Περνώντας ολόκληρη σχεδόν την περσινή χρονιά στη Ρόδο για να εκπληρώσω τις υποχρεώσεις μου στην πατρίδα στο σμαραγδένιο νησί, δέ θα μπορούσα ως ΠΑΟΚτσης που σέβεται τον εαυτό του να μην ψάξω που υπάρχει ασπρόμαυρο στοιχείο. Τα βήματά του με έφεραν λοιπόν στο Club PAOK Rhodes, το σύνδεσμο οπαδών του ΠΑΟΚ στο νησί, ο οποίος λειτουργεί από το 2000 στο νησί του Νοτίου Αιγαίου. Πιστέψτε με, είναι πολλοί οι ΠΑΟΚτσήδες της Ρόδου. Όντας η Ρόδος μέρος όπου πολλοί Βορειοελλαδίτες μετακινήθηκαν για δουλειά στο δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα ή και για άλλους λόγους, είναι λογικό το ασπρόμαυρο στοιχείο να υπάρχει σε μεγάλο βαθμό, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ντόπιοι Ρόδιοι ΠΑΟΚτσήδες οι οποίοι μοιράζονται την ίδια τρέλα με εμάς τους υπόλοιπους. Επιπλέον, η Ρόδος είναι ο τόπος γέννησης του τεράστιου Γιώργου Σκαρτάδου, ο οποίος μεγαλούργησε και αγαπήθηκε στον ΠΑΟΚ, οπότε υπάρχουν από παλιά μέλη της οικογένειας στο νησί.
Όντας παιδί μεγαλωμένο στη Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα στην Τούμπα, το να πηγαίνω στο ναό ήταν για μένα κάτι πολύ απλό και σχεδόν αυτονόητο για πάρα πολλά χρόνια. Απλά κατέβαινα από το σπίτι μου, περπατούσα 10 λεπτά και έβλεπα ΠΑΟΚ. Εμείς οι ΠΑΟΚτσήδες της Θεσσαλονίκης δε μπορούμε να διανοηθούμε πόσο τυχεροί είμαστε που μπορούμε να βλέπουμε συνέχεια την ομάδα από κοντά και φυσικά πόσο αχάριστοι φαινόμαστε σε αυτούς τους ανθρώπους όταν το γήπεδο είναι άδειο. Οι άνθρωποι αυτοί ζούν με την έγνοια μιάς ομάδας που παίζει 963 χιλιόμετρα μακριά και πληρώνουν χρυσές, από την τσέπη τους τη μία ή τις δύο φορές που θα μπορέσουν έρθουν να δούν την ομάδα το χρόνο. Οι άνθρωποι αυτοί περιμένουν τη μία μέρα το χρόνο που παίζει η ομάδα μπάσκετ στο νησί όπως περιμένουν οι φυσιολογικοί άνθρωποι τα χριστούγεννα.
Ο σύνδεσμος λειτουργούσε μέχρι πρίν 2 χρόνια στην οδό Μεγάλου Κωνσταντίνου στην πόλη της Ρόδου, κοντά στην καταπληκτική καθολική εκκλησία του Σαν Φρανσίσκο.
Εδώ και μια διετία έχει μεταφερθεί στο Ροδίνι στη συμβολή των οδών Άμστερνταμ και Βερολίνου (!), σε έναν ακόμη μεγαλύτερο και πιό άνετο χώρο, στον οποίο τα ΠΑΟΚια του συνδέσμου έχουν δώσει και την ψυχή τους.
Από φέτος, το Club PAOK Rhodes συμμετέχει μαζί με τους συνδέσμους Κώ, Σάμου και Μυτιλήνης στην κίνηση ενοποίησης που πραγματοποιούν οι σύνδεσμοι του Αιγαίου, PAOK Eagles of the Aegean, οι οποίοι δέ θα συννενοθούν, αλλά θα στηρίζουν ο ένας τον άλλο με κάθε δυνατό τρόπο, στο γνωστό ΠΑΟΚτσήδικο πλαίσιο.
Σε αυτό το σημείο, να ξεκαθαρίσω ότι δέν είμαι συνδεσμίτης. Δεν ήμουν ποτέ γραμμένος σε κάποιο σύνδεσμο και ο σύνδεσμος της Ρόδου είναι ο μόνος σύνδεσμος στον οποίο πήγαινα ποτέ συστηματικά. Μόνο κάτι σκόρπιες επισκέψεις στο σύνδεσμο της περιοχής μου της Τούμπας έκανα σποραδικά. Γενικώς οι σύνδεσμοι στην επαρχία είναι αρκετά διαφορετικοί από τους συνδέσμους στα αστικά κέντρα, αφού οι πόλεις είναι μικρές και λίγο-πολύ όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους. Ως εκ τούτου, οι διαφωνίες και οι συγκρούσεις που λαμβάνουν χώρο στα αστικά κέντρα, στην επαρχία είναι από πολύ λιγότερα, έως μηδενικά. Ιδιαίτερα στη Ρόδο που είναι νησί, αντιλαμβάνεται κανείς ότι τα περιθώρια είναι πολύ στενά.
Δέν είναι όμως μόνο θέμα τοποθεσίας. Το Club της Ρόδου αποτελείται από αγνούς ΠΑΟΚτσήδες, αλλά προ πάντων από ανθρώπους ανήσυχους και με όρεξη να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο. Οι πρωτοβουλίες που έχει πάρει το Club για αιμοδοσίες και συγκέντρωση προϊόντων για άπορους συμπολίτες μας, τους έχουν χαρίσει ένα πάρα πολύ καλό όνομα στο νησί. Ήμουν μάλιστα παρών και τον περασμένο Ιανουάριο στη βράβευση της πρωταθλήτριας Ελλάδος ομάδας στο μπάσκετ, του Γ.Σ. Δωδεκάνησος για άτομα με κινητικά προβλήματα από το Club. Ήταν μια φοβερή στιγμή, όπου οι εκπρόσωποι του συλλόγου αποθεώθηκαν από τους ΠΑΟΚτσήδες του νησιού.
Κλείνοντας, θέλω οπωσδήποτε να πώ ότι από τις πρώτες φορές που πάτησα το πόδι μου στο σύνδεσμο, οι Ρόδιοι ΠΑΟΚτσήδες με θύμισαν πάρα πολύ τους Έλληνες του εξωτερικού. Αυτή η ίδια προσμονή, η ίδια ατμόσφαιρα ότι ο ΠΑΟΚ μας ενώνει και, για όσους είναι Βορειοελλαδίτες, μας φέρνει την ατμόσφαιρα της ιδιαίτερης πατρίδας μας. Θέλω να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου τα μέλη του συνδέσμου που με δέχτηκαν και με ανέχθηκαν(γιατί μπορώ να γίνω ανυπόφορος, ειδικά όταν χάνει ο ΠΑΟΚ) για 8 ολόκληρους μήνες. Εκεί μέσα γνώρισα ανθρώπους που δέθηκα και σήμερα τους θεωρώ φίλους μου. Το να συνεχίσουν έτσι δε χρειάζεται να το πώ, γιατί είναι τέτοια η τρέλα τους για τα τέσσερα ιερά γράμματα, που είναι δεδομένο.
