Χρόνια πολλά σε όλους. Μετά από μια αποχή κάποιων ημερών και μετά από την εθνοκάθαρση ή γενοκτονία που έλαβε χώρα στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι είμαι ξανά εδώ, έτοιμος για αντιπαράθεση. Ας αρχίσει λοιπόν το κράξιμο.
Το πιο hot θέμα των ημερών είναι αναμφισβήτητα η ψήφιση από τη βουλή του συμφώνου συμβίωσης το οποίο πλέον συμπεριλαμβάνει και τα ομόφυλα ζευγάρια. Έτσι η Ελλάδα έγινε η δέκατη τέταρτη ευρωπαϊκή χώρα που επιτρέπει τη σύναψη συμφώνου συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια. Μαζί με τα 9 ακόμα κράτη που επιτρέπουν τους γάμους για άτομα του ίδιου φύλου, ο αριθμός των κρατών που επιτρέπουν τη συμβίωση για τους ομοφυλόφιλους στην Ευρώπη ανέρχεται στα 23.
Το τι έχουμε ακούσει όλες αυτές τις μέρες πριν και μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου είναι πραγματικά πέρα από κάθε φαντασία. Πέρα από τους εκπροσώπους της πίστης οι οποίοι εν μέσω της καταστροφής των μεσαίων και χαμηλών τάξεων από τα νέα μέτρα που έρχονται, εν μέσω της σημαντικότερης προσφυγικής κρίσης που γνώρισε τις τελευταίες δεκαετίες η Ελλάδα κι η Ευρωπαϊκή ήπειρος, αποφάσισε να κηρύξει σε κάποιες ενορίες διήμερο πένθος επειδή πλέον επιτρέπεται η συμβίωση ατόμων του ίδιου φύλου. Είναι πραγματικά για γέλια και για κλάματα. Εν έτη 2015, είδαμε σε mainstream εκπομπή της ελληνικής τηλεόρασης (στον Πρεντεντέρη για την ακρίβεια) το μητροπολίτη μιάς από τις μεγαλύτερες ελληνικές πόλεις, του Πειραιά να προσπαθεί να πείσει τον κόσμο πως ο στοματικός έρωτας μπορεί να προκαλέσει καρκίνο και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Είναι πραγματικά η Ελληνική επικαιρότητα να τη δείχνεις στους ξένους που θέλουν να ξέρουν τι γίνεται στην Ελλάδα, μόνο και μόνο για να βλέπεις τις αντιδράσεις τους όταν μαθαίνουν τι συζητιέται, σε επίπεδο κοινωνίας, πολιτείας και ΜΜΕ.
Πέραν του παπαδαριού, ξεφύτρωσαν ακόμη μια φορά οι άρχοντες της μπαρούφας υπερπατριώτες και βαρβατοστρέιτ της γνωστής σχολής <<Φωτιά στη γκέι κοινότητα, φτύσιμο σε αυτούς που νομιμοποιούν το δικαίωμα τους σε ίση μεταχείριση, θέλουν να αλλοιώσουν το έθνος των Ελλήνων>>. Σε αυτούς εγώ δεν έχω να πω τίποτε, παρά μόνον ότι η ισότητα απέναντι στο νόμο και τη ζωή για όλους τους ανθρώπους είναι ένα δικαίωμα που κατακτήθηκε από άνδρες και γυναίκες πολύ πριν αυτοί έρθουν σε αυτό τον κόσμο. Πριν από αρκετές δεκαετίες, στις ΗΠΑ, το να είσαι μαύρος στο χρώμα σήμαινε ότι είσαι πολίτης δεύτερης κατηγορίας, δεν είχες τα ίδια δικαιώματα με το λευκό συμπολίτη σου. Φαντάζεστε το κυρίαρχο ρεύμα πολιτικής εκείνη την εποχή να ήταν παραδείγματος χάριν η Κου-κλουξ Κλάν; Σε τι κόσμο θα ζούσαμε σήμερα; Χαρακτηριστικό αρκετά κοντινό μας παράδειγμα είναι η Ρωσία, όπου η ομοφυλοφιλία είναι ποινικοποιημένη και οι διώξεις ακτιβιστών που αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους είναι στην ημερήσια διάταξη. Σε όσους λοιπόν θέλουν και για την Ελλάδα κάτι τέτοιο, τους έχω τη λύση. Η Ρωσία κι ο Βλαδίμηρος σας περιμένουν, ίσως και το Ισλαμικό Κράτος αν γουστάρετε λίγο περιπέτεια παραπάνω. Έτσι κι αλλιώς, η κοσμοθεωρία σας εκεί γύρω κυμαίνεται, αφήστε μας εμάς μπας και γίνουμε άξια λόγου κοινωνία ποτέ.
