17 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τον χαμό των επτά ανθρώπων, 6 εξ αυτών οπαδοί του ΠΑΟΚ από το Κορδελιό που επέστρεφαν από την Αθήνα και το ισόπαλο 1-1 με τον Παναθηναϊκό στο Ολυμπιακό στάδιο. Η παράδοση του τιμονιού του λεωφορείου στον άπειρο 19χρονο γιό του ιδιοκτήτη του λεωφορείου, έφερε τη σύγκρουση με διερχόμενο φορτηγό στο αντίθετο ρεύμα, με τον άτυχο οδηγό του φορτηγού να πληρώνει κι αυτός με τη ζωή του την εγκληματική αβλεψία των υπευθύνων.
Στα 17 χρόνια που έχουν περάσει, τόνοι μελανιού έχουν χυθεί, σχετικά με την τραγωδία, σε εφημερίδες, περιοδικά και μεταγενέστερα στον ηλεκτρονικό τύπο. Έχουν γραφτεί τραγούδια και κάθε χρόνο διεξάγεται υπό την παρουσία πλήθους κόσμου μνημόσυνο στη μνήμη των 6 παιδιών του συνδέσμου Κορδελιού.
Ό, τι κι αν γραφτεί όμως σε εφημερίδες , σελίδες και προφίλ στο facebook, ότι κι αν ακουστεί από τα ραδιόφωνα ή τα ηχεία του υπολογιστή, τίποτα δε θα μπορέσει ποτέ να περιγράψει το κενό που νιώθω εγώ κι όλοι οι ΠΑΟΚτσήδες στο στομάχι κάθε χρόνο τέτοια μέρα.
Έχω ζήσει πολλές από τις επετείους του δυστυχήματος στην Τούμπα μέρα αγώνα και μόνο αυτό είναι που μπορεί να περιγράψει τα όσα αισθάνομαι εγώ κι οι διπλανοί μου, όσο το διαισθάνομαι. Κενό, ένα απίστευτο κενό, λες και κάτι, κάποιος λείπει από δίπλα μας. Λες και τα παιδιά των οποίων η μνήμη τιμάται εκείνη τη μέρα είναι οι φίλοι μας, η παρέα στο γήπεδο, οι διπλανοί μας στο λεωφορείο ή στο τραίνο της εκδρομής.
Δεν είναι ότι δε θα μπορούσε να είναι έτσι, εγώ είμαι αρκετά νέος και οι εν λόγω οπαδοί ανήκαν στην προηγούμενη γηπεδική γενιά του ΠΑΟΚ. Στη δίνη όμως του ενθουσιασμού για την επίτευξη ενός γκολ, στην έκσταση ενός συνθήματος της κερκίδας, όλοι έχουμε βρεθεί να αγκαλιάζουμε στο γήπεδο ανθρώπους που δεν είχαμε ξαναδεί ως τότε, ούτε ξαναείδαμε ποτέ έκτοτε.
Το κενό που άφησαν πίσω τους τα αετόπουλα που χάθηκαν το 1999 στα Τέμπη είναι μεγάλο στην κερκίδα κι ούτε που μπορώ να φανταστώ την έκτασή του για τις οικογένειες των θυμάτων. Πάντοτε όμως στις τραγωδίες πρέπει να προχωράς, να τις αφήνεις πίσω σου χωρίς να τις ξεχνάς και να κάνεις ότι περνά από το χέρι σου ώστε να μην τις ξαναζήσεις.
Μη λυπάσαι αυτούς που έφυγαν, λυπήσου τους ζωντανούς και κυρίως αυτούς που ζουν χωρίς την αγάπη.
Την αγάπη σαν αυτή που είχαν αυτά τα παιδιά για τον ΠΑΟΚ.
