Όντας μέλος οικογένειας που αγαπά τα ταξίδια, είναι αλήθεια πως στη ζωή μου έχω ταξιδέψει σε πολλά μέρη της Δυτικής Ευρώπης. Η χώρα την οποία γυρίσαμε περισσότερο ήταν η Γαλλία, με το Παρίσι να είναι φυσικά αυτό που τις περισσότερες φορές κέρδιζε την προτίμησή μας.
Το Παρίσι είναι αδιαμφισβήτητα η πόλη στην οποία, περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, συνδυάζεται τόσο ευρύ πλαίσιο δραστηριοτήτων και ενδιαφερόντων. Όποια κι αν είναι τα ενδιαφέροντά σου, στο Παρίσι θα βρείς κάτι σχετικό.
Όντας φοιτητής πολιτικών επιστημών και λάτρης της ιστορίας από μικρό παιδί, κατάλαβα μεγαλώνωντας ότι το Παρίσι είναι η πόλη στην οποία σχεδόν πάντα δοκιμάζονταν οι αντοχές των ανερχόμενων πολιτικών δυνάμεων και συστημάτων για πρώτη φορά. Το Παρίσι είναι η πόλη των διαφωτιστών, η πόλη της Γαλλικής Επανάστασης του 1789, με την πρώτη εμφάνιση της Αστικής Τάξης στο προσκήνιο, της Παρισινής Κομμούνας του 1871, του Μάη του ΄68 και των ταραχών του 2005 στα προάστια.
Για όσους δεν γνωρίζουν ή δεν θυμούνται, μιλώ για τις ταραχές που ξέσπασαν στις 27 Οκτωβρίου του 2005, μετά το θάνατο δύο νέων μεταναστών σε καταδίωξή τους από την αστυνομία στα προάστια του Παρισιού. Για τις επόμενες 20 μέρες περίπου, ομάδες νεαρών, γόνοι μεταναστών από την Αφρική κατά κύριο λόγο, στα προάστια του Παρισιού αλλά και άλλων πόλεων της Γαλλίας έσπαγαν, ρήμαζαν και έκαιγαν ό,τι βρίσκονταν μπροστά τους. Είχα επισκεφθεί το Παρίσι μερικούς μήνες μετά και ακόμα η πόλη βρίσκονταν σε σόκ. Ήταν ξεκάθαρο από τα ακόμα μη πλήρως αποκατεστημένα από τις ζημιές καταστήματα που έβλεπες στο δρόμο, ότι η πόλη ακόμη βρίσκονταν σε φάση ανάρρωσης από το σόκ που πέρασε, αφού τις βραδιές εκείνες του χειμώνα της προηγούμενης χρονιάς η κυβέρνηση είχε φτάσει μέχρι και στο σημείο να απαγορεύσει την κυκλοφορία μετά τη δύση του ήλιου.
Και πώς θα είναι το Παρίσι μετά από την επίθεση του ISIS; Αυτό το ερώτημα τριβελίζει το μυαλό μου από την ώρα που διάβασα για τις επιθέσεις; Θα έχει τη δυνατότητα ο επισκέπτης να κυκλοφορήσει στην υπέροχη αυτή πόλη χωρίς να αισθάνεται ότι απειλείται; Θα έχει τη δυνατότητα ο κάτοικος να είναι ήσυχος όταν είναι αυτός ή κάποιος δικός του δέν είναι στο σπίτι;
Η άποψή μου είναι πως εξαρτάται από την αντίδραση. Έχω υπάρξει επισκέπτης του Λονδίνου την ημέρα των βομβιστικών επιθέσεων της Αλ-Κάιντα, επισκέφθηκα το Παρίσι λίγους μήνες μετά τις ταραχές του 2005 και επισκέφθηκα και την Αθήνα στα τέλη του Δεκέμβρη του 2008, όταν ακόμη μετρούσε τις πληγές της από τα γεγονότα που ακολούθησαν τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου (ναι, γενικώς όταν φεύγω από την πόλη μου δεν είναι για καλό), αλλά έχω να λέω ότι είδα πώς αντιδρούν τρείς διαφορετικές πόλεις σε έκτακτες καταστάσεις, με τη μία μάλιστα να συμβαίνει το διάστημα που βρισκόμουν εκεί.
Το Παρίσι ήταν η πόλη που επισκέφθηκα τον περισσότερο καιρό μετά τα γεγονότα. Όπως είπα παραπάνω, η πόλη ήταν λίγο μουδιασμένη αλλά φαινόταν ξεκάθαρα ότι έβρισκε τους ρυθμούς της. Η Αθήνα ήταν σε κατάσταση χάους ακόμη. Οι ζημιές δέν είχαν κάν καταμετρηθεί ακόμα και πολλά καταστήματα ήταν ακόμη λαμπόγυαλο. Την πιό αξιοσημείωτη περίπτωση αντίδρασης την είδα στο Λονδίνο. Την επόμενη κιόλας μέρα από τα χτυπήματα, χιλιάδες κόσμου ξεχύθηκε στο Μπάκινγκχαμ για να γιορτάσει τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, δείχνοντας ότι η ζωή πρέπει να συνεχιστεί.
Αυτή είναι η αντίδραση που πρέπει να έχει η Γαλλία και όλη η Ευρώπη κατά την άποψή μου. Το Παρίσι και μαζί του όλος ο πλανήτης θρηνεί για τα θύματα της τραγωδίας. Όταν όμως τελειώσουν τα δάκρυα, οι Παριζιάνοι θα πρέπει να κοιτάξουν να διατηρήσουν αυτόν τον μοναδικό χαρακτήρα της πόλης τους. Η Ευρώπη θα πρέπει να βρεί τρόπο να δώσει τέλος σε αυτή την κρίση με ψυχραιμία και σωστή διαχείριση της κρίσης, αφού αυτές είναι οι διαφορές των οργανωμένων δημοκρατικών κοινωνιών, από το Έρεβος που χτύπησε το Παρίσι.
