Έχοντας επιβιώσει μέχρι τα 30 βλέπω φίλους και συγγενείς που έγιναν γονείς και σκέφτομαι πως κι εγώ κάποια στιγμή θα γίνω πατέρας, άρα πρέπει να σώσω αυτήν την ανθρωπότητα, για τα παιδιά μου ρε γαμώτο!
Πως γίναμε έτσι. Δύο στις τρείς λέξεις που ακούν τα παιδιά είναι όχι και μη.
Βλέπεις, είναι το παιδάκι και τρέχει στο πάρκο και η μάνα πανικόβλητη ουρλιάζει μη! θα πέσεις, θα χτυπήσεις…
Ε ΚΑΙ;;;;; Ας πέσει και ας χτυπήσει.
Εμείς δηλαδή που τρέχαμε σαν τους τρελούς και σωριαζόμασταν σε ντουβάρια και τσιμέντα πάθαμε τίποτα; Και τα δικά μας τα πάρκα είχαν σιδερένιες κούνιες και τσουλήθρες. Όχι πλαστικά με προστατευτικά και σφουγγάρια. Θα πέσει, θα χτυπήσει, θα κλάψει και θα μάθει να προστατεύεται σιγά σιγά.
Το άλλο πάλι… Πάει το παιδάκι και τρέχει παίζει με την μπάλα και είναι η τρελή από πίσω και φωνάζει πρόσεχε θα λερώσεις τα ρούχα σου…
ΘΑ ΛΕΡΩΣΕΙΣ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΣΟΥ? Θυμάστε πως γυρνούσαμε εμείς σπίτι; Αίματα, χώματα, λάσπες μελανιές, πληγές! Και όχι μόνο δεν μας έλεγαν τίποτα αλλά τρώγαμε και καμία επειδή ήμασταν μέσα στο μαύρο χάλι. Η ιστορία βέβαια τελείωνε εκεί και το χάλι επαναλαμβανόταν την επόμενη μέρα.
Τρέχαμε μέσα στο σπίτι και στουκάραμε πάνω σε έπιπλα, γωνίες, πόρτες, ντουλάπια σπάζαμε βάζα, περνούσαμε μέσα από τζαμαρίες και απλά ακούγαμε μια φωνή. Δεν έντυναν όλο το σπίτι οι γονείς μας με προστατευτικά και πλαστικές ασφάλειες.
Όταν κάναμε την κάθε απίστευτη βλακεία που μας ερχόταν στο μυαλό ακούγαμε φωνές και τρώγαμε και καμιά σφαλιάρα! Δεν μας πήγαιναν σε ψυχίατρους και δεν κάναμε ανάλυση του είναι μας. Τις τρώγαμε και μεταξύ μας… δεν πολύ νοιαζόμασταν.
Πάμε στο σχολείο τώρα. Μην σοκαριστείτε αλλά όταν φτάναμε τους καθηγητές μας στο «Αμήν» και σφαλιάρα μας δίνανε και το τσουλούφι μας τραβούσαν και τα αυτιά μας «ξερίζωναν». Όχι τώρα που πάει ο καθηγητής να φωνάξει λίγο παραπάνω και τρέχουν οι γονείς πανικόβλητοι να τον ρίξουν στην πυρά.
Το μούλικό σου σπάει νεύρα και θα φάει τις μάπες του. Όμορφα και απλά…
Όταν είχαμε διαφωνία με κάποιον συμμαθητή πιανόμασταν στα χέρια, δίναμε μάπες, τρώγαμε μάπες και 10 λεπτά μετά η ιστορία τελείωνε. Δεν μας έπαιρναν να μας πάνε σε σύμβουλους και να γίνουν ειδικές επιτροπές για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματά μας. Δεν ενημερώναμε καν τους γονείς. Έγινε, τέλειωσε και πάει.
Παίζαμε με ξύλα, όπλα, πέτρες και εξελιχθήκαμε σε μια χαρά γενιά.
Ούτε κλεφτρόνια γίναμε, ούτε bullying είχαμε, ούτε κατακάθια της κοινωνίας γίναμε.
Έλα να σοβαρευόμαστε λίγο…
