Καλή χρονιά σε όλους, ας ξεκινήσει το κράξιμο.
Ο πύργος της Βαβέλ, ο μύθος που περιγράφεται στο βιβλίο της γένεσης, περί της δημιουργίας όλων των γλωσσών του κόσμου, είναι μια ιστορία που τη διδασκόμαστε από μικρά παιδιά στο ελληνικό σύστημα εκπαίδευσης. Την εφαρμογή του μύθου αυτού στην πραγματική ζωή για πρώτη φορά τον συναντάμε στον ΠΑΟΚ του Ιβάν Σαββίδη.
Σ’αυτή την ομάδα, πραγματικά έχουμε δοκιμάσει τα πάντα. Θυμάμαι πάντα ως παιδί τον ΠΑΟΚ να είναι έρμαιο προέδρων που τον έφεραν στο χείλος της καταστροφής. Άρχισα να νιώθω από ΠΑΟΚ την περίοδο που ο Μπατατούδης ξεκίνησε να φέρνει παίκτες αξίας στην Τούμπα, στα τέλη της δεκαετίας του ’90, στη συνέχεια, ο Μπατατούδης μπήκε και στο μπάσκετ και σιγά-σιγά επήλθε η κατάρρευση του επιχειρηματία, με συνέπεια ο ΠΑΟΚ να περάσει σε καθεστώς οικονομικής δυσμένειας. Τότε εμφανίστηκαν ο Γούμενος κι ο Παγώνης και ανέλαβαν την ομάδα το 2003.
Ο ΠΑΟΚ κέρδισε τα κύπελλα του 2001 και του 2003 κατά την περίοδο αυτή, όπως και την Τρίτη θέση στο πρωτάθλημα του 2004, οπότε και του δόθηκε ευκαιρία να παίξει δύο ματς απέναντι στη Μακάμπι Τελ-Αβίβ για να κερδίσει την είσοδό του στους ομίλους του Τσάμπιονς Λίγκ, με την πονεμένη ιστορία του τιμωρημένου Λιάσου Λουκά να μας στοιχειώνει ακόμα τα βράδια. Πρέπει να ειπωθεί ωστόσο ότι το αγωνιστικό τμήμα έπαιξε κατά την περίοδο αυτή καλό ποδόσφαιρο, τόσο υπό τις οδηγίες του Ντούσαν Μπάγεβιτς, όσο και υπό την ηγεσία του Άγγελου Αναστασιάδη.
Ωστόσο, μετά το φιάσκο το καλοκαίρι του 2004, στη μεγαλύτερη ευκαιρία που θα μας δίνονταν ποτέ για να παίξουμε στη μεγαλύτερη Ευρωπαϊκή διοργάνωση, επήλθε η κατάρρευση. Ξεκίνησε μια νέα περίοδος απόλυτης μιζέριας στον ΠΑΟΚ με το Γιάννη Γούμενο να κυνηγιέται από πολιτεία και κόσμο του ΠΑΟΚ, να φεσώνει την ομάδα με 32 εκατομμύρια ευρώ, να χάνει η ομάδα το δικαίωμα να παίξει στην Ευρώπη λόγω χρεών, να φέρνει την ομάδα ένα βήμα από τη διάλυση.
Και τότε ξεκίνησε η περίοδος Ζαγοράκη στην αρχή και Βρύζα στη συνέχεια. Δύο φίλοι από παλιά, δύο συντοπίτες(αμφότεροι Καβαλιώτες), δύο παλιοί συμπαίκτες στον ΠΑΟΚ και στην Εθνική ομάδα, οι οποίοι έμελλε να εξελιχθούν σε άσπονδους εχθρούς. Επί της περιόδου αυτής, ειδικά την πρώτη τριετία του Ζαγοράκη, ήταν γραφτό μου να ζήσω τη μεγαλύτερη στιγμή συσπείρωσης του λαού του ΠΑΟΚ. Σε κάθε παιχνίδι είχε τουλάχιστον 15.000 κόσμο, ακόμα και με πολύ αδύναμους αντιπάλους. Ο ΠΑΟΚ έφτασε να διεκδικεί πρωτάθλημα πιο σοβαρά από ποτέ στην ιστορία του, το 2009 με την ομάδα του Φερνάντο Σάντος, αλλά δε το κατέκτησε.
Από εκεί και έπειτα, με κύκνειο άσμα του καλού ποδοσφαίρου για τον ΠΑΟΚ την ομάδα του Λάζλο Μπόλονι, ήρθε η παρακμή της προσπάθειας ενός μοντέλου λαϊκής βάσης κατά κάποιον τρόπο, η προσπάθεια των Ζαγοράκη και Βρύζα στη συνέχεια, ο ΠΑΟΚ να πορεύεται με βάση τα έσοδά του, χωρίς να υπάρχει κάποιος επιχειρηματίας να επενδύει. Ο ΠΑΟΚ από αυτή την ιστορία βρέθηκε με τεράστια χρέη προς το δημόσιο, βρέθηκε να πουλάει τον καλύτερό του παίκτη για να μην αποκλειστεί από την Ευρώπη και γενικώς για άλλη μια φορά στην ασπρόμαυρη οικογένεια ήμασταν μια ωραία ατμόσφαιρα.