Η δεύτερη κατηγορία είναι η <<δεν έχω πρόβλημα με τους γκέι, αλλά όχι και να παντρεύονται και να θεωρούνται οικογένεια ρε φίλε>>. Κι όμως, με αυτή την αντιμετώπιση, καταλήγουμε και πάλι στην αδικία απέναντι στη γκέι κοινότητα. Δε μπορείς σαν κράτος να στερείς το δικαίωμα στον σύντροφο ενός ανθρώπου(πιθανώς για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα) να τον επισκέπτεται ελεύθερα στο νοσοκομείο σε μια σοβαρή περιπέτεια υγείας, να κληρονομεί όσα μπορεί να έφτιαξαν μαζί μια ολόκληρη ζωή. Είναι ξεκάθαρο ότι ένα αρκετά μεγάλο μέρος της κοινωνίας(μικρότερο πάντως από ότι παλιότερα, δείγμα πως ακόμα και στην Ελλάδα, ο κόσμος και η ανθρώπινη σκέψη προχωράει) είναι αντίθετο με την ψήφιση του συμφώνου συμβίωσης για άτομα του ίδιου φύλου. Ακόμα όμως και το 99% να ήταν απέναντι όμως, αν θές να λέγεσαι δημοκρατικό κράτος που αναγνωρίζει ίσα δικαιώματα σε όλους τους πολίτες του, όφειλες και πάλι να επιτρέψεις τη σύναψη συμφώνου συμβίωσης για τους ομοφυλόφιλους, γιατί ακριβώς πρόκειται περί θεμελιωδών δικαιωμάτων του πολίτη σε κάθε ευνομούμενο κράτος. Η ατάκα <<η κοινωνία δεν είναι έτοιμη>> ακούστηκε από πολλούς. Πάνω σ’ αυτό εγώ λέω ότι ο μόνος τρόπος για να το δεχτεί η κοινωνία ήταν η ψήφιση. Με τον καιρό, η κοινωνία θα το αποδεχτεί.
Το επόμενο που πιάνουν οι ομοφοβικοί φίλοι μας είναι το ζήτημα της υϊοθεσίας παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Βέβαια, το θέμα αυτό δεν υπάρχει σύμφωνα με την κυβέρνηση στη δημόσια ατζέντα αυτή τη στιγμή, αλλά η αλήθεια είναι πως δε μπορεί να μη μπεί στη δημόσια συζήτηση, αφού όντως το πρώτο βήμα έγινε με την ψήφιση του συμφώνου. Εγώ προσωπικά είμαι υπέρ της δυνατότητας να υϊοθετούν παιδιά τα γκέι ζευγάρια. Καταρχάς το γεγονός ότι αυτό συμβαίνει σε πολλές χώρες του εξωτερικού και το επιχείρημα των ομοφοβικών ότι <<έτσι θα γεμίσει γκέι ο πλανήτης>> δεν επιβεβαιώνεται από πουθενά, είναι ένα αρκετά άξιο λόγου επιχείρημα. Κατά δεύτερον, πριν κάποιους μήνες όλη η Ελλάδα σοκαρισμένη παρακολούθησε την είδηση της άγριας δολοφονίας της 4χρονης Άννυ από τον ίδιο της τον πατέρα. Αυτό είναι ένα μεμονωμένο παράδειγμα βέβαια, αλλά αν κοιτάξεις τη μεγαλύτερη εικόνα, κανένας γονιός που υϊοθετεί παιδί δεν πρόκειται να φτάσει ποτέ σε τέτοιο σημείο, ακριβώς επειδή επιλέγει το ρόλο του γονέα. Και αυτό δεν έχει να κάνει με το με ποιόν ή ποια επιλέγεις να μοιράζεσαι το κρεβάτι σου. Τόσα παιδιά στη χώρα και στον κόσμο μεγαλώνουν σε ιδρύματα. Είναι λοιπόν καλύτερο να έχουμε παιδιά χωρίς οικογένειες ή παιδιά που να μεγαλώνουν σε οικογένειες διαφορετικές από αυτές που έχουμε συνηθίσει; Επι της ουσίας πάντως, εγώ προσωπικά δεν προβλέπω να μπαίνει σύντομα αυτό το θέμα προς συζήτηση για νομοθετική ρύθμιση, αφού ακόμα και για τα ετερόφυλα ζευγάρια, η ιστορία της υϊοθεσίας είναι πραγματικός γολγοθάς στην Ελλάδα.
Το ότι το σύμφωνο ψηφίστηκε με την ευρύτατη πλειοψηφία των 194 <<ναι>> έχει για μένα τη δική του ξεχωριστή σημασία. Τα περισσότερα κόμματα είχαν την αναμενόμενη στάση, είχαμε όμως και εκπλήξεις από την πλευρά της Νέας Δημοκρατίας, αφού η σημαντικότερη συντηρητική δύναμη της χώρας διαχρονικά δεν τάχθηκε μεν ανοιχτά υπέρ του συμφώνου, δεν τάχθηκε όμως και κατά όπως έκανε πάντοτε μέχρι τώρα. Είναι ανάγκη το πολιτικό προσωπικό της χώρας να περνά με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη πλειοψηφία ό, τι νομοσχέδιο είναι προς την κατεύθυνση του εκσυγχρονισμού και της προοδευτικότερης δυνατής κατεύθυνσης για την ελληνική κοινωνία. Χάρη στη δική τους δημαγωγία και την πολιτική τους ανεπάρκεια, η Ελλάδα έφτασε από το πρώτο μνημόνιο του 2009 στο δεύτερο και το τρίτο και σε ένα δημόσιο χρέος που προφανώς πλέον δεν είναι βιώσιμο. Η ελληνική οικονομία έχει γονατίσει και είναι ένα βήμα πριν την καταστροφή. Κάποια στιγμή, η Ελλάδα θα ορθοποδήσει οικονομικά. Είναι όμως χρέος των πολιτών και του πολιτικού προσωπικού, η Ελλάδα να προσπαθήσει όσο μπορεί στο μεταξύ να γίνει ένα κράτος δικαίου που δε θα κάνει διακρίσεις ανάμεσα στους πολίτες του για τις προτιμήσεις του πάνω σε οτιδήποτε.
