Ενοχικό σύνδρομο

Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να μαζέψω τα λογικά μου για να αραδιάσω αυτές τις γραμμές. Να αφήσω στην άκρη τους οπαδισμούς και τις προσβολές και να δω τα πράγματα πιο ψύχραιμα. Ζόρικα φίλε οπαδέ…

Χτες τα παλικάρια σήκωσαν ένα τρόπαιο για το οποίο σκύλιασαν και πάλεψαν πολύ. Το ήθελαν. Το θέλαμε. Ή μάλλον το χρειαζόμασταν. Τα χρόνια περνούσαν τρώγοντας σφαλιάρες από παντού. Δε γινόταν να υπάρξει κι άλλη.

Το ματς δε θα το σχολιάσω, διότι από ένα σημείο και μετά μόνο πόνο στα μάτια και τα μυαλά μας προκαλούσε. Θέλω όμως να σας πω τον πόνο μου. Μεγάλωσα (όπως και οι περισσότεροι από μας) με  τη λογική «δεν αδικούμε κανέναν, ακόμα κι αν μας αδικούν». Η Ομάδα μας αδικήθηκε ουκ ολίγες φορές και το νοιώσαμε στο πετσί μας. Κάποιοι άλλοι σήκωναν τρόπαια κι έπαιρναν τίτλους πάνω στις δικές μας πλάτες. Ουρλιάζαμε τότε, μας έπνιγε το δίκιο…

Και δυστυχώς συνεχίζει να μας πνίγει. Για ένα λάθος ενός γκάβακα έπεσαν όλα τα κοράκια πάνω μας, γιατί μάλλον δεν ανέχονται να σηκώσουμε κεφάλι έστω και μια φορά στα 20 χρόνια… Τα υπόλοιπα «λάθη» των υπόλοιπων τύπων τα καταπίνουμε αμάσητα όμως, διότι έτσι παίζεται το παιχνίδι φίλε μου. Ποιος είσαι εσύ μικρέ τελευταίε τριτοδεύτερε που θες να ορθώσεις και ανάστημα; Και τα δυο κεφάλια πατημένα κάτω κι ούτε ανάσα μην παίρνεις. Μη μιλάς ρε!

Όχι, φίλε οπαδέ. Θα μιλήσω γιατί με πνίγει το δίκιο. Γιατί ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να μου στερήσεις τη χαρά της νίκης; Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να με κάνεις να αμφισβητώ την ικανότητά μου για μεγάλα πράγματα; Ποιος σου ‘πε ότι μπορείς να με κρατάς πατημένο κάτω; Και στην τελική ποιος σου ‘δωσε το δικαίωμα να με κάνεις να αισθάνομαι ενοχές για κάτι που δε φταίω! Όχι, δε φταίω! Ή μάλλον φταίω. Γιατί σου επέτρεψα να μ’ επηρεάσεις. Γιατί το χαμόγελό μου σβήστηκε πριν καν σκάσει. Γιατί δε χάρηκα όπως ήθελα εξ’ αιτίας σου. Γιατί είσαι συμπλεγματικός και μάλιστα για πράγματα που δε σε αφορούν. Γιατί βρήκες ένα «θύμα» και νομίζεις ότι θα ανέχεται μια ζωή τις προσβολές σου. Ε λοιπόν αυτά μας τέλειωσαν.

Σηκώνω κεφάλι και μεσαίο δάχτυλο σε όλους αυτούς που νομίζουν ότι μπορούν να συγκριθούν με εμάς. Που βγάζουν τη μικρότητά τους εκεί που νομίζουν ότι τους παίρνει, γιατί οπουδήποτε αλλού είναι λίγοι εώς ελάχιστοι. Ήμουν περήφανη και θα συνεχίσω να είμαι, γιατί ξέρω ότι είμαι καθαρή. Δε χρωστάω τίποτα σε κανέναν και τα λάθη μου τα πληρώνω.

Το παιχνίδι παίζεται στο γήπεδο. Από ‘δω και πέρα, θα τα λέμε εκεί. Όπως επίσης, υπάρχει κι ένας χρυσός κανόνας που λέει ότι, αν δεν έχεις κάτι καλό να πεις, καλύτερα να μη μιλήσεις.

Υ.Γ.: Πολλά μπράβο στα παληκάρια που το πάλεψαν και τα κατάφεραν να σηκώσουν την Κούπα. Είμαστε περήφανοι.

Υ.Γ. 2: «Γαύρος του Βορρά» δεν είμαι και δε θα γίνω ποτέ. Τίτλο χωρίς αξία δεν τον θέλω. Αυτά τα αφήνουμε σε εκείνους που, αντί να χωθούν στα λαγούμια τους, χαίρονται τους πληρωμένους τίτλους.

Υ.Γ. 3: ΠΑΟΚ στα εύκολα, ΠΑΟΚάρα στα δύσκολα. Θα είμαστε εκεί ό,τι και να γίνει. ΕΜΕΙΣ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΖΩΗ.