή της Ουαλίας στις μεγάλες διοργανώσεις μετά από 7 δεκαετίες περίπου, στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία. Η φουρνιά του Μπέιλ, του Ράμσεϊ και των υπόλοιπων παιδιών, κατόρθωσε αυτό που η αμέσως προηγούμενη του μεγάλου Ράιαν Γκίγκς και του αδικοχαμένου Γκάρι Σπίντ δεν κατάφεραν. Έφεραν την Ουαλία σε μια μεγάλη διοργάνωση. Αλλά δε σταμάτησαν εκεί, με highlight την τρομερή εμφάνιση και νίκη με 3-1 στους 8 επί του Βελγίου, η Ουαλία έκανε μια τρελή πορεία που σταμάτησε στον ημιτελικό με την Πορτογαλία. Αδιαμφισβήτητα, η μεγαλύτερη έκπληξη του φετινού Euro.

Οι απογοητεύσεις

Δε θα πω για την Αγγλία. Η Αγγλία ποτέ δεν είναι απογοήτευση όταν αποκλείεται. Είναι απλά η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Ωστόσο, η Ισπανία που πήγε για άλλη μια φορά με μεγάλες βλέψεις σε μια μεγάλη διοργάνωση έμεινε έξω αρκετά νωρίς, χωρίς να πείσει ότι ήταν για πολλά-πολλά. Επίσης, μεγάλη απογοήτευση ήταν το Βέλγιο για πολλούς, παρότι εγώ προσωπικά το περίμενα ότι δε θα έφτανε και πολύ μακριά. Απογοήτευση ήταν τέλος το ότι έμεινε έξω από τους 16 η Κροατία, η οποία στους ομίλους έδειξε ότι ήταν για να πάει πολύ μακριά.

Τα δάκρυα του Τζίτζι

Αυτό το Euro ήταν το τελευταίο του μεγάλου Τζιανλουίτζι Μπουφόν. Δυστυχώς, παρότι το πάλεψε με μια Ιταλία που είχε ίσως λιγότερη ποιότητα από ποτέ, έμεινε έξω στους 8 από τη Γερμανία, αφήνοντας τον τιτάνα που υπερασπίζεται την εστία της Azzura δακρυσμένο για τη χαμένη υπερπροσπάθεια που κατέβαλλαν αυτός και οι μαχητικοί συμπαίκτες του. Ακόμα κι έτσι όμως, η παρουσία της Ιταλίας κρίνεται, από εμένα τουλάχιστον, θετική. Ήταν με διαφορά η χειρότερη εθνική Ιταλίας μεσοεπιθετικά από τότε που την παρακολουθώ, κι όμως κατάφερε με τη σωστή τακτική, για την οποία αξίζουν πάρα πολλά μπράβο στον Αντόνιο Κόντε, να φτάσει όσο πιο μακριά μπορούσε και να αποκλειστεί στα πέναλτι από τους Γερμανούς, πράγμα που είναι σχεδόν αυτονόητο.

Ο Γκριεζμάν

Αν πρέπει να επιλέξω κάποιον παίκτη για πρόσωπο του τουρνουά θα διάλεγα χωρίς συζήτηση τον επιθετικό της Ατλέτικο. Μετά από μια φοβερή χρονιά που έφτασε την ομάδα του Σιμεόνε στον τελικό του Τσάμπιονς Λίγκ, πήρε από το χεράκι τη διοργανώτρια χώρα, μετά τη φάση των ομίλων και την οδήγησε στον τελικό. Έδειξε για άλλη μια φορά την κλάση του και πως ανήκει στην κατηγορία των σουπερ σταρ. Το ότι είναι ακόμη στα 25 είναι ιδιαίτερα ελπιδοφόρο και μου δείχνει ότι έχει πάρα πολλά να προσφέρει ακόμη, τόσο σε συλλογικό επίπεδο, όσο και στους μπλέ.

Οι νικητές

Άφησα τελευταίους αυτούς που σήκωσαν το κύπελλο. Είπα ότι θα μιλήσω για πρόσωπα και στιγμές σε αυτό το άρθρο, αλλά την Πορτογαλία του 2016, την πρώτη που σήκωσε διεθνή τίτλο, νομίζω ότι μόνο ως σύνολο πρέπει να την αντιμετωπίζουμε. Θα μπορούσα να μιλήσω για το κλάμα του(πιο ώριμου από ποτέ και για πρώτη φορά πραγματικού ηγέτη) Κριστιάνο Ρονάλντο, όταν αναγκάστηκε να βγεί στον τελικό. Θα μπορούσα να μιλήσω  για τον συγκλονιστικό Πέπε, με διαφορά τον καλύτερο αμυντικό της διοργάνωσης. Θα μπορούσα να μιλήσω για το νέο αστέρι που βγήκε στον ουρανό της Ευρώπης σε αυτό το Euro, τον Ρενάτο Σάντσες, ένα πραγματικό σκυλί του πολέμου. Θα  μπορούσα να πώ για τον αγαπημένο μου Φερνάντο Σάντος, που έδεσε χειροπόδαρα κάθε αντίπαλο που βρέθηκε στο δρόμο του και πήρε το 100% από κάθε παίκτη του(ενδιαφέρον στατιστικό ότι είναι εκ των ελάχιστων προπονητών σε μεγάλες διοργανώσεις που χρησιμοποίησε τους 21 από τους 23 παίκτες που είχε μαζί του, αφήνοντας έξω μόνο τους 2 αναπληρωματικούς τερματοφύλακες), θα μπορούσα να πώ για τον ήρωα της τελικής βραδιάς, τη μετενσάρκωση του Ιμπραϊμ Μπακαγιόκο, τον Έντερ. Στην πραγματικότητα όμως, όλα αυτά μαζί είναι που διαμόρφωσαν το πάζλ του πρώτου διεθνούς τίτλου στην ιστορία της Πορτογαλίας. Οι τέσσερις βασικές αρχές του Φερνάντο Σάντος, Οργάνωση, Πάθος, Συγκέντρωση κι Αυτοπεποίθηση, βρήκαν  την απόλυτη εφαρμογή τους αυτό το μήνα που πέρασε, στα γήπεδα της Γαλλίας και γι’ αυτό θα μνημονεύεται πάντοτε από δώ και στο εξής από τους Ίβηρες.

Αυτά λοιπόν τα ολίγα για το Euro που μας τελείωσε. Καλό καλοκαίρι στους απανταχού ποδοσφαιρόφιλους και πλέον μετράμε με αγωνία τις μέρες μέχρι τον  Ιούνιο του 2018, για να ξανακλειστούμε σπίτι για ένα μήνα για το μουντιάλ της Ρωσίας!