Πολύς ντόρος δημιουργήθηκε τις τελευταίες βδομάδες σχετικά με την παράσταση που ανέβασε η πειραματική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου με τίτλο ‘’Ισορροπία του Nash’’, η οποία στηρίζεται στο βιβλίο του φυλακισμένου μέλους της 17Ν, Σάββα Ξηρού.
Η αλήθεια είναι πως κι εγώ όταν διάβασα την είδηση πως το Εθνικό Θέατρο(έχει σημασία ότι είναι το Εθνικό) ανεβάζει παράσταση βασισμένη στα κείμενα ενός τρομοκράτη θύμωσα αρκετά. Η 17 Νοέμβρη είναι μια οργάνωση που σκόρπισε τον τρόμο για δεκαετίες στη χώρα και για μένα όσοι δολοφονούν και κάνουν ένοπλες ληστείες είναι εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, όποιον ιδεολογικό μανδύα κι αν επιλέγουν για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους στην κοινωνία ή και στους εαυτούς τους. Το επιχείρημα που έχει ακουστεί κατά κόρον όλα αυτά τα χρόνια περί της 17Ν, πως πρόκειται για επαναστατική οργάνωση που στρεφόταν μόνο εναντίον της άρχουσας τάξης δε με άγγιξε ποτέ. Αυτά μπορείτε να τα πείτε στις οικογένειες του Θάνου Αρξαλιάν και των δύο οδηγών του Παντελή Πέτρου και του Νίκου Μομφεράτου, που έχασαν τις ζωές τους στα χτυπήματα της τρομοκρατικής οργάνωσης. Εκτός αυτού, κατά τη γνώμη μου τίθεται και βαθύτερο ζήτημα προσωπικών αξιών και προσωπικής εκτίμησης για το τι είναι η ελευθερία και τι είναι η δικαιοσύνη. Θεωρώ πως η θανάτωση του οποιουδήποτε είναι απαγορευτική για μια κοινωνία που θέλει να είναι και να ονομάζεται ελεύθερη.
Από το σημείο λοιπόν που έγινε γνωστό το περιεχόμενο της παράστασης της Πηγής Δημητρακοπούλου, ξεκίνησε ένα κύμα αντιδράσεων αρχικά από την ομάδα συγγενών θυμάτων τρομοκρατίας <<Ως Εδώ>> η οποία μετά την πρεμιέρα της παράστασης εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία καταδίκασε το ανέβασμα της παράστασης από το Εθνικό θέατρο. Ακολούθησαν και παρεμβάσεις δημοσίων προσώπων για το θέμα, στα ελληνικά social media.
Εγώ λοιπόν παρότι δηλώνω ξεκάθαρα ενάντια σε οποιαδήποτε μορφή βίας και τρομοκρατίας, δεν πιστεύω πως η παράσταση έπρεπε να κατέβει από τη στιγμή που είχαν μείνει 3 παραστάσεις για την ολοκλήρωσή της και πως έπρεπε να ολοκληρωθεί. Πραγματική νίκη για την ελληνική κοινωνία ενάντια σε κάθε μορφή τρομοκρατίας δεν είναι το κόψιμο μιας θεατρικής παράστασης που βασίζεται στο βιβλίο ενός τρομοκράτη. Πραγματική νίκη θα ήταν το να μην πήγαινε κανένας να παρακολουθήσει αυτή την παράσταση. Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια πάλι με ένα βιβλίο ενός φυλακισμένου τρομοκράτη, του Δημήτρη Κουφοντίνα, είχε ξεσπάσει πάλι μια παρόμοια κατάσταση. Και τότε είχα την ίδια άποψη. Ας έβγαινε το βιβλίο κι ας μη το αγόραζε κανείς. Έτσι πιστεύω ότι δείχνει μια κοινωνία την επί της ουσίας αντίθεσή της στην τρομοκρατία.