Και τότε έγινε πραγματικότητα το υγρό όνειρο κάθε ΠΑΟΚτσή ως τότε. Ο λεφτάς πρόεδρος ήρθε για να επενδύσει στον ΠΑΟΚ. Εκτός από λεφτάς, ο Ιβάν Σαββίδης είναι και πολιτικός, ο συνδετικός κρίκος της Ρωσίας και του κόμματος Ενωμένη Ρωσία του Βλάντιμιρ Πούτιν με το ελληνικό πολιτικό προσωπικό. Ο Σαββίδης έχει επενδύσει δεκάδες εκατομμύρια Ευρώ στον ΠΑΟΚ, έχει καταφέρει να απαλλάξει τον ΠΑΟΚ από τα χρέη του προς το ελληνικό κράτος, πληρώνοντας το πρωτογενές κεφάλαιο με τη ρύθμιση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, έχει καταφέρει να αλλάξει προπονητή επτά φορές σε 3,5 χρόνια, με το Γιώργο Γεωργιάδη να αναλαμβάνει για 3 συνεχόμενες χρονιές στο τέλος κάθε σεζόν, να έχει φέρει στον ΠΑΟΚ το μεγαλύτερο όνομα προπονητή τα τελευταία χρόνια, τον Στέφενς, το μεγαλύτερο όνομα διευθυντή ποδοσφαίρου τα τελευταία χρόνια, τον Άρνεσεν και το μεγαλύτερο παίκτη από πλευράς ονόματος που ήρθε ποτέ στο σύλλογο, τον Μπερμπάτοφ. Παρ’όλα αυτά, οι μεγαλύτερες επιτυχίες της ομάδας υπό τον Ιβάν Σαββίδη ήταν η δεύτερη θέση που κέρδισε την πρώτη χρονιά του στον ΠΑΟΚ και η χαμένη ευκαιρία απέναντι στη Σάλκε το επόμενο καλοκαίρι, καθώς και ο τελικός της ταπείνωσης απέναντι στον Παναθηναϊκό την ίδια χρονιά. Το ποδοσφαιρικό σκάνδαλο της αφαίρεσης 3 βαθμών από τα πλέι-οφ δεν έδωσαν για ακόμη μια φορά την ευκαιρία στον ΠΑΟΚ να διεκδικήσει τις πιθανότητες του για να παίξει στους ομίλους του Τσάμπιονς Λίγκ.
Ωστόσο, από αγωνιστικής άποψης, ο ΠΑΟΚ έχει κάνει πολύ λίγα πράγματα αναλογικά με τις προσδοκίες του κόσμου του από την ομάδα του μεγαλοεπιχειρηματία που είχαν στο μυαλό τους ότι μπορεί κάποτε να αναλάμβανε την ομάδα. Ο ΠΑΟΚ εν έτει 2016 για να αποκτήσει τον Γκαλίτσιο(!) πρέπει να περάσει τη μεταγραφή από 1000 μύρια κύματα για να κλείσει ο παίκτης, ο οποίος τελικά δεν κλείνει, γιατί διαφώνησε ένα από τα 100 διαφορετικά άτομα που πρέπει να δώσουν τη συγκατάθεση τους, μέχρι να φτάσει στον Ιβάν Σαββίδη, για να αποφασίσει τελικά αυτός. Ο Λέκο εισηγήθηκε, ο Τούντορ συμφώνησε, ο Άρνεσεν συμφώνησε, ο Νίκος Βεζυρτζής διαφώνησε. Ειλικρινά, δε θέλω να ρίξω μομφή εναντίον κανενός, αλλά τα τόσα πολλά άτομα από τα οποία περνάει μια απόφαση είναι ένα μοντέλο το οποίο δε νομίζω ότι μπορεί να είναι κερδοφόρο σε οποιαδήποτε επιχείρηση ή οποιαδήποτε διοικητική προσπάθεια εν γένει. Ο ΠΑΟΚ του 2016 θυμίζει τις καλύτερες στιγμές του σοβιετικού συστήματος διοίκησης, ο καθένας προσπαθεί να πετάξει την ευθύνη από πάνω του υπό το φόβο του ανώτερου που αποφασίζει τελικά. Υπερφυσικά πράγματα.
Περάσαμε λοιπόν από μιζέριες, από προσπάθειες λαϊκής βάσης, από προέδρους που ήταν λαμόγια, από παράγοντες που ίσως δεν ήταν λαμόγια, αλλά ίσως δε μπορούσαν σε εκείνο το σημείο να βοηθήσουν παραπάνω, και φτάσαμε στο μοντέλο του προέδρου που επενδύει, αλλά έχει τη νοοτροπία του πατερούλη που τους χρειάζεται και τους θέλει όλους γύρω του, για να αποφασίζει τελικά αυτός. Είναι θεμιτό, οι εμπειρίες του καθενός είναι αυτές που διαμορφώνουν τον μετέπειτα χαρακτήρα του και την προσωπικότητά του, αλλά ειλικρινά δε νομίζω ότι το μοντέλο αυτό πρόκειται ποτέ να αποδώσει. Ντρέπομαι που μετά από τόσα χρόνια εμείς οι ΠΑΟΚτσήδες ακόμα αναρωτιόμαστε πότε θα γίνουμε ομάδα.
