Μετά τον χθεσινοβραδινό διασυρμό στο παρτάκι που προετοιμάσαμε από τη σελίδα μας και με αφορμή την ορκομωσία μου, αφού κατάφερα να ξυπνήσω, αποφάσισα να τραβηχτώ μεσημέρι Κυριακής στην Τούμπα για να παρακολουθήσω τον ΠΑΟΚ να μην κερδίζει εντός ακόμα μία από τις χειρότερες ομάδες του πρωταθλήματος.
Δε το λέω με καμμιά πικρία και καμμία κακία. Ο Παναιτωλικός μέχρι πέρσι αποτελούσε ένα από τα πιό αξιοσημείωτα project της Superleague. Υπό την καθοδήγηση του Μάκη Χάβου έπαιζε καλό στρωτό ποδόσφαιρο και ο αντίπαλος έπρεπε να ματώσει για να πάρει αποτέλεσμα, ειδικά στο Αγρίνιο. Η απόφαση του μεγαλομετόχου Κωστούλα να διαλύσει τους οργανωμένους και να περιορίσει τις δαπάνες του σωματείου αισθητά, προσλαμβάνοντας εκτός των άλλων την απόλυτα κάλτ μορφή του ελληνικού πρωταθλήματος, τον Γιάννη Μαντζουράκη για προπονητή, έριξε αισθητά το επίπεδο της ομάδας. Ο Παναιτωλικός δυσκολεύεται να δημιουργήσει στοιχειώδεις αξιώσεις για γκόλ κι αν με ρωτάτε, θα τον θεωρούσα υποψήφιο μέχρι και για υποβιβασμό, αν δεν υπήρχαν ακόμη χειρότερες ομάδες στο πρωτάθλημα. Το δε συστημά του στην άμυνα δε μοιάζει σχεδόν καθόλου με ποδόσφαιρο, αλλά με κάτς.
Κι όμως, ο ΠΑΟΚ θα μπορούσε ακόμη και να χάσει σήμερα από αυτή την ομάδα. Άν στο τέλος ο επιθετικός της ομάδας του Αγρινίου ήταν πιό ψύχραιμος, θα είχαμε κηδεία μεταξύ συγγενών και φίλων στην Τούμπα. Ο ΠΑΟΚ κλώτσησε μακριά τις-λίγες, πολύ λίγες- τελικές ενέργειες που έκανε σήμερα. Όταν ο Μπερμπάτοφ(!) χάνει αυτές τις ευκαιρίες τι να πούμε άλλο.
Πολλοί στέκονται στα επιμέρους κομμάτια των ευθυνών που αντιστοιχούν στον καθένα, παίκτες, προπονητή κτλ. Για μένα, το ζήτημα είναι αρκετά απλό, αλλά συνάμα και σύνθετο. Ο ΠΑΟΚ είναι μια νέα, αρκετά ταλαντούχα ομάδα, η οποία όμως δεν έχει μάθει να νικάει. Πέφτει συνέχεια σε παγίδες που του στήνουν οι αντίπαλοί του και σκορπάει βαθμούς δεξιά κι αριστερά, απλά επειδή δεν έχει το μέταλλο του νικητή.
Σε όλες τις ομάδες στον κόσμο, αυτό το μέταλλο είναι δουλειά του προπονητή να το χτίσει. Στην προκειμένη περίπτωση, μαζί με τη νέα ομάδα του ΠΑΟΚ, μαθαίνει κι ο προπονητής, αφού βρίσκεται κι αυτός στην αρχή της καριέρας του. Η γκρίνια είναι φυσιολογικό να υπάρχει, δε χρειάζεται όμως μιζέρια. Η ομάδα στήθηκε στα μέσα Αυγούστου και είμαστε λίγο πρίν το Δεκέμβριο. Δε μπορεί ένα τόσο μικρό διάστημα να αποτελεί αξιόπιστο δείγμα γραφής για τις ικανότητες μιάς ομάδας. Ούτως ή άλλως, στο πρωτάθλημα για την τελική σου κατάταξη, όλα παίζονται το Μάιο στους αγώνες των πλέυ-οφ στο μαγικό κόσμο της Superleague.
Και μιάς και πιάσαμε το καλύτερο πρωτάθλημα του γαλαξία, δε μπορεί να μήν κάνει κάποιος αναφορά σε αυτά που παρακολουθήσαμε το βράδυ του Σαββάτου, το οποίο ήταν το χρονικό ενός προαναγγελθέντος εγκλήματος. Η αυξανόμενη πίεση στον κόσμο, σε συνδυασμό με την παρουσία της ομάδας που μισείται περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στην Ελλάδα, δημιούργησαν αυτές τις εικόνες που όλοι είδαμε, με το ντέρμπι Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός να μήν ξεκινά ποτέ.
Υποτίθεται ότι κανένας δεν μπορεί να εισέλθει στα γήπεδα της Ελλάδας χωρίς να αγοράσει εισητήριο που φέρει το όνομά και τα στοιχεία του (ΑΦΜ, ΑΜΚΑ). Μέτρο που προωθείται από τον υφυπουργό αθλητισμού και θα φτάσει στην κορύφωσή του με την κάρτα φιλάθλου την επόμενη χρονιά. Κι αυτός που τα σπάει, δε θα τα σπάει πλέον γιατί έχουμε το ΑΦΜ και το ΑΜΚΑ του. Αστειότητες ασφαλώς. Ας μήν κάνουν άλλο τα κορόιδα κι ας παραδεχτεί επιτέλους κάποιος σ’αυτή τη χώρα ότι δε τα βάζουμε με τους οπαδικούς στρατούς γιατί στοιχίζει σε πολλούς τομείς. Η Superleague θυμίζει γυναίκα, που δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα όμορφη, αλλά τώρα που έχει μπεί σε κλιμακτήριο, έχει γίνει ανυπόφορη. Όση θετική διάθεση κι αν έχει κάποιος, είναι αδύνατον να κάνεις πάντα το μαλάκα. Πλέον το θέμα είναι πότε θα σιχαθούμε όλοι τελείως αυτό το πράγμα που βλέπουμε.
