Επειδή μιλάμε και για ελληνικό πρωτάθλημα σε αυτήν εδώ τη γωνιά του Internet, δέ θα ήταν δυνατόν να μήν δημιουργήσουμε ένα μικρό αφιέρωμα με τις καλύτερες στιγμές του καλύτερου παίκτη που πάτησε το πόδι του στα ελληνικά γήπεδα όλα αυτά τα χρόνια. Ο Βασίλης Χατζηπαναγής γεννήθηκε στις 26 Οκτωβρίου του 1954 στην Τασκένδη της Σοβιετικής Ένωσης από Κύπριο πατέρα και Ελληνίδα μάνα και φαίνεται οτι τα άστρα ήταν ιδιαιτέρως θετικά εκείνη τη μέρα της γιορτής του πολιούχου μάς και για το ποδόσφαιρο της πόλης μάς, άλλα και για τον ποδοσφαιρικό χάρτη της χώρας εν γένει.
Ο Χατζηπαναγής ξεκίνησε το ποδόσφαιρο από τις ακαδημίες της Ντιναμό Τασκένδης, σε ηλικία 12 ετών. Γρήγορα εντάχθηκε στο δυναμικό της Παχτακόρ, του Ουζμπεκιστάν, το οποίο είχε 1 ομάδα στην πρώτη κατηγορία του Σοβιετικού ποδοσφαίρου. Σημειωτέον ότι το Ουζμπεκιστάν είχε πληθυσμό 18 εκατομμύρια εκείνη την εποχή, πράγμα που σε κάνει να αντιληφθείς τη δυναμική του πρωταθλήματος της ΕΣΣΔ.
Οι εμφανίσεις του με την Παχτακόρ φέρνουν γρήγορα την κλήση του στις εθνικές νέων και ελπίδων, καθώς και στην Ολυμπιακή ομάδα της Σοβιετικής Ένωσης. Εξάλλου, ο Βάσια φαινόταν από μικρός ότι επρόκειτο για ένα από τα κορυφαία προϊόντα του αναπτυσσόμενου τότε Σοβιετικού ποδοσφαίρου. Μιλάμε για τις 2 δεκαετίες που αγωνίστηκε ο Χατζηπαναγής (αυτές του ’70 και του ’80), όπου το σοβιετικό ποδόσφαιρο έζησε κάποιες από τις κορυφαίες του στιγμές. Τα 2 κύπελλα κυπελλούχων της Ντιναμό Κιέβου το 1975 και το 1986, τον τελικό που έφτασε η ΕΣΣΔ στο Euro του 1988, για παίκτες εξαιρετικά υψηλού επιπέδου, όπως ο Μπλαχίν και ο Μπελάνοφ. Σε αυτή την ομάδα της Σοβιετικής Ένωσης θα μπορούσε να έχει ενταχθεί και ο Βάσια, άν δέν είχε αποφασίσει το Νοέμβριο του 1975 να αγωνιστεί στο ελληνικό πρωτάθλημα με τη φανέλα του Ηρακλή.
Το Δεκέμβριο του 1975 έκανε και το ντεμπούτο του στο Ελληνικό ποδόσφαιρο. Στη Βέροια, λόγω τιμωρίας του Καυταντζογλείου σταδίου, ο Ηρακλής αντιμετώπισε τον Ατρόμητο. Πρώτο του γκόλ μερικούς μήνες μετά, στις 28 Μαρτίου του 1976, απέναντι στον Απόλλωνα Αθηνών. Το ίδιο καλοκαίρι, στη μοναδική χρονιά που καί οι δύο ποδοσφαιρικοί τίτλοι της χώρας κατέληξαν στη Θεσσαλονίκη (ΠΑΟΚ το πρωτάθλημα, Ηρακλής το κύπελλο), ο Χατζηπαναγής προσέφερε στο ποδοσφαιρικό κοινό της χώρας μία παράσταση εξαιρετικά υψηλού επιπέδου. Στον τελικό του κυπέλλου τον Ιούνιο του 1976, στον καλύτερο τελικό στην ιστορία του Κυπέλλου Ελλάδας μέχρι τότε (και που, κατά τη γνώμη μου μπορεί να συγκριθεί μόνο με τον τελικό του 2009 Ολυμπιακός-ΑΕΚ 4-4 και 15-14 στα πέναλτι), ο Ηρακλής κατέκτησε τον μοναδικό του επαγγελματικό τίτλο με μία εκπληκτική εμφάνιση του Βάσια. Η κανονική του διάρκεια λήγει 2-2, με τον Χατζηπαναγή να έχει κάνει το 1-0 στο πρώτο ημίχρονο με ένα εκπληκτικό σλάλομ, όπου αποφεύγει Γκλέζο και Κελεσίδη. Στο πρώτο ημίχρονο της παράτασης κάνει και το 3-2 στην κλειστή γωνία του Παναγιώτη Κελεσίδη. Ο Ηρακλής ωστόσο, δέν κρατά τη νίκη και το παιχνίδι λήγει 4-4 και οδηγείται στα πέναλτι, όπου ο Ηρακλής κερδίζει με 6-5.
