Προεδρευόμενη Κοινοϊερατική Δημοκρατία!

[vc_message icon_fontawesome=”fa fa-thumbs-up” css_animation=”left-to-right”]

Πρώτο αρθράκι για το νέο έτος! Χρόνια Πολλά και Καλή Χρονιά σε όλους. Ελπίζω να περάσατε όλοι καλά , να φάγατε πολύ, να ήπιατε πολύ, να διασκεδάσατε πολύ και να γυρίσατε σώοι και αβλαβείς στην καθημερινότητά σας.

Και τώρα που τελείωσα με τις ευχές για πάμε να αρχίσουμε. Η αλήθεια είναι ότι δεν ανήκω στην κατηγορία των θρήσκων. Δεν ανήκω καν στην κατηγορία των εθιμοτυπικά πιστών. Αλλά μεγάλωσα σε μια οικογένεια που χωρίς φανατισμούς ακολουθούσε τις παραδόσεις του έθνους και της θρησκείας χωρίς καμία όμως διάθεση προσηλυτισμού.

Το πιο απλό πράγμα που μπορεί να προσφέρει η θρησκεία είναι ότι δεν χρειάζεσαι αιτιολογία για να πιστεύεις. Πιστεύεις γιατί….. ΕΤΣΙ και δεν πέφτει σε κανέναν λόγος. Όμορφα και απλά.

Μέσα στα χρόνια, έχω παρακολουθήσει όμως πολλές φορές από τα ΜΜΕ δηλώσεις των εκπροσώπων της Εκκλησίας, ανεξαρτήτως ιεραρχίας, να θέτουν δυναμικά και να καλούν τους πολίτες να πάρουν τις δικές τους θέσεις για θέματα πολιτικά και κοινωνικά.

Κάπου εδώ αρχίζει και στραβώνει στο δικό μου το μυαλουδάκι όλη η ιστορία. Ξεκινήσαμε με παπάδες να κάνουν μετά την λειτουργία κήρυγμα για το αν πρέπει να στηρίξουμε την είσοδο της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αργότερα άκουσα ιερείς να λένε για το πώς και γιατί οι Τούρκοι είναι εχθροί μας. Παρακολούθησα τη μάχη για να μην διαγραφεί το θρήσκευμα από τις ταυτότητες. Έμαθα για το πώς ο διάβολος έχει μπει σε ένα παιχνίδι. Άκουσα ιερείς να βλασφημάνε δημοσιογράφους, (εντάξει δεν με πείραξε και ιδιαίτερα), άκουσα ιερείς να μας προειδοποιούν για το Αρμαγεδδών επειδή δεν ορκίστηκε «χριστιανικά» ο νέος Πρωθυπουργός και φυσικά εν έτη 2015 είδα την ιερατική κοινότητα να παλεύει με νύχια και με δόντια για την μη αποδοχή του συμφώνου συμβίωσης. Βέβαια άκουσα και πολλές σωστές και χαμηλών τόνων απόψεις από ιερείς την χριστιανικής κοινότητας.

Όταν μπόμπιρας στο δημοτικό έκανα θρησκευτικά, που παρεμπιπτόντως θεωρώ απαράδεκτο να διδάσκονται θρησκευτικά στο σχολείο, θυμάμαι τον δάσκαλο να μας λέει τις ιστορίες και να τονίζει μόνο την λέξη «ΑΓΑΠΗ». Να δέχεσαι τον πλησίον σου. Επίσης θυμάμαι από τις ιστορίες που διαβάζαμε, ότι ο Χριστός έπαιρνε πάντα στην αγκαλιά του και είχε πάντα δίπλα του τους κοινωνικά περιθωριοποιημένους.

Αναρωτιέμαι λοιπόν. Ένας πιστός που θέλει και αναζητάει την αγαλλίαση ψυχής και την πνευματική ηρεμία στην θρησκεία, πως δέχεται οι εκπρόσωποι της θρησκείας του να επεμβαίνουν και να ασχολούνται με τα επίγεια;

«Θρησκευτικοί ηγέτες εμπλέκονται στα πολιτικά, κατευθύνουν τις μάζες, δημιουργούν διαχωρισμό και φανατισμό». Μήπως σας θυμίζει κάποιες χώρες – πολιτεύματα που κατηγορείτε ως τρομοκράτες; Μπορείτε να βρείτε τις διαφορές;

Από τον ιερέα της θρησκείας μου, που διδάσκει την αγάπη και την ισότητα θέλω να αγκαλιάσει τους ομοφυλόφιλους, τους ετερόφυλους, τους κοντούς, τους ψηλούς, τους χοντρούς , τους λεπτούς γιατί η θρησκεία μου διδάσκει την αγάπη. Δεν με νοιάζει αν γράφει η ταυτότητα μου χριστιανός ορθόδοξος ή άθεος ή μωαμεθανός γιατί εγώ και η θρησκεία μου τους αγαπάω όλους. Δεν με νοιάζει αν ο πρωθυπουργός μου είναι άθεος γιατί έτσι κι αλλιώς ο Θεός θα είναι δίπλα του. Γιατί ο θεός δεν τον βλέπει ως άθεο αλλά ως παιδί του που το αγαπάει. Εκτός αν πρέπει να σφαγιαστεί σαν αλλόθρησκος και έτσι θα εξασφαλίσουμε το κλειδί του παραδείσου. Για πείτε ξανά τις διαφορές γιατί κάπου το έχασα;

Η θρησκεία λοιπόν είναι επιλογή και όχι υποχρέωση. Η ίδια η εκκλησία ΠΡΕΠΕΙ να μην εμπλέκεται με την κριτική απέναντι στην πολιτική, γιατί έτσι φθείρεται.

Δεν πρέπει να φύγουμε λοιπόν από τα θρησκευτικά λαϊκά δικαστήρια που τόσο πολύ αμαυρώσαν την θρησκεία μας τον μεσαίωνα; Άλλωστε ένα τέτοιο δικαστήριο δεν σταύρωσε τον Υιό του Θεού;

Κλείνοντας θέλω να πω ότι σέβομαι πολύ τους πιστούς, τους ανθρώπους που βρίσκουν συναισθηματικό στήριγμα και ηρεμία στην θρησκεία. Αλλά και λίγος σκεπτικισμός δεν βλάπτει… Άλλωστε μην ξεχνάτε… οι «άπιστοι» έχουν την ανάγκη σας και την ανάγκη του Θεού περισσότερο από όλους γιατί αυτοί είναι «χαμένοι» στην άγνοιά τους.