Είχαμε σήμερα ένα ντέρμπι στη Θεσσαλονίκη, ένα παιχνίδι που αδιαμφισβήτητα περίμενε όλη η φίλαθλη Ελλάδα. Ο Ολυμπιακός είναι ο πρωταθλητής και ο αντίπαλός του ήταν ο ΠΑΟΚ, ο βασικότερος ανταγωνιστής του τα τελευταία χρόνια με τα, διοικητικής φύσεως κυρίως, προβλήματα του Παναθηναϊκού και την πορεία της ΑΕΚ στις χαμηλότερες κατηγορίες.
Ντέρμπι όμως είδαμε μόνο στα χαρτιά, ίσως και στο Pro, αν αποφάσισαν κάποιοι να παίξουν το παιχνίδι στο playstation για να προβλέψουν την εξέλιξή του (γνωστή αγαπημένη τακτική της καλής παρέας).
Ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος, δικαίως κέρδισε, ήταν πιό διαβασμένος, πιό καλά στημένος στον αγωνιστικό χώρο, ο ΠΑΟΚ εμφανώς διαλυμένος από την κούραση της υπερπροσπάθειας μέχρι τα μεσάνυχτα της Πέμπτης με την Ντόρτμουντ.
Το σημείο που θέλω να σταθώ όμως δέν είναι ούτε οι αγωνιστικές αδυναμίες του ΠΑΟΚ που φάνηκαν στο παιχνίδι, ούτε η εμφάνιση του Ολυμπιακού στην Τούμπα. Το σημείο που θέλω να σταθώ είναι ο κόσμος που βρέθηκε σήμερα το βράδυ στην Τούμπα.
Στα τόσα χρόνια που πηγαίνω στο γήπεδο, αυτή ήταν η πρώτη φορά που είδα τον κόσμο του ΠΑΟΚ να φωνάζει και να γουστάρει στην κερκίδα, χωρίς να υπάρχει καμμία αμφιβολία στο κοινό οτι η ομάδα θα χάσει το παιχνίδι. Κακά τα ψέματα, ιδιαίτερα σε μεγάλους αγώνες που έρχεται περισσότερος κόσμος στο γήπεδο, είναι πολλές οι φορές που η πολυκοσμία φέρνει κακό συντονισμό ή που ένα γκόλ(πόσο μάλλον δύο κολλητά) φέρνουν παγωμάρα στον κόσμο.
Σήμερα αυτό δεν έγινε, ιδιαίτερα στο δεύτερο ημίχρονο ο κόσμος αποφάσισε να φωνάξει για την ομάδα του(ναι έξυπνε του πληκτρολογίου και εναντίον του αντιπάλου φώναξε, στο γήπεδο είμαστε, όχι σε παρθεναγωγείο) στο σημείο που ναι μέν αυτή προσπαθούσε να ανέβει μέτρα στον αγωνιστικό χώρο, αλλά εν πολλοίς, με τα δύο γρήγορα γκόλ του Ολυμπιακού, η μοίρα της ήταν προδιαγεγραμμένη. Δέ θυμάμαι ποτέ ομάδα να έχει επιστρέψει σε παιχνίδι με δύο γκόλ στην πλάτη από τον Ολυμπιακό, ήταν φανερό σε όποιον βλέπει λίγο μπάλα από το πρώτο λεπτό του αγώνα ποιός θα κερδίσει το παιχνίδι.
Μετά την ευχάριστη έκπληξη της Πέμπτης, όπου είδα άτομα που ανήκουν σε συνδέσμους στο πέταλο να προσπαθούν να συγκρατήσουν τη Θύρα, για να μήν αντιδράσει στις προκλήσεις και τις βλαχομαγκιές των Γερμανών(παρότι μετά έγινε μία,περιορισμένη πάντως, εισβολή), ήρθε το σημερινό, όπου ο κόσμος δημιούργησε, κατά κοινή παραδοχή, μία καταπληκτική ατμόσφαιρα, χωρίς να σημειωθεί πραγματικά το παραμικρό.
Το κράς τέστ, το οποίο ήμουν περίεργος τι εξέλιξη θα έχει, στέφθηκε από επιτυχία. Για πρώτη φορά, σύσσωμη η ομάδα του Ολυμπιακού βρέθηκε μιά ανάσα από τη Θύρα 4 και όχι στο κόρνερ, ΑΚΡΙΒΩΣ μπροστά από το πέταλο. Τίποτε απολύτως δεν πετάχτηκε προς το μέρος τους, προσπαθώ να σκεφτώ τί θα γινόταν σε αντίστοιχες περιπτώσεις τα προηγούμενα χρόνια στην Τούμπα και με πιάνει ίλιγγος. Οι καιροί αλλάζουν….
Πολλοί συνοπαδοί μας θα πούν ότι αυτό είναι κακό. Ότι είναι η φύση του ΠΑΟΚτση να είναι παρορμητικός. Εμείς όμως που θέλουμε να βλέπουμε από κοντά την ομάδα μας σε κάθε ευκαιρία, δέν είμαστε υποχρεωμένοι να τα ανεχόμαστε όλα αυτά και χαίρομαι που βλέπω ότι σύσσωμος ο κόσμος του ΠΑΟΚ βρίσκεται πλέον σε αυτή την κατεύθυνση και δείχνουν να στηρίζουν το ελπιδοφόρο project που δοκιμάζεται φέτος στην Τούμπα. Και κάτι τελευταίο, μόνο έτσι ο ΠΑΟΚ θα αλλάξει επίπεδο μάγκες μου. Αν θέλουμε κάποια στιγμή να παίξουμε στους ομίλους του Τσάμπιονς Λίγκ, γιατί αυτό είναι το υψηλότερο επίπεδο που αξίζει να στοχεύεις στο ποδόσφαιρο του 2015, με μπούκες στο γήπεδο και κροτίδες στο κόρνερ της αμαρτίας, δε γίνεται.