Οι εμφανίσεις του όμως ήδη από την πρώτη του χρονιά στα κυανόλευκα είχαν φέρει την κλήση του στην Εθνική ομάδα της Ελλάδας. Στις 6 Μαϊου του 1976, αγωνίστηκε στη νίκη επί της (3ης στον κόσμο στο αμέσως προηγούμενο Μουντιάλ) Πολωνίας, με 1-0. Το γκόλ πέτυχε ένας άλλος μεγάλος του ελληνικού ποδοσφαίρου, ο Γιώργος Κούδας. Αυτή έμελλε να είναι και η μοναδική του εμφάνιση με τη γαλανόλευκη. Οι κανονισμοί της ΦΙΦΑ απαγορεύουν εδώ και χρόνια σε αθλητές να αγωνίζονται με 2 διαφορετικές εθνικές σε επίπεδο ανδρών και έτσι υπήρξε ζήτημα με τις προγενέστερες συμμετοχές του στις ομάδες της ΕΣΣΔ.
Λόγω των κακών χειρισμών της ελληνικής ομοσπονδίας στο θέμα του Βάσια, όπου αντί να κάνουν ειδικό δικαστήριο για να αποδείξει ο Χατζηπαναγής ότι οι γονείς του ήταν Έλληνες, επέλεξαν να προσπαθήσουν να πείσουν τη Σοβιετική ομοσπονδία να παραδεχτεί ότι έκανε λάθος που χρησιμοποίησε τότε το Χατζηπαναγή, πράγμα που φυσικά η Σοβιετική Ένωση δεν έκανε. Σημειωτέον, ο Χατζηπαναγής δέν ήταν από τους παίκτες που σωρηδόν αυτομολούσαν πίσω από το παραπέτασμα τις δεκαετίες από το ΄50 ώς και την κατάρρευση του τείχους. Ο Χατζηπαναγής είχε νόμιμα εγκαταλείψει τη Σοβιετική Ένωση, με την άδεια του καθεστώτος και είχε διαγραφεί από πολίτης της.
Οι λάθος χειρισμοί ωστόσο της ομοσπονδίας δέ βελτιώθηκαν και έτσι η Εθνική Ελλάδος έχασε την ευκαιρία να προσθέσει ένα αστέρι παγκόσμιας κλάσης στο δυναμικό της. Μιλάμε για ομάδα που απαρτίζονταν από Κούδα, Παπαϊωάννου, Δομάζο και άλλα ιερά τέρατα των ελληνικών γηπέδων. Αντιλαμβανόμαστε όλοι λοιπόν τί προσθήκη θα ήταν ο Βάσια για αυτή την ομάδα και σε πόσο υψηλό επίπεδο μπορούσε να την φτάσει.
Δεν πήρε λοιπόν τίτλους ο Χατζηπαναγής, δέν έπαιξε σχεδόν καθόλου με την εθνική. Γιατί θεωρείται ο καλύτερος όλων των εποχών; Δέν αγωνίστηκε κάν στην Ευρώπη με τον Ηρακλή, αφού πότε για τον ένα και πότε για τον άλλο λόγο ήταν πάντοτε εκτός. Όμως, η ποδοσφαιρική ικανότητα του Βάσια, δέ μας αφήνει περιθώρια να το αμφισβητήσουμε. Η εκπληκτική κοφτή τρίπλα του, η οξυδέρκειά του μέσα στο γήπεδο, οι εκπληκτικές απευθείας εκτελέσεις του από το κόρνερ(!), που ήταν το σήμα κατατεθέν του, αφού σκόραρε με αυτό τον τρόπο 6 φορές στην εν ελλάδι καριέρα του. Το βίντεο μιλά καλύτερα για τα επιτεύγματα του Βάσια στην Ελλάδα.
Δέν έφυγε ποτέ από τον Ηρακλή. Σχεδόν καθ’όλη τη διάρκεια της καριέρας του πολλές και διάφορες ομάδες προσπάθησαν να τον αποκτήσουν, χωρίς να τα καταφέρουν. Κάθε σχεδόν χρόνο οι μεγάλοι της Αθήνας προσπαθούσαν να τον φέρουν στην πρωτεύουσα, χωρίς να τα καταφέρουν. Το 1984 μάλιστα, όταν αγωνίστηκε με τη μικτή κόσμου μαζί με τον Θωμά Μαύρο, δίπλα σε παίκτες όπως ο Ούγκο Σάντσες, ο Μπεκενμπάουερ και ο Κίγκαν, είχε προτάσεις από Λάτσιο και Πόρτο, αλλά ο Ηρακλής και πάλι δε τον άφησε να φύγει.
Και πώς να τον αφήσει βέβαια, αφού ο μέσος όρος εισητηρίων στο Καυταντζόγλειο τα χρόνια του Βάσια ήταν μεγαλύτερος από οποτεδήποτε άλλοτε στην ιστορία του. Είναι πασίγνωστο ότι οπαδοί όλων των ομάδων συγκεντρώνονταν για να παρακολουθήσουν τα μαγικά του, όχι μόνο στο Καυταντζόγλειο, αλλά σε όλα τα γήπεδα της Ελλάδας.
Ο Χατζηπαναγής έμεινε στη συνείδηση του κόσμου ώς ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής που έβγαλε το νεότερο ελληνικό ποδόσφαιρο και τιμήθηκε με την ψήφο του κόσμου για τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή της 50ετίας στην Ελλάδα, το 2003.
